Όχι φίλοι μου. Αυτή δεν είναι άλλη μία αγαπησιάρικη ανάρτηση αλλά δεν είναι και μία αντι-Βαλεντίνικη ανάρτηση! Μην φύγετε όμως. Θέλω να διαβάσετε τι έχω να σας πω!
Δεν είχα σκοπό να σας γράψω για τον Άγιο Βαλεντίνο, γιατί δεν είμαι ο αμιγώς ρομαντικός άνθρωπος όπως τελικά νόμιζα για πολλά χρόνια. Εννοώντας πως δεν μου αρέσουν τα πολύ γλυκανάλατα πράγματα (αλλά τα λουλουδικά μου και τα μικρά μηνυματάκια αγάπης τα θέλω η γυναίκα).
Από μικρή ήθελα να ζήσω ένα έρωτα παθιασμένο που θα κατέληγε σε γάμο. Να μου κάνει ο καλός μου τη σούπερ ντούπερ ρομαντική πρόταση, να πίνω σαμπάνια και να καταπιώ το μονόπετρο, να τρώω σοκολατίνα και να πνιγώ με το μονόπετρο, να περνάει ένα αερόστατο ψηλά στο γαλάζιο ουρανό και να γράφει "Παντρέψου με Δήμητρα" και ένα μονόπετρο να πέφτει με καλαθάκι από τον ουρανό, κλπ πολλά και διάφορα που μπορώ να σας εξιστορώ με τις ώρες, πάντα με πρωταγωνιστή το μονόπετρο, εμένα και τον φιούτσερ χάσμπαντ. Εντάξει, μάλλον έφταιγαν οι πολλές αισθηματικές ταινίες που έβλεπα (από τις αγαπημένες μου αυτή), τα πολλά Άρλεκιν ( ιστορίες αγάπης) που διάβαζα μικρή και φυσικά η μεγάλη μου φαντασία!
Η ζωή ήρθε να με διαψεύσει γιατί περνώντας τα χρόνια, διαπίστωσα πως τελικά δεν άντεχα τις μεγάλες και βαρύγδουπες εκδηλώσεις αγάπης. Με κούραζαν μακροπρόθεσμα. Ήθελα πράγματα απλά και αληθινά, χωρίς υπερβολές και φαμφαρισμούς.
Και τσουπ, σχεδόν καρμικά, σκάει στη ζωή μου ο αντρούλης μου! Ένας προσγειωμένος, πρακτικός και θα έλεγα όχι ρομαντικός άνθρωπος (μεταξύ μας: παρόλο που για να με ρίξει, είχε παραγγείλει παπούτσια NikeID που έγραφαν το όνομά μου! Ήμουν-και είμαι δλδ κελεπούρι! Να τα λέμε αυτά παιδιά!!!).
Μπορεί να μην μου έκανε την πρόταση γάμου υπερπαραγωγή που ονειρευόμουν μικρή, αλλά με αγάπησε (και μ'αγαπάει) αληθινά και τελικά είναι το μόνο που με νοιάζει. Νιώθω ασφάλεια δίπλα του. Δεν με αγχώνει ποτέ με τα οικονομικά, ξέρει να ζει και δεν μιζεριάζει ποτέ. Είναι ανοιχτοχέρης και απίστευτα καλόκαρδος. Λατρεύει τα παιδιά μας και όλα τα παιδιά και είναι ο παιχνιδιάρης μπαμπάς του κόσμου. Το χιούμορ του σπάει κόκκαλα και με κάνει να γελάω κάθε μέρα με τις θεϊκές ατάκες του. Μου κάνει όλα τα χατίρια και εγώ τον κάνω (σχεδόν πάντα) ότι θέλω και φυσικά το ξέρει. Αυτός είναι ο άντρας μου και τον αγαπώ. Έτσι απλά.
Νομίζω παλιότερα σας είχα γράψει πως σε κάποια επέτειό μας, πήγε να μου πάρει λουλούδια (από ένα ανθοπωλείο στη γειτονιά-κλασσικά τελευταία στιγμή επειδή μουρμούριζα φυσικά), ο ανθοπώλης είχε κλείσει για λίγο γιατί κάπου είχε πεταχτεί. Εκείνη την ώρα περνούσε ένας που πούλαγε καρπούζια (από εκείνους τους φοβερούς cult τύπους). Τελικά αντί για ένα μπουκέτο κατακόκκινα τριαντάφυλλα, εκείνη τη μέρα κατέληξα με ένα κατακόκκινο καρπούζι!
Που θέλω να καταλήξω τώρα? Ο κάθε άνθρωπος δείχνει τον έρωτά του με διαφορετικό τρόπο. Δεν σημαίνει πως δεν σ'αγαπάει κάποιος αν δεν σου φέρει λουλούδια του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά δεν σημαίνει κιόλας πως σε αγαπάει περισσότερο αν σου φέρνει κάθε μέρα τριαντάφυλλα. Ο έρωτας φαίνεται με μικρά πράγματα αλλά και με μεγάλα, που άλλοτε έχουν σημασία και άλλοτε όχι. Ο έρωτας είναι τρελός από μόνος του. Δεν έχει κανόνες. Και να του βάλεις δηλαδή, θα τους καταπατήσει.
Πώς λοιπόν λες κυρία μου "Δεν γιορτάζω αυτή τη μέρα γιατί γιορτάζω κάθε μέρα". Πώς γιορτάζεις δηλαδή κάθε μέρα Mrs Desperate housewife? Αφού ξέρουμε καλά πως η καθημερινότητα και ειδικά αν έχεις παιδιά, σε φθείρει. Σε τρώει. Πολλές φορές ξεχνάμε να μιλήσουμε και σαν ζευγάρι γιατί μιλάμε μόνο για τα παιδιά, για τους λογαριασμούς, για τις υποχρεώσεις. Πέφτουμε πχ στο κρεβάτι τσακωμένοι, με γυρισμένη την πλάτη και δεν κολλάμε τα πόδια μας να ζεσταθούν. Ξεχνάμε να ρωτήσουμε "Πώς ήταν η μέρα σου?" γιατί ήρθε το χαράτσι και μας χτύπησε κατακούτελα. Και ναι, μιλάω κυρίως για τα παντρεμένα ζευγάρια (με παιδιά) που το πάθος και η τρέλα του πρώτου καιρού έχει φύγει και στη θέση του υπάρχει μια βαθιά, μεστή αγάπη που όμως ναι, ξεχνάει καμιά φορά ότι παλιά ήταν πάθος. Κακώς, αλλά το ξεχνάει.
Γιατί λοιπόν να μην υπάρχει μια μέρα που να γιορτάζει το πάθος? Ο έρωτας? Γιατί δηλαδή να υπάρχει παγκόσμια ημέρα της μαμάς, του μπαμπά, του παιδιού, του ραδιοφώνου, και τόσες πολλές άλλες, αλλά την μέρα για τον έρωτα να την κράζουν οι μισοί και οι άλλοι μισοί να την αποθεώνουν? Δεν σημαίνει πως περιμένεις την 14η του Φλεβάρη για να γιορτάσεις, σημαίνει απλά πως πιστεύεις στον έρωτα, στην αγάπη, στο πάθος και θέλεις να το γιορτάσεις. Και εσύ φίλε μου που το κάνεις, σε χαίρομαι και σε γουστάρω. Μαζί σου! Εσύ όμως που δεν τον πιστεύεις σαν θεσμό, δεν χρειάζεται να τον απαξιώνεις.
Δηλαδή θέλω να μου πεις, εσύ αντιρρησία που διαβάζεις και έχεις ξινίσει τη μούρη σου, πως αν γυρνούσες σπίτι του Αγίου Βαλεντίνου και σε περίμενε η γυναίκα σου με μια υπέροχη τούρτα καρδιά φορώντας ένα σούπερ σέξυ νεγκλιζέ, αν ξυπνούσες εσύ κυρία μου και ο άντρας σου είχε αφήσει ένα post it στο μπάνιο γράφοντας "σ'αγαπώ" ή αν σου έφερνε ένα μπουκέτο λουλούδια που μάζεψε από τον κήπο, θα του/της έλεγες "Δεν γιορτάζω του Αγίου Βαλεντίνου?". Με τι καρδιά οέο?
photos via: http://www.boredpanda.com/love-facts-list/
Δεν είχα σκοπό να σας γράψω για τον Άγιο Βαλεντίνο, γιατί δεν είμαι ο αμιγώς ρομαντικός άνθρωπος όπως τελικά νόμιζα για πολλά χρόνια. Εννοώντας πως δεν μου αρέσουν τα πολύ γλυκανάλατα πράγματα (αλλά τα λουλουδικά μου και τα μικρά μηνυματάκια αγάπης τα θέλω η γυναίκα).
Από μικρή ήθελα να ζήσω ένα έρωτα παθιασμένο που θα κατέληγε σε γάμο. Να μου κάνει ο καλός μου τη σούπερ ντούπερ ρομαντική πρόταση, να πίνω σαμπάνια και να καταπιώ το μονόπετρο, να τρώω σοκολατίνα και να πνιγώ με το μονόπετρο, να περνάει ένα αερόστατο ψηλά στο γαλάζιο ουρανό και να γράφει "Παντρέψου με Δήμητρα" και ένα μονόπετρο να πέφτει με καλαθάκι από τον ουρανό, κλπ πολλά και διάφορα που μπορώ να σας εξιστορώ με τις ώρες, πάντα με πρωταγωνιστή το μονόπετρο, εμένα και τον φιούτσερ χάσμπαντ. Εντάξει, μάλλον έφταιγαν οι πολλές αισθηματικές ταινίες που έβλεπα (από τις αγαπημένες μου αυτή), τα πολλά Άρλεκιν ( ιστορίες αγάπης) που διάβαζα μικρή και φυσικά η μεγάλη μου φαντασία!
 |
| (θέλω το ζευγάρι louboutin και χωρίς την πρόταση γάμου!!!) |
Η ζωή ήρθε να με διαψεύσει γιατί περνώντας τα χρόνια, διαπίστωσα πως τελικά δεν άντεχα τις μεγάλες και βαρύγδουπες εκδηλώσεις αγάπης. Με κούραζαν μακροπρόθεσμα. Ήθελα πράγματα απλά και αληθινά, χωρίς υπερβολές και φαμφαρισμούς.
Και τσουπ, σχεδόν καρμικά, σκάει στη ζωή μου ο αντρούλης μου! Ένας προσγειωμένος, πρακτικός και θα έλεγα όχι ρομαντικός άνθρωπος (μεταξύ μας: παρόλο που για να με ρίξει, είχε παραγγείλει παπούτσια NikeID που έγραφαν το όνομά μου! Ήμουν-και είμαι δλδ κελεπούρι! Να τα λέμε αυτά παιδιά!!!).
Μπορεί να μην μου έκανε την πρόταση γάμου υπερπαραγωγή που ονειρευόμουν μικρή, αλλά με αγάπησε (και μ'αγαπάει) αληθινά και τελικά είναι το μόνο που με νοιάζει. Νιώθω ασφάλεια δίπλα του. Δεν με αγχώνει ποτέ με τα οικονομικά, ξέρει να ζει και δεν μιζεριάζει ποτέ. Είναι ανοιχτοχέρης και απίστευτα καλόκαρδος. Λατρεύει τα παιδιά μας και όλα τα παιδιά και είναι ο παιχνιδιάρης μπαμπάς του κόσμου. Το χιούμορ του σπάει κόκκαλα και με κάνει να γελάω κάθε μέρα με τις θεϊκές ατάκες του. Μου κάνει όλα τα χατίρια και εγώ τον κάνω (σχεδόν πάντα) ότι θέλω και φυσικά το ξέρει. Αυτός είναι ο άντρας μου και τον αγαπώ. Έτσι απλά.
Νομίζω παλιότερα σας είχα γράψει πως σε κάποια επέτειό μας, πήγε να μου πάρει λουλούδια (από ένα ανθοπωλείο στη γειτονιά-κλασσικά τελευταία στιγμή επειδή μουρμούριζα φυσικά), ο ανθοπώλης είχε κλείσει για λίγο γιατί κάπου είχε πεταχτεί. Εκείνη την ώρα περνούσε ένας που πούλαγε καρπούζια (από εκείνους τους φοβερούς cult τύπους). Τελικά αντί για ένα μπουκέτο κατακόκκινα τριαντάφυλλα, εκείνη τη μέρα κατέληξα με ένα κατακόκκινο καρπούζι!
Που θέλω να καταλήξω τώρα? Ο κάθε άνθρωπος δείχνει τον έρωτά του με διαφορετικό τρόπο. Δεν σημαίνει πως δεν σ'αγαπάει κάποιος αν δεν σου φέρει λουλούδια του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά δεν σημαίνει κιόλας πως σε αγαπάει περισσότερο αν σου φέρνει κάθε μέρα τριαντάφυλλα. Ο έρωτας φαίνεται με μικρά πράγματα αλλά και με μεγάλα, που άλλοτε έχουν σημασία και άλλοτε όχι. Ο έρωτας είναι τρελός από μόνος του. Δεν έχει κανόνες. Και να του βάλεις δηλαδή, θα τους καταπατήσει.
Πώς λοιπόν λες κυρία μου "Δεν γιορτάζω αυτή τη μέρα γιατί γιορτάζω κάθε μέρα". Πώς γιορτάζεις δηλαδή κάθε μέρα Mrs Desperate housewife? Αφού ξέρουμε καλά πως η καθημερινότητα και ειδικά αν έχεις παιδιά, σε φθείρει. Σε τρώει. Πολλές φορές ξεχνάμε να μιλήσουμε και σαν ζευγάρι γιατί μιλάμε μόνο για τα παιδιά, για τους λογαριασμούς, για τις υποχρεώσεις. Πέφτουμε πχ στο κρεβάτι τσακωμένοι, με γυρισμένη την πλάτη και δεν κολλάμε τα πόδια μας να ζεσταθούν. Ξεχνάμε να ρωτήσουμε "Πώς ήταν η μέρα σου?" γιατί ήρθε το χαράτσι και μας χτύπησε κατακούτελα. Και ναι, μιλάω κυρίως για τα παντρεμένα ζευγάρια (με παιδιά) που το πάθος και η τρέλα του πρώτου καιρού έχει φύγει και στη θέση του υπάρχει μια βαθιά, μεστή αγάπη που όμως ναι, ξεχνάει καμιά φορά ότι παλιά ήταν πάθος. Κακώς, αλλά το ξεχνάει.
Γιατί λοιπόν να μην υπάρχει μια μέρα που να γιορτάζει το πάθος? Ο έρωτας? Γιατί δηλαδή να υπάρχει παγκόσμια ημέρα της μαμάς, του μπαμπά, του παιδιού, του ραδιοφώνου, και τόσες πολλές άλλες, αλλά την μέρα για τον έρωτα να την κράζουν οι μισοί και οι άλλοι μισοί να την αποθεώνουν? Δεν σημαίνει πως περιμένεις την 14η του Φλεβάρη για να γιορτάσεις, σημαίνει απλά πως πιστεύεις στον έρωτα, στην αγάπη, στο πάθος και θέλεις να το γιορτάσεις. Και εσύ φίλε μου που το κάνεις, σε χαίρομαι και σε γουστάρω. Μαζί σου! Εσύ όμως που δεν τον πιστεύεις σαν θεσμό, δεν χρειάζεται να τον απαξιώνεις.
Δηλαδή θέλω να μου πεις, εσύ αντιρρησία που διαβάζεις και έχεις ξινίσει τη μούρη σου, πως αν γυρνούσες σπίτι του Αγίου Βαλεντίνου και σε περίμενε η γυναίκα σου με μια υπέροχη τούρτα καρδιά φορώντας ένα σούπερ σέξυ νεγκλιζέ, αν ξυπνούσες εσύ κυρία μου και ο άντρας σου είχε αφήσει ένα post it στο μπάνιο γράφοντας "σ'αγαπώ" ή αν σου έφερνε ένα μπουκέτο λουλούδια που μάζεψε από τον κήπο, θα του/της έλεγες "Δεν γιορτάζω του Αγίου Βαλεντίνου?". Με τι καρδιά οέο?
Χωρίς να δώσουμε μεγάλη σημασία στη μέρα, σαν μέρα, αλλά σαν μια ευκαιρία (ακόμα) να δείξουμε σε αυτόν/η που αγαπάμε, τον έρωτά μας, ναι γουστάρω την 14η του Φλεβάρη!
Και σας άφησα τελευταίο ένα ερωτικού περιεχομένου περιστατικό που μου έτυχε και θεώρησα καρμικό να βρίσκομαι εγώ σε εκείνο το σημείο, τη συγκεκριμένη ώρα ώστε να σπείρω αγάπη. Ω ναι, love is in the air....αλλά και in στη στάση!:
Σάββατο απόγευμα 15 Φλεβάρη. Για κάποιους λόγους που δεν θα αναλύσω μη γίνω κουραστική, έμεινα χωρίς αμάξι και έπρεπε να επιστρέψουμε με την κόρη μου σπίτι μας. Τσιγκουνεύτηκα να πάρω ταξί μιας και η απόσταση ήταν μικρή και αποφασίσαμε να γυρίσουμε με το λεωφορείο. Εγώ σε λεωφορείο? Επικίνδυνη αποστολή. Είχα να μπω, μπορεί και 18 χρόνια! Με μετρό κινούμαι, με λεωφορεία όχι. Πραγματικά η υπομονή μου δοκιμάστηκε. Αυτή η πολύωρη αναμονή στη στάση, μπορεί να με σκοτώσει.
Φτάνουμε λοιπόν στη στάση, άδεια. Καθόμαστε με Αναστασία. Μετά από λίγο έρχεται και κάθεται ένα ζευγαράκι περίπου 18-22 ετών. Ήταν τσακωμένοι. Εκείνος να μιλάει δυνατά και να της ζητάει συγνώμη, να της λέει χίλια γλυκόλογα, τίποτα εκείνη. Ανένδοτη. Περνάνε έτσι 20 λεπτά αναμονής και εγώ στο δεξί μου αυτί να ακούω τον πιτσιρικά να παρακαλάει. Μπίρι μπίρι μπίρι! Να αναρωτιέμαι τί της έχει κάνει ο τύπος και την πείσμωσε τόσο!
Με κοίταζε η Αναστασία, την κοίταζα και εγώ. Γελούσαμε με τα μάτια μ' αυτά που ακούγαμε. Το πήρα απόφαση. Ήταν ακόμα φρέσκια και η ανάμνηση του Αγίου Βαλεντίνου. Δεν γινόταν να αφήσω αυτό το ζευγαράκι τσακωμένο. Θα μιλούσα (θα σκαγα αλλιώς!).
Γυρίζω στην κοπέλα, Φλώρα την έλεγαν, το είχα ακούσει άλλωστε δεκάδες φορές όλη αυτή την ώρα.
-Βρε Φλώρα ρίξ'του μια ματιά, μου έχει τρυπήσει το δεξί μου τύμπανο 20 λεπτά τώρα. Λυπήσου με να χαρείς. Τι σου έκανε ο άτιμος και του έχεις πεισμώσει?
.....τίποτα η Φλώρα. Ένα γελάκι όμως της ξεφεύγει.... οκ σκέφτομαι, πάμε καλά.
Εντωμεταξύ ο πιτσιρικάς, του οποίου το όνομα τελικά δεν έμαθα, με κοιτάει με ένα ύφος ευγνωμοσύνης.
......πετάγεται και μια άλλη που περίμενε στη στάση:
-Αν την απάτησε καλά του κάνει!
....κοίτα την άτιμη σκέφτομαι, τόση ώρα δεν μιλούσε, τώρα πάει να μου χαλάσει την κατάσταση!
-Βρε Φλώρα, αν υποψιαστώ ότι το πρόβλημα είναι γκομενικό, θα του χώσω μια μπουνιά εγώ από τα αριστερά του και εσύ από τα δεξιά και δεν θα ξανακοιτάξει άλλη:)
(τι να κάνω, να διακωμωδήσω την κατάσταση!)
....τίποτα η Φλώρα, τσιμουδιά, αλλά γελάει τώρα λίγο πιο έντονα.
.......πετάγεται ο πιτσιρικάς
-Ά κυρία μου (με είπε και κυρία που πάω να του σώσω το τομάρι!), εγώ μπορεί να κάνω βλακείες αλλά δεν κάνω τέτοια πράγματα!
....συνεχίζω την "επιχείρηση επανασύνδεση"
-Φλώρα ένα δίκιο το έχεις να μην του μιλάς. Είναι πολυλογάς ο άτιμος. Έτσι μιλάει συνέχεια? Τόσο πολύ? Ηρωίδα είσαι κοπέλα μου!
.....το τείχος αρχίζει να πέφτει. Γυρίζει προς το μέρος του και τον κοιτάει τώρα. Του χαμογελάει.
-Φλώρα κορίτσι μου, τα 20 πρώτα χρόνια είναι δύσκολα. Δώσε τόπο στην οργή και δώσ'του και ένα φιλί. Φαίνεται καλό παλικάρι.
.......το τείχος πέφτει και του πιάνει το χέρι. Σκύβει αυτός και τη φιλάει και αγκαλιάζονται.
Αποστολή εξετελέσθει.
Ήταν λοιπόν της μοίρας γραφτό να βρεθώ σε εκείνη τη στάση. Παρόλο που με είχε πιάσει η μουρμούρα μου νωρίτερα και χρονομετρούσα πόση ώρα θα κάνει να έρθει το λεωφορείο, το ερωτευμένο ζευγαράκι μου έφτιαξε τη διάθεση και ξέχασα αναμονές και στάσεις και όλα!
Ερωτευτείτε, ζήστε, χαλαρώστε. Η ζωή είναι μικρή και πολύ ωραία για να τη ζούμε μίζερα.
Α, και μην ξεχνάτε να χαμογελάτε!!!
Σάββατο απόγευμα 15 Φλεβάρη. Για κάποιους λόγους που δεν θα αναλύσω μη γίνω κουραστική, έμεινα χωρίς αμάξι και έπρεπε να επιστρέψουμε με την κόρη μου σπίτι μας. Τσιγκουνεύτηκα να πάρω ταξί μιας και η απόσταση ήταν μικρή και αποφασίσαμε να γυρίσουμε με το λεωφορείο. Εγώ σε λεωφορείο? Επικίνδυνη αποστολή. Είχα να μπω, μπορεί και 18 χρόνια! Με μετρό κινούμαι, με λεωφορεία όχι. Πραγματικά η υπομονή μου δοκιμάστηκε. Αυτή η πολύωρη αναμονή στη στάση, μπορεί να με σκοτώσει.
Φτάνουμε λοιπόν στη στάση, άδεια. Καθόμαστε με Αναστασία. Μετά από λίγο έρχεται και κάθεται ένα ζευγαράκι περίπου 18-22 ετών. Ήταν τσακωμένοι. Εκείνος να μιλάει δυνατά και να της ζητάει συγνώμη, να της λέει χίλια γλυκόλογα, τίποτα εκείνη. Ανένδοτη. Περνάνε έτσι 20 λεπτά αναμονής και εγώ στο δεξί μου αυτί να ακούω τον πιτσιρικά να παρακαλάει. Μπίρι μπίρι μπίρι! Να αναρωτιέμαι τί της έχει κάνει ο τύπος και την πείσμωσε τόσο!
Με κοίταζε η Αναστασία, την κοίταζα και εγώ. Γελούσαμε με τα μάτια μ' αυτά που ακούγαμε. Το πήρα απόφαση. Ήταν ακόμα φρέσκια και η ανάμνηση του Αγίου Βαλεντίνου. Δεν γινόταν να αφήσω αυτό το ζευγαράκι τσακωμένο. Θα μιλούσα (θα σκαγα αλλιώς!).
Γυρίζω στην κοπέλα, Φλώρα την έλεγαν, το είχα ακούσει άλλωστε δεκάδες φορές όλη αυτή την ώρα.
-Βρε Φλώρα ρίξ'του μια ματιά, μου έχει τρυπήσει το δεξί μου τύμπανο 20 λεπτά τώρα. Λυπήσου με να χαρείς. Τι σου έκανε ο άτιμος και του έχεις πεισμώσει?
.....τίποτα η Φλώρα. Ένα γελάκι όμως της ξεφεύγει.... οκ σκέφτομαι, πάμε καλά.
Εντωμεταξύ ο πιτσιρικάς, του οποίου το όνομα τελικά δεν έμαθα, με κοιτάει με ένα ύφος ευγνωμοσύνης.
......πετάγεται και μια άλλη που περίμενε στη στάση:
-Αν την απάτησε καλά του κάνει!
....κοίτα την άτιμη σκέφτομαι, τόση ώρα δεν μιλούσε, τώρα πάει να μου χαλάσει την κατάσταση!
-Βρε Φλώρα, αν υποψιαστώ ότι το πρόβλημα είναι γκομενικό, θα του χώσω μια μπουνιά εγώ από τα αριστερά του και εσύ από τα δεξιά και δεν θα ξανακοιτάξει άλλη:)
(τι να κάνω, να διακωμωδήσω την κατάσταση!)
....τίποτα η Φλώρα, τσιμουδιά, αλλά γελάει τώρα λίγο πιο έντονα.
.......πετάγεται ο πιτσιρικάς
-Ά κυρία μου (με είπε και κυρία που πάω να του σώσω το τομάρι!), εγώ μπορεί να κάνω βλακείες αλλά δεν κάνω τέτοια πράγματα!
....συνεχίζω την "επιχείρηση επανασύνδεση"
-Φλώρα ένα δίκιο το έχεις να μην του μιλάς. Είναι πολυλογάς ο άτιμος. Έτσι μιλάει συνέχεια? Τόσο πολύ? Ηρωίδα είσαι κοπέλα μου!
.....το τείχος αρχίζει να πέφτει. Γυρίζει προς το μέρος του και τον κοιτάει τώρα. Του χαμογελάει.
-Φλώρα κορίτσι μου, τα 20 πρώτα χρόνια είναι δύσκολα. Δώσε τόπο στην οργή και δώσ'του και ένα φιλί. Φαίνεται καλό παλικάρι.
.......το τείχος πέφτει και του πιάνει το χέρι. Σκύβει αυτός και τη φιλάει και αγκαλιάζονται.
Αποστολή εξετελέσθει.
Ήταν λοιπόν της μοίρας γραφτό να βρεθώ σε εκείνη τη στάση. Παρόλο που με είχε πιάσει η μουρμούρα μου νωρίτερα και χρονομετρούσα πόση ώρα θα κάνει να έρθει το λεωφορείο, το ερωτευμένο ζευγαράκι μου έφτιαξε τη διάθεση και ξέχασα αναμονές και στάσεις και όλα!
Ερωτευτείτε, ζήστε, χαλαρώστε. Η ζωή είναι μικρή και πολύ ωραία για να τη ζούμε μίζερα.
Α, και μην ξεχνάτε να χαμογελάτε!!!
photos via: http://www.boredpanda.com/love-facts-list/
