Η γιορτή μου, τα εγκλήματα και ένας διαγωνισμός! (ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ)

Η γιορτή μου!

Μαζί με μένα σήμερα, γιορτάζει και το 1/6 του ελληνικού πληθυσμού! Τα υπόλοιπα ποσοστά μοιράζονται Αγ.Γεωργίου, Αγ. Ιωάννη, Παναγίας, Κωνσταντίνου & Ελένης κ.λ.θ. (και λοιποί θνητοί!).

φώτο από εδώ

Ομολογώ εδώ ενώπιόν σας αναγνωστάκια μου αγαπημένα, πως δεν μου άρεσε παλιότερα το όνομά μου.  Πήρα της γιαγιάς μου της Δήμητρας, μαμάς του μπαμπά μου. Μικρότερη ντρεπόμουν να πω πως λέγομαι! Όσο μεγάλωνα βέβαια το εκτιμούσα και σιγά σιγά το συνήθιζα. Πλέον το αγαπώ γιατί είναι γάργαρο και ιδιαίτερο.  Άσε που έχει αφήσει τα σημάδια του στη θρησκεία, στην ιστορία, στη μυθολογία, στην τέχνη ακόμα και στην πολιτική! Παντού υπάρχει μία Δήμητρα, μία Μιμή, μία Demy ή ένας Δημήτρης που μένει ανφοργκέταμπλ!

Σταματώ τη φλυαρία (σιγά μην μπορώ δλδ!) και προχωρώ στο παρασύνθημα. 

Τα εγκλήματα

Οι φίλοι μου ξέρετε το πάθος μου για την αστυνομική λογοτεχνία, τις ανάλογες κινηματογραφικές ταινίες και φυσικά τις σειρές τύπου CSI!  Αγαπώ τα θρίλερ, τα εγκλήματα (ξέρω, πρέπει να το κοιτάξω αυτό!), τα μυστήρια (μεταφορικώς και κυριολεκτκώς) και τη διαλεύκανση αυτών. 

Οικονομικές επαφές....τρίτου τύπου!

Ήμουν ένα σπάταλο πλάσμα μέχρι να γίνω μάνα. Ο χάσμπαντ μου έλεγε πως ακόμα και σε ένα ερημονήσι να με αφήσουν, πάλι θα βρω κάτι να ψωνίσω! Άκου εδώ κακίες! Α πα πα πα!

Θυμάμαι ως ελεύθερη εργαζόμενη νέα, ψώνιζα διάφορα, επέστρεφα σπίτι και είχα ανάκριση από τη μαμά μου.  Είτε λοιπόν της έλεγα πως είναι μιας φίλης μου, ότι τα πήρα προσφορά/σε παζάρι/στις εκπτώσεις, είτε τα έκρυβα! Κάποιες φορές μάλιστα, ανέβαινα σπίτι χωρίς ψώνια, με περίμενε κάτω η κολλητή μου, έμπαινα εγώ κυρία με άδεια χέρια και αφού γλίτωνα τη  μητρική μουρμούρα, έβγαινα στο μπαλκόνι (μέναμε στον 1ο όροφο) και μου τα πετούσε η συνωμότισσα φιλενάδα από την πυλωτή (ευτυχώς μένουμε στον 3ο τώρα σε περίπτωση που μπουν ιδέες στα τέκνα μου!)! Ούτε γάτα ούτε ζημιά λοιπόν! Άντε μετά να καταλάβει η αθώα μανούλα μου αν φοράω κάτι καινούριο ή παλιό.  Βέβαια τώρα ομολογώ παλιές αμαρτίες και με διαβάζει, αλλά ας όψεται, αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία:)  Αλλά μου έλεγε η καημένη "Μάζευε τα λεφτά σου, μην τα σκορπάς, θα έρθει μια εποχή και θα τα χρειάζεσαι!"  Που να την ακούσω εγώ! Σε λίγα χρόνια τα ίδια θα λέω στα παιδιά μου. Τελικά όσο και να θέλουμε να αποφύγουμε τη μετάλλαξη, σαν τις μανούλες μας γινόμαστε:)

Όχι πως τώρα δηλαδή εξελίχτηκα σε φραγκοφονιά.  Απλά προσέχω που και πως θα ξοδέψω τα χρήματά μου.  Όχι μόνο λόγω της κρίσης, αλλά και λόγω της μητρότητας.  Δεν θέλω να μεγαλώσω μικρά σπάταλα και κακομαθημένα τερατάκια.

φώτο από εδώ

Καν'το όπως ο κύριος Πλυντηριάς!

Σας έχω κουίζ!  Ποια οικιακή συσκευή του σπιτιού όταν χαλάσει, τα βάφετε μαύρα, κλαίτε με μαύρο δάκρυ και ψάχνετε μία σκάφη και ένα καράβι να φύγετε μακριά? Ή έστω ένα μπαλκόνι να πηδήξετε?

Σας βοήθησα πολύ!  Το πλυντήριο!

φώτο από εδώ

Την αγαπώ αυτή τη συσκευή! Την προσέχω σαν τα μάτια μου! Αν μπορούσα θα της είχα ξεχωριστό δωμάτιο όπως στα μεγάλα σπίτια. Ένα laundry room, απλό, λιτό και απέριττο!  Την καημένη όμως την έχω στριμωγμένη σε μια καμαρούλα μια σταλιά....δύο επί τρία (το μπάνιο μας ντε!).

Το Σάββατο που μας πέρασε λοιπόν, η αγάπη μου αρρώστησε! Το μωράκι μου! Κατά τη διάρκεια του πλυσίματος, βογκούσε, μετά σταμάτησε και έβγαζε νερά πολλά (εμένα μου φάνηκε σαν να αιμορραγούσαν οι πληγές του ένα πράμα! Ξέρω πολλά αστυνομικά βιβλία διαβάζω!!), τα ρούχα βγήκαν χάλια, με κολλημένα-λιωμένα χαρτιά πάνω τους.

Καλές βουτιές με χαρμόσυνα νέα!!!!

Αυτή δεν θα είναι άλλη μία καλοκαιρινή ανάρτηση.  Θα είναι όμως μια ανάρτηση γεμάτη αισιοδοξία και φως.  Φως = ήλιος.  Ήλιος = καλοκαίρι! Μμμμμμ μου μυρίζει θάλασσα.

Ακούστε πως έχει το θέμα!  Στο σπίτι μας έχουμε γιορτή!

Η αγαπημένη μου κουμπάρα μου ζήτησε να σας γράψω. Για να δώσει ελπίδα σε όσες γυναίκες παλεύουν όπως και η ίδια να γίνουν μητέρες.

πηγή

Η Δ. είναι η πρώτη μου κουμπάρα (την πάντρεψα πριν 12 χρόνια), φίλη από πάνα στην κυριολεξία! Εκείνη ήταν 2, εγώ σχεδόν 4 όταν γνωριστήκαμε και παίζαμε μαζί με τις αδελφές μας.  Η φιλία μας διαρκεί 35 χρόνια. Δεν έχουμε ποτέ ανταλλάξει ψέμματα ή κολακείες, δεν έχουμε ζηλέψει ούτε καπελώσει η μια την άλλη, όπως δυστυχώς πολλές φορές στις φιλίες είθισται.  Είμαστε πάντα εκεί η μια για την άλλη.

Η Δ. ήθελε από μικρή να κάνει πολλά παιδιά.  Ήταν "γεννημένη μάνα" που λέμε.  Λάτρευε όλα τα πιτσιρίκια και εκείνα την λάτρευαν αμοιβαίως.

Γνώρισε τον άντρα της μικρή, ήταν το άλλο της μισό κι έτσι παντρεύτηκαν αρκετά νέοι.  Πριν ακόμα παντρευτούν είχαν αρχίσει τις απόπειρες τεκνοποίησης και αρχικά δεν πτοήθηκαν από τα χρόνια που περνούσαν αλλά μπεμπέ δεν ερχόταν.  Άλλωστε είχαν τόσο καιρό μπροστά τους.

Μετά από 5 περίπου χρόνια άκαρπων προσπαθειών, αποφάσισαν να επισκεφθούν ένα γενετιστή. Τον πρώτο στη σειρά γιατί ακολούθησαν δεκάδες.  Επώνυμοι αλλά και λιγότερο γνωστοί.  Μέχρι και στη Βόρεια Ελλάδα έφτασε από την απελπισία της.

Δήμητρα η filmaniac (και δωράκι για θερινό σινεμά)!-ΝΙΚΗΤΕΣ

φώτο από εδώ

Μια από τις μεγάλες αγάπες της ζωής μου είναι ο κινηματογράφος.

Έχω διαφωνήσει κατά καιρούς με φίλους και γνωστούς που με κράζουν γιατί δίνω λεφτά στο σινεμά ενώ μπορώ να απολαύσω τις ταινίες από τον καναπέ του σπιτιού μου και τσάμπα!  Ε ρε παιδιά δεν είναι το ίδιο!!!!!!!

Η αίσθηση της μεγάλης αίθουσας, η τεράστια οθόνη, η μαγεία να βλέπεις μαζί με άλλους την ίδια ταινία μόλις αυτή κυκλοφορεί, με ενθουσιάζει απόλυτα!!!

Την αγάπη για το σινεμά μου την έχει μεταδώσει ο πατέρας μου. Μαζί του πήγαμε πρώτη φορά με την αδελφή μου. Μη με ρωτήσετε ποια ταινία είχαμε δει, δεν θυμάμαι!  Αυτό που θυμάμαι μόνο είναι ο έρωτας που με κεραυνοβόλησε και δεν έσβησε ποτές:)

We feel good στον ifeelkid!

Ξέρω, θα με κοροϊδεύετε....έχει κολλήσει το blog  μου στο.....περιστέρι εδώ και εβδομάδες.  Σε λίγο θα έβγαιναν και "Τα πουλιά" του Χίτσκοκ να με λιντσάρουν:)

Φιλαράκια μου δεν μπορώ να οργανώσω σωστά τις 24 ώρες της ημέρας! Θέλω το μαγικό συστατικό! Πώς τα καταφέρνετε εσείς? Δεν μου φτάνουν οι ώρες. Νιώθω πως περνάνε και τελικά δεν κάνω τίποτα...

Και μέσα σε όλα αυτά που γεμίζουν τις μέρες (και τις νύχτες μου), προστέθηκε και κάτι καινούριο για να τις απογειώσει!!!!  

Σχεδόν καρμικά, ήρθε μια πρόταση για ιντερνετική ραδιοφωνική εκπομπή, στο ένα και μοναδικό παιδικό ραδιόφωνο........στον ifeelkid.gr.  Όχι όμως μόνη μου. Με άλλες τρεις αγαπημένες μπλογκοφιλενάδες!  Τη Βέρα, την Κάλη και τη Σοφία.

Ο ifeelkid είναι (για μένα) μια καταπληκτική ιδέα ενός σούπερ δραστήριου μπαμπά του Κωνσταντίνου, για να περνούν τα παιδιά μας (αλλά και εμείς) όμορφα, δημιουργικά και χαλαρά τις ώρες της ημέρας.  Έχει ολημερίς δεκάδες εκπομπές για να καλύπτουν κάθε γούστο.  Φανταστικές μουσικές (από τον Σταύρο), παιδικά παραμύθια αλλά και τραγούδια.   Σερφάρετε λίγο στο πρόγραμμα να δείτε τι εννοώ και τσεκάρετε και τις φοβερές εκπομπές που γεμίζουν την καθημερινότητα μας.

Ένα χάρτινο περιστέρι + μια θέση στα ρεκόρ Γκίνες = μία μοναδική εμπειρία!

Όταν ζήτησε η δασκάλα του γιου μου (Α' Δημοτικού) να συνοδέψουμε-βοηθήσουμε 4-5 μαμάδες σε μια εκδρομή που θα πήγαινε το σχολείο στο Καλλιμάρμαρο, μιας ένας κίνδυνος υπήρχε λόγω του μεγάλου χώρου και της πολυκοσμίας, χωρίς καν να το σκεφτώ είπα το ναι.  Ψοφάω για οτιδήποτε έχει να κάνει με τα παιδιά μου, τις δραστηριότητές τους και γενικά ότι τους γεμίζει εμπειρίες.  Φυσικά θα ήταν και η κόρη μου που πάει Β' Δημοτικού μαζί και είχα διπλή χαρά!

Ξέραμε λοιπόν πως θα πάμε σε μια εκδήλωση για τους Ολυμπιακούς αγώνες.  Μιας και πήζω τελευταία, δεν ασχολήθηκα να μάθω που ακριβώς θα πάμε.  Μια μέρα πριν έμαθα.

Ναι. Θα ήμασταν και εμείς αρωγοί στην προσπάθεια να μπούμε στα ρεκόρ Γκίνες για την κατασκευή του μεγαλύτερου χάρτινου περιστεριού. Μια προσπάθεια που στόχο είχε και έχει δηλαδή, να περάσει στους μαθητές και σε όλο τον κόσμο, τα μηνύματα των Ολυμπιακών Αξιών, του ευ αγωνίζεσθαι, της ειρήνης, της φιλίας, της αριστείας, μέσα από την κοινή αυτή προσπάθεια.

Αγόρια Vs Κορίτσια

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή, στάθηκε η μάζωξη φίλων του γιου μου τις προάλλες.  Καθόμουν και τους παρατηρούσα (καθώς παραληρούσα) και σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά είναι μεταξύ τους τα δύο φύλα....και από τόσο μικρά.

Την Τρίτη που μας πέρασε λοιπόν, τα παιδιά μου δεν είχαν σχολείο και καλέσαμε δυο φίλους του Παναγιώτη που τελικά έγιναν τρεις, στο σύνολο δλδ τέσσερα 6χρονα αγόρια που ξεχείλιζαν (για την ακρίβεια υπερχείλιζαν) ζωηράδα και ταρζανιά. Η πονηρή εγώ μάνα, είχα τη φαεινή ιδέα πως θα παίξουν όμορφα και θα μπορέσω εγώ να κάτσω να γράψω καμιά ανάρτηση! Καλά να πάθω:)  Η καημένη η Αναστασία (8 ετών), ήθελε να την παίξουν, αλλά εκείνοι ήταν πολύ απασχολημένοι να παίζουν ποδόσφαιρο και να κλάνουν! 

Το σπίτι μας είναι μικρό και αυτό είναι καλό γιατί το καθαρίζω γρήγορα, αλλά κακό όταν τα παιδιά θέλουν άπλα για να παίξουν.  Μαζεύτηκαν λοιπόν τα τέσσερα αγόρια.  Τα δύο είναι ζωηρά και το ξέρω (και μ'αρέσει!). Ο γιος μου και ο κολλητός του ο Γ.  Οι άλλοι δύο νόμιζα πως ήταν (μέχρι πρόσφατα) ήσυχα και ώριμα αγόρια. Ναι καλά! Μόλις η δύναμη κρούσης ενώθηκε, ξεδιπλώθηκε το ταλέντο τους στην φασαρία:)

Ανακαινιστήκαμε...μετρώντας χαμόγελα!

Επιτέλους φίλοι μου τα κατάφερα και άλλαξα το blog μου.  Κάτι που ήθελα εδώ και μήνες.

Θα μου πείτε γιατί. 

Γιατί όταν ξεκίνησα να bloggάρω, είχα άλλα σχέδια.  Βομβάρδιζα καθημερινά όλα τα φιλαράκια μου, στέλνοντάς τους emails με ότι ξεχωριστό, αστείο και συγκινητικό έβρισκα στο διαδίκτυο.  Επειδή δεν είχα FB, δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα παρά μόνο τα emails.  Ένας φίλος μου, ο Β. χακεράκιας ΙΤ μου λέει "Γιατί δεν φτιάχνεις ένα  blog να ησυχάσουμε εμείς και να ανεβάζεις εκεί ότι σου αρέσει? Μου γεμίζεις το Inbox με βλακείες!".  Ναι, έτσι μου είπε ο άτιμος!   Όταν σταμάτησα βέβαια να του γεμίζω το inbox με "βλακείες" όπως τις αποκαλούσε, γύρισε γονυπετής πως του έλειπαν οι "βλακείες" μου! Κατάλαβες???

Τέλος πάντων.  Έτσι κάπως ξεκίνησα το blog μου.  Ψάχνοντας όνομα, είχα κολλήσει τρελά. Δεν μπορούσα να βρω κάτι να με καλύπτει και να με εκφράζει.  Τελικά κατέληξα στο For my friends μιας και αυτοί ήταν οι αποδέκτες του.  Οι φίλοι μου.  

Αρχικά λοιπόν άρχισα να αναρτώ ότι έβρισκα και μου άρεσε αλλά που και που έγραφα και κάτι δικό μου.  Στην πορεία διαπίστωσα ότι τις αναδημοσιεύσεις τις έκαναν άλλοι bloggers πολύ καλύτερα από μένα.  Ανακάλυψα παράλληλα πόσο με γέμιζε να γράφω ιστορίες, αστείες κυρίως  και γενικώς να εξιστορώ περιστατικά (αληθινά πάντα) που έκαναν τους αναγνώστες μου να χαμογελούν και να τους φτιάχνουν τη διάθεση.  Ήταν σχεδόν ηδονικό το συναίσθημα:)   Έτσι συνέχισα μόνο να γράφω . Λιγότερο συχνά βέβαια διότι είχα αρχίσει να εθίζομαι με το blogging και να παραμελώ την φαμίλια μου.   Έγραφα και σέρφαρα πλέον όταν έβρισκα χρόνο, όπως και τώρα δηλαδή.  Επειδή είμαι πολυλογού αλλά και σχολαστική με τα ορθογραφικά λάθη και τις εκφράσεις μου, κάθε ανάρτηση μου έπαιρνε (και μου παίρνει) 4-5 ώρες με μικρά διαλειμματάκια!  Ω ναι!

Η ανάρτηση που άργησε δυο-τρεις μέρες

Όχι φίλοι μου. Αυτή δεν είναι άλλη μία αγαπησιάρικη ανάρτηση αλλά δεν είναι και μία αντι-Βαλεντίνικη ανάρτηση!  Μην φύγετε όμως. Θέλω να διαβάσετε τι έχω να σας πω!

Δεν είχα σκοπό να σας γράψω για τον Άγιο Βαλεντίνο, γιατί δεν είμαι ο αμιγώς ρομαντικός άνθρωπος όπως τελικά νόμιζα για πολλά χρόνια.  Εννοώντας πως δεν μου αρέσουν τα πολύ γλυκανάλατα πράγματα (αλλά τα λουλουδικά μου και τα μικρά μηνυματάκια αγάπης τα θέλω η γυναίκα).

Από μικρή ήθελα να ζήσω ένα έρωτα παθιασμένο που θα κατέληγε σε γάμο.  Να μου κάνει ο καλός μου τη σούπερ ντούπερ ρομαντική πρόταση, να πίνω σαμπάνια και να καταπιώ το μονόπετρο, να τρώω σοκολατίνα και να πνιγώ με το μονόπετρο, να περνάει ένα αερόστατο ψηλά στο γαλάζιο ουρανό και να γράφει "Παντρέψου με Δήμητρα" και ένα μονόπετρο να πέφτει με καλαθάκι από τον ουρανό, κλπ πολλά και διάφορα που μπορώ να σας εξιστορώ με τις ώρες, πάντα με πρωταγωνιστή το μονόπετρο, εμένα και τον φιούτσερ χάσμπαντ.   Εντάξει, μάλλον έφταιγαν οι πολλές αισθηματικές ταινίες που έβλεπα (από τις αγαπημένες μου αυτή), τα πολλά Άρλεκιν ( ιστορίες αγάπης) που διάβαζα μικρή και φυσικά η μεγάλη μου φαντασία!

(θέλω το ζευγάρι louboutin και χωρίς την πρόταση γάμου!!!)

Η ζωή ήρθε να με διαψεύσει γιατί περνώντας τα χρόνια, διαπίστωσα πως τελικά δεν άντεχα τις μεγάλες και βαρύγδουπες εκδηλώσεις αγάπης. Με κούραζαν μακροπρόθεσμα.  Ήθελα πράγματα απλά και αληθινά, χωρίς υπερβολές και φαμφαρισμούς.

Και τσουπ, σχεδόν καρμικά, σκάει στη ζωή μου ο αντρούλης μου!  Ένας προσγειωμένος, πρακτικός και θα έλεγα όχι ρομαντικός άνθρωπος (μεταξύ μας: παρόλο που για να με ρίξει, είχε παραγγείλει παπούτσια NikeID που έγραφαν το όνομά μου! Ήμουν-και είμαι δλδ κελεπούρι! Να τα λέμε αυτά παιδιά!!!).

Μπορεί να μην μου έκανε την πρόταση γάμου υπερπαραγωγή που ονειρευόμουν μικρή, αλλά με αγάπησε (και μ'αγαπάει) αληθινά και τελικά είναι το μόνο που με νοιάζει.  Νιώθω ασφάλεια δίπλα του.  Δεν με αγχώνει ποτέ με τα οικονομικά, ξέρει να ζει και δεν μιζεριάζει ποτέ. Είναι ανοιχτοχέρης και απίστευτα καλόκαρδος.  Λατρεύει τα παιδιά μας και όλα τα παιδιά και είναι ο παιχνιδιάρης μπαμπάς του κόσμου. Το χιούμορ του σπάει κόκκαλα και με κάνει να γελάω κάθε μέρα με τις θεϊκές ατάκες του.  Μου κάνει όλα τα χατίρια και εγώ τον κάνω (σχεδόν πάντα) ότι θέλω και φυσικά το ξέρει.  Αυτός είναι ο άντρας μου και τον αγαπώ. Έτσι απλά.

Νομίζω παλιότερα σας είχα γράψει πως σε κάποια επέτειό μας,  πήγε να μου πάρει λουλούδια (από ένα ανθοπωλείο στη γειτονιά-κλασσικά τελευταία στιγμή επειδή μουρμούριζα φυσικά), ο  ανθοπώλης είχε κλείσει για λίγο γιατί κάπου είχε πεταχτεί.  Εκείνη την ώρα περνούσε ένας που πούλαγε καρπούζια (από εκείνους τους φοβερούς cult τύπους).  Τελικά αντί για ένα μπουκέτο κατακόκκινα τριαντάφυλλα, εκείνη τη μέρα κατέληξα με ένα κατακόκκινο καρπούζι!

Που θέλω να καταλήξω τώρα? Ο κάθε άνθρωπος δείχνει τον έρωτά του με διαφορετικό τρόπο. Δεν σημαίνει πως δεν σ'αγαπάει κάποιος αν δεν σου φέρει λουλούδια του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά δεν σημαίνει κιόλας πως σε αγαπάει περισσότερο αν σου φέρνει κάθε μέρα τριαντάφυλλα.  Ο έρωτας φαίνεται με μικρά πράγματα αλλά και με μεγάλα, που άλλοτε έχουν σημασία και άλλοτε όχι.  Ο έρωτας είναι τρελός από μόνος του. Δεν έχει κανόνες.  Και να του βάλεις δηλαδή, θα τους καταπατήσει.

Πώς λοιπόν λες κυρία μου "Δεν γιορτάζω αυτή τη μέρα γιατί γιορτάζω κάθε μέρα". Πώς γιορτάζεις δηλαδή κάθε μέρα Mrs Desperate housewife? Αφού ξέρουμε καλά πως η καθημερινότητα και ειδικά αν έχεις παιδιά, σε φθείρει. Σε τρώει. Πολλές φορές ξεχνάμε να μιλήσουμε και σαν ζευγάρι γιατί μιλάμε μόνο για τα παιδιά, για τους λογαριασμούς, για τις υποχρεώσεις.  Πέφτουμε πχ στο κρεβάτι τσακωμένοι, με γυρισμένη την πλάτη και δεν κολλάμε τα πόδια μας να ζεσταθούν.  Ξεχνάμε να ρωτήσουμε "Πώς ήταν η μέρα σου?" γιατί ήρθε το χαράτσι και μας χτύπησε κατακούτελα.   Και ναι, μιλάω κυρίως για τα παντρεμένα ζευγάρια (με παιδιά)  που το πάθος και η τρέλα του πρώτου καιρού έχει φύγει και στη θέση του υπάρχει μια βαθιά, μεστή αγάπη που όμως ναι, ξεχνάει καμιά φορά ότι παλιά ήταν πάθος.  Κακώς, αλλά το ξεχνάει.

Γιατί λοιπόν να μην υπάρχει μια μέρα που να γιορτάζει το πάθος? Ο έρωτας?  Γιατί δηλαδή να υπάρχει παγκόσμια ημέρα της μαμάς, του μπαμπά, του παιδιού, του ραδιοφώνου, και τόσες πολλές άλλες, αλλά την μέρα για τον έρωτα να την κράζουν οι μισοί και οι άλλοι μισοί να την αποθεώνουν?  Δεν σημαίνει πως περιμένεις την 14η του Φλεβάρη για να γιορτάσεις, σημαίνει απλά πως πιστεύεις στον έρωτα, στην αγάπη, στο πάθος και θέλεις να το γιορτάσεις.  Και εσύ φίλε μου που το κάνεις, σε χαίρομαι και σε γουστάρω. Μαζί σου!  Εσύ όμως που δεν τον πιστεύεις σαν θεσμό, δεν χρειάζεται να τον απαξιώνεις.

Δηλαδή θέλω να μου πεις, εσύ αντιρρησία που διαβάζεις και έχεις ξινίσει τη μούρη σου,  πως αν γυρνούσες σπίτι του Αγίου Βαλεντίνου και σε περίμενε η γυναίκα σου με μια υπέροχη τούρτα καρδιά φορώντας ένα σούπερ σέξυ νεγκλιζέ, αν ξυπνούσες εσύ κυρία μου και ο άντρας σου είχε αφήσει ένα post it στο μπάνιο γράφοντας "σ'αγαπώ" ή  αν σου έφερνε ένα μπουκέτο λουλούδια που μάζεψε από τον κήπο, θα του/της έλεγες "Δεν γιορτάζω του Αγίου Βαλεντίνου?".  Με τι καρδιά οέο?

Χωρίς να δώσουμε μεγάλη σημασία στη μέρα, σαν μέρα, αλλά σαν μια ευκαιρία (ακόμα) να δείξουμε σε αυτόν/η που αγαπάμε, τον έρωτά μας, ναι γουστάρω την 14η του Φλεβάρη!

Και σας άφησα τελευταίο ένα ερωτικού περιεχομένου περιστατικό που μου έτυχε και θεώρησα καρμικό να βρίσκομαι εγώ σε εκείνο το σημείο, τη συγκεκριμένη ώρα ώστε να σπείρω αγάπη.  Ω ναι, love is in the air....αλλά και in στη στάση!:

Σάββατο απόγευμα 15 Φλεβάρη.  Για κάποιους λόγους που δεν θα αναλύσω μη γίνω κουραστική, έμεινα χωρίς αμάξι και έπρεπε να επιστρέψουμε με την κόρη μου σπίτι μας. Τσιγκουνεύτηκα να πάρω ταξί μιας και η απόσταση ήταν μικρή και αποφασίσαμε να γυρίσουμε με το λεωφορείο.  Εγώ σε λεωφορείο? Επικίνδυνη αποστολή.  Είχα να μπω, μπορεί και 18 χρόνια!  Με μετρό κινούμαι, με λεωφορεία όχι.   Πραγματικά η υπομονή μου δοκιμάστηκε.  Αυτή η πολύωρη αναμονή στη στάση, μπορεί να με σκοτώσει.

Φτάνουμε λοιπόν στη στάση, άδεια. Καθόμαστε με Αναστασία. Μετά από λίγο έρχεται και κάθεται ένα ζευγαράκι περίπου 18-22 ετών.  Ήταν τσακωμένοι.  Εκείνος να μιλάει δυνατά και να της ζητάει συγνώμη, να της λέει χίλια γλυκόλογα, τίποτα εκείνη. Ανένδοτη.  Περνάνε έτσι 20 λεπτά αναμονής και εγώ στο δεξί μου αυτί να ακούω τον πιτσιρικά να παρακαλάει. Μπίρι μπίρι μπίρι!  Να αναρωτιέμαι τί της έχει κάνει ο τύπος και την πείσμωσε τόσο!

Με κοίταζε η Αναστασία, την κοίταζα και εγώ. Γελούσαμε με τα μάτια μ' αυτά που ακούγαμε.  Το πήρα απόφαση. Ήταν ακόμα φρέσκια και η ανάμνηση του Αγίου Βαλεντίνου. Δεν γινόταν να αφήσω αυτό το ζευγαράκι τσακωμένο. Θα μιλούσα (θα σκαγα αλλιώς!).

Γυρίζω στην κοπέλα, Φλώρα την έλεγαν, το είχα ακούσει άλλωστε δεκάδες φορές όλη αυτή την ώρα.

-Βρε Φλώρα ρίξ'του μια ματιά, μου έχει τρυπήσει το δεξί μου τύμπανο 20 λεπτά τώρα. Λυπήσου με να χαρείς. Τι σου έκανε ο άτιμος και του έχεις πεισμώσει?

.....τίποτα η Φλώρα. Ένα γελάκι όμως της ξεφεύγει.... οκ σκέφτομαι, πάμε καλά.

Εντωμεταξύ ο πιτσιρικάς, του οποίου το όνομα τελικά δεν έμαθα, με κοιτάει με ένα ύφος ευγνωμοσύνης.

......πετάγεται και μια άλλη που περίμενε στη στάση:

-Αν την απάτησε καλά του κάνει!

....κοίτα την άτιμη σκέφτομαι, τόση ώρα δεν μιλούσε, τώρα πάει να μου χαλάσει την κατάσταση!

-Βρε Φλώρα, αν υποψιαστώ ότι το πρόβλημα είναι γκομενικό, θα του χώσω μια μπουνιά εγώ από τα αριστερά του και εσύ από τα δεξιά και δεν θα ξανακοιτάξει άλλη:)
(τι να κάνω, να διακωμωδήσω την κατάσταση!)

....τίποτα η Φλώρα, τσιμουδιά, αλλά γελάει τώρα λίγο πιο έντονα.

.......πετάγεται ο πιτσιρικάς

-Ά κυρία μου (με είπε και κυρία που πάω να του σώσω το τομάρι!), εγώ μπορεί να κάνω βλακείες αλλά δεν κάνω τέτοια πράγματα!

....συνεχίζω την "επιχείρηση επανασύνδεση"

-Φλώρα ένα δίκιο το έχεις να μην του μιλάς. Είναι πολυλογάς ο άτιμος. Έτσι μιλάει συνέχεια? Τόσο πολύ?  Ηρωίδα είσαι κοπέλα μου!

.....το τείχος αρχίζει να πέφτει. Γυρίζει προς το μέρος του και τον κοιτάει τώρα. Του χαμογελάει.

-Φλώρα κορίτσι μου, τα 20 πρώτα χρόνια είναι δύσκολα.  Δώσε τόπο στην οργή και δώσ'του και ένα φιλί.  Φαίνεται καλό παλικάρι.

.......το τείχος πέφτει και του πιάνει το χέρι. Σκύβει αυτός και τη φιλάει και αγκαλιάζονται.

Αποστολή εξετελέσθει.

Ήταν λοιπόν της μοίρας γραφτό να βρεθώ σε εκείνη τη στάση.  Παρόλο που με είχε πιάσει η μουρμούρα μου νωρίτερα και χρονομετρούσα πόση ώρα θα κάνει να έρθει το λεωφορείο, το ερωτευμένο ζευγαράκι μου έφτιαξε τη διάθεση και ξέχασα αναμονές και στάσεις και όλα!

Ερωτευτείτε, ζήστε, χαλαρώστε.  Η ζωή είναι μικρή και πολύ ωραία για να τη ζούμε μίζερα.

Α, και μην ξεχνάτε να χαμογελάτε!!!

photos via: http://www.boredpanda.com/love-facts-list/

Η "ατρόμητη" Δήμητρα!

Αγαπημένα μου φιλαράκια πόσο καιρό έχω να σας γράψω καλέ? Ούτε ευχές δεν είπαμε για τη νέα Χρονιά!  Σας εύχομαι ΜΙΑ και μοναδική και την εννοώ απόλυτα: ΥΓΕΙΑ!

Χωρίς αυτήν, όλα τα άλλα τι να τα κάνουμε? Και επειδή τελευταία η κυρία αυτή με έχει παιδέψει, την έχω στα όπα όπα!

Είμαι ατρόμητη γενικά (τρομάρα μου!). Δεν με φοβίζει (σχεδόν) τίποτα από τις νορμάλ φοβίες των ανθρώπων. Ούτε οι σεισμοί, ούτε η ανεργία (που τη βιώνω), ούτε το σκοτάδι, ούτε να οδηγώ/κυκλοφορώ μόνη το βράδυ. Ούτε να μένω εβδομάδες μόνη με παιδιά όταν λείπει σύζυξ, ούτε οι κατσαρίδες, ούτε οι ψευτόμαγκες οδηγοί, κλπ.  Εντάξει, νομίζω το πιάσατε το νόημα:)  Τέλος πάντων, θεωρώ πως όλα τα ξεπερνάμε με εσωτερική δύναμη, μεράκι και αισιοδοξία!

Ε το μόνο που είναι ικανό να με τσακίσει, είναι οι σοβαρές ασθένειες αγαπημένων μου προσώπων και δικές μου φυσικά καθώς και οι νοσηλείες σε νοσοκομεία και επισκέψεις σε γιατρούς! Δεν γουστάρω τους γιατρούς! Καμία ειδικότητα! Α, μόνο τους Οφθαλμίατρους που είναι άκακοι! Όλοι οι άλλοι, ανά πάσα στιγμή μπορεί να σου ανακοινώσουν κάτι κακό. Αναγνωρίζω την ιδιότητα, την ύπαρξη, το λειτούργημά τους σαφώς, αλλά ρε φίλε δεν τους θέλω! Μακριά κι αγαπημένοι!  Ακόμα και τα παιδιά μου, θα τα πάω στην παιδίατρο μας στην έκτακτη περίπτωση. Ευτυχώς που α) δεν είναι φιλάσθενα και β) για τα απλά συνεννοούμαι τηλεφωνικώς μαζί της και (σχεδόν) πάντα πέφτει μέσα. Δεν θέλω να περνάνε αυτή την ψυχοφθόρα επίσκεψη σε γιατρό.  Παρόλο που η παιδίατρός μας είναι μαγική, δεν παύει να είναι γιατρός!

Με ξέρετε ρε παιδιά. Για άσχημα και δυσάρεστα δεν σας μιλάω. Δεν διανύω όμως καλή περίοδο στη ζωή μου. Κάποια θέματα υγείας και απαντήσεις που περιμένω, με έχουν στείλει με το ένα πόδι...στον Άδη!  Εντάξει, υπερβάλω.  Γιατί ξέχασα να σας πω πως συν τις άλλοις είμαι και μεγάλη Drama Queen! Άμα πάθω κάτι, είμαι σίγουρη πως αργοσβήνω! Ευτυχώς που έχω κουμπάρο με το καλύτερο Γραφείο Κοινωνικών Εξυπηρετήσεων της Αθήνας (κοινώς.....Γραφείο τελετών!). Στην τελευταία μου κατοικία θα μ'έχουν στα πούπουλα και θα πάω βασιλικά!

Έτσι λοιπόν, τον τελευταίο καιρό με ένα θέμα του Παναγιώτη (πάλι αυτός ο καημενούλης μου) που αφού μας (με, βασικά γιατί ο Στράτος ήταν cool εξαρχής ως προσγειωμένος Παρθένος πως δεν είναι τίποτα) τον έτρεχα σε παιδίατρο, ακτινολόγο και παιδοορθοπεδικό πως είναι κακοήθεια! Ευτυχώς ήταν μια απλή κύστη Baker. Και ο μόνος λόγος που το αναφέρω είναι για να το έχετε υπόψιν σας γιατί ναι μεν δεν είναι συχνό αλλά δεν είναι και σπάνιο.

Μετά είχα (και ακόμα έχω) κάτι δικά μου διάφορα που δεν θα αναλύσω φυσικά. Λογικά είναι περαστικά και θα με ανέχεστε για πολλά χρόνια ακόμα, αλλά επειδή εγώ είμαι Drama queen όπως είπαμε, θέλω να μεμψιμοιρήσω λίγο ακόμα! Το τι έχουν τραβήξει φαμίλια και φιλαράκια μου τελευταία, είναι ήρωες! Τριγυρνώ μες το σπίτι σαν την άδικη κατάρα και μιξοκλαίγομαι. Ναι καλά ακούτε! Εγώ η αισιόδοξη και χαρούμενη Δήμητρα. Όταν είναι να παρηγορήσω και να συμπαρασταθώ στους αγαπημένους μου ανθρώπους και φιλαράκια, είμαι Τέρας αισιοδοξίας και θετικής ενέργειας. Όταν πρόκειται για μένα, ακόμα και μια παρανυχίδα να βγάλω, κάθομαι και σκέφτομαι γιατί την έβγαλα, μήπως έχω κάτι σοβαρό? Μήπως περνάω αυτοάνοσο? (Update: Να συμπληρώσω, που το ξέχασα, πως αυτά όλα τα έχω πάθει Μ.Π.Ε. - Μετά Παιδιών Εποχή!  Είναι η τεράστια αγάπη και ευθύνη που νιώθω γι'αυτά και θέλω να είμαι καλά για να τα χαρώ?)

Σιγά σιγά πάντως μαθαίνετε τα κουσούρια μου. Τι νομίζατε, πως είμαι τέλεια? Φευ!

Εντωμεταξύ έχω και τον σύζυγο να με δουλεύει διαρκώς και να βιώνουμε τραγελαφικές καταστάσεις στο σπίτι. Τελικά όταν ο Θεούλης όριζε τη μοίρα μας, ήξερε με ποιον με ένωσε. Άλλος δεν θα με ανεχόταν (ούτε και εκείνον άλλη βέβαια...μην τρελαθούμε!). Αλλά αναρωτιέμαι καμιά φορά τι θα γινόταν αν ήμασταν αμφότεροι παρανοϊκοί!

Βλακεία εγκεφάλου μου νο 1:
-Εγώ: Πρέπει να μαζέψουμε λεφτά για την κηδεία μου!

-Στράτος: Δεν χρειάζεται. Θα μας την κάνει τσάμπα ο Θοδωρής! (ο κουμπάρος ντε!)


Βλακεία εγκεφάλου μου νο 2:
-Εγώ: Άμα πεθάνω, μην ξαναπαντρευτείς!

-Στράτος: Μ@λ@κ@ς είμαι να κάνω το ίδιο λάθος δεύτερη φορά?


Βλακεία εγκεφάλου μου νο 3:
-Εγώ προς τη φίλη μου Δήμητρα που με συνόδεψε για κάτι εξετάσεις: Θες ένα καφεδάκι? Ίσως είναι το τελευταίο που πίνουμε!

-Δήμητρα: Ε να το πιούμε τότε:)


Βλακεία εγκεφάλου μου νο 4:

-Εγώ προς τη φίλη μου Σοφία: Σοφία θέλω να μάθεις ντεκουπάζ να μου κάνεις το φέρετρο πρωτοποριακό και μοναδικό!

-Σοφία: Μη σκας, αρχίζω μαθήματα:)


Βλακεία εγκεφάλου μου νο 5:
-Εγώ (προς τον γνωστό πλέον κουμπάρο μου, με το γνωστό Γραφείο Τελετών): Θοδωρή σου έχω τέλεια ιδέα για το γραφείο σου! Θέλω ποσοστά! Φέρετρα με τεχνική ντεκουπάζ!

-Θοδωρής (ο κουμπάρος ντε): Τι με πέρασες καλέ? Ξέχνα τα ποσοστά! Έχω ήδη! (μου είπε και μια ακόμα τεχνική που δεν τη θυμάμαι τώρα αλλά να δείτε τι κουμπάρ
ο έχω ε???? Α ναι, κρακελέ!)


Βλακεία εγκεφάλου μου νο 6: 

Πήρα την αγαπημένη μου κουμπάρα και σύζυγο του γνωστού κουμπάρου με το γνωστό πλέον Γραφείο τελετών και της τραγουδούσα παραλλαγμένο στο α' πρόσωπο (για να το συνηθίσω) αυτό εδώ !


Βλακεία εγκεφάλου μου νο 7: 

Το Σοφάκι μου έφερε αμέσως μόλις τις είπα τα νέα μου, κεράκι από τον Πανάγιο τάφο και τρίβω καθημερινά το γόνατο του Παναγιώτη με την κύστη και μετά τρίβομαι και εγώ! Όλα αυτά κρυφά, μην μας δει ο Στράτος και αρχίσει το δούλεμα (επικριτικός άνθρωπος)!
Ε ένα βράδυ μας πέτυχε στο δωμάτιο να τρίβω τον Παναγιώτη με το κεράκι και μετά τον εαυτό μου και τι να σας λέω τι έγινε:)  Γιατί ρε παιδιά? Ομολογώ πως δεν είμαι η κλασσική θρήσκα που πάει κάθε Κυριακή στην εκκλησία (μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα). Πιστεύω όμως πολύ στον Θεό. Έχω πίστη. Δεν πιστεύω απλά στους εκπροσώπους του. Τους κληρικούς! Αυτοί είναι που με έχουν ξενερώσει. Ναι, εξαιρέσεις υπάρχουν φυσικά, αλλά δυστυχώς είναι λίγες! Οτιδήποτε όμως έχει να κάνει με την πίστη, την αλληλεγγύη και την καλοσύνη, το αγκαλιάζω, το διακηρύττω και το κάνω πράξη. Αυτή είναι άλλωστε η ουσία.   Πιστεύω λοιπόν πως ότι είμαστε και ότι κάνουμε στη ζωή, θα μας γυρίσει πίσω. Όλα τα βλέπει από εκεί ψηλά.

Και αφού λοιπόν έχω περάσει αρκετά άσχημες ψυχολογικές καταστάσεις, από αυτές που έχω χάσει το χαμόγελό μου και την θετική μου ενέργεια, τις τελευταίες μέρες με διάφορα μικροπράγματα όπως αυτά.......

-Η 8χρονη-πρώην-αγοροκόριτσο κόρη μου, μεγάλωσε καλέ και μου φοράει μπλούζα με τον ώμο έξω, κοιτάζεται και στον καθρέπτη με ύφος μοιραίας!

-Το πρώτο δόντι του Παναγιώτη που κουνιέται και εκείνος χαίρεται γιατί μεγαλώνει!

-Ένα μαγικό, καινούριο, ζεστό, μπουφανάκι που μου έφερε ο παραπάνω cool σύζυξ, για να με χαροποιήσει και να ζεστάνει το θεσπέσιο κορμί μου αλλά και την πονεμένη μου καρδιά ( #oscar καλύτερης δραματικής ηθοποιού!)

-Όλοι μου οι αγαπημένοι φίλοι που με ανέχονται αυτό τον καιρό, με νοιάζονται και με αγαπούν!
-Αυτό και αυτό, καινούρια αγαπημένα κομμάτια που ακούω στο ρ/φ, με ξεσηκώνουν και μου φτιάχνουν τη διάθεση!

Έτσι λοιπόν πήρα λίγο τα πάνω μου. Σκέφτηκα όλα εκείνα που έπρεπε εξαρχής να σκεφτώ! Μια ζωή την έχουμε και πρέπει να τη ρουφάμε!

Ασχολήθηκα και λίγο με το blog μου, ξεχάστηκα και κατάφερα να σας γράψω σήμερα. Και άντε να σας το πω. Ετοιμάζω και αλλαγές. Όνομα και εμφάνιση. Όχι αυτές που βλέπετε τώρα. Είναι προσωρινές. Θέλω ανανέωση! Να είστε έτοιμοι λοιπόν. Υπόσχομαι να γράφω πιο συχνά. Αν αργήσω πάλι πολύ, να με ψάξετε στις αγγελίες κηδειών ε????

Α και ξέχασα! Στην κηδεία μου θέλω να φοράτε όλοι χρωματιστά ρούχα και δεν θέλω στεφάνια και τέτοια. Τα λεφτά να πάνε σε Ιδρύματα και ΜΚΟ! Υπόσχεση!

Μέχρι την επόμενη ανάρτηση.....μην ξεχνάτε να χαμογελάτε!!!!




Δήμητρα


PS 1  Για εσάς που με ρωτάτε για το ειδύλλιο της κόρης μου, να ξέρετε πως καλά κρατεί! Τα Χριστούγεννα μάλιστα ο γαμπρός, της πήρε τρία δώρα! Ανοιχτοχέρης μωρέ ο γλυκός μου. Ένα αρκουδάκι να κοιμάται μαζί του, μια κορδέλα για τα μαλλιά της που ξέρει πως λατρεύει και ένα....κουμπαρά να μαζεύει λεφτά για την προίκα γιατί αν περιμένει από την πεθερά του (εμένα δλδ)...σώθηκε!.

PS 2  Μην ψαρώνετε! Θα ζήσω καλέ (το λέω να το πιστέψω)! Χάνεται τέτοια προσωπικότητα από την σφαίρα της γης και τη μπλογκόσφαιρα γενικότερα???

UPDATE 7/2: ΒΓΗΚΑΝ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΑ! ΘΑ ΖΗΣΩ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ! ΘΑ ΜΕ ΑΝΕΧΤΕΙΤΕ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ:))))
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΤΙΚΗ ΑΥΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΑΤΕ ΣΕ ΤΟΝΟΥΣ!!!!


photos via:
http://hqwallpapersplus.com/happy-new-year-2014-pictures.html/happy-new-year-2014-pictures-4
http://www.searchquotes.com/Heart_Touching/quotes/about/Smile/