30 Μαρτίου 2006 ήρθε η Άνοιξη στο σπιτικό μας.

Κάπως έτσι μπήκε η Άνοιξη στη ζωή μου. ΄Ήταν 30 Μαρτίου 2006 στις 06:05 το πρωί. Μέχρι τότε δεν είχα καταλάβει ή μάλλον συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να είσαι μαμά.  Παρόλη την επαφή μου με μωρά (έκανα από μικρή babysitting για χαρτζιλίκι) και παιδιά φίλων και συναδέλφων που πάντα έπαιζα μαζί τους, δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της αγάπης και της ευθύνης για το μικρό αυτό σπουργιτάκι.  Άλλο να κρατάς για κάποιες ώρες ένα μωράκι/παιδάκι, μετά να το αφήνεις στη μαμά του και να συνεχίζεις τη ζωή σου και άλλο να έχεις απόλυτα και ολοκληρωμένα ΕΣΥ την 24ωρη αποκλειστική ευθύνη του.

photo via

Όσους υπερήχους και να είχα κάνει, όσες φορές κι αν είχα ακούσει την καρδούλα της, όταν την αγκάλιασα και κυρίως όταν γυρίσαμε σπίτι και με κοιτούσε και την κοιτούσα, είπα "Αυτή είναι δική μου?".  Στο μαιευτήριο ήμουν κυρία, με είχαν βασίλισσα (τα γνωστά μαρκετινίστικα των ιδιωτικών μαιευτηρίων). Τα πανηγύρια θα άρχιζαν σε λίγο, όπως είχα ακούσει δηλαδή.
Για καλή μου τύχη το μωράκι μου ήταν τόσο μα τόσο καλόβολο. Δεν μας ξαγρυπνούσε, καθόταν στο ρηλάξ χωρίς να γκρινιάζει, καθόταν στο καρότσι της με τις ώρες όταν πηγαίναμε βόλτα, σούπερ μάρκετ, κομμωτήριο (τότε πήγαινα συχνά, πλέον μόνο όταν φτάσω στα όρια του απροχώρητου), για καφεδάκι με φίλες ή μόνες μας βολτούλες, κλπ.  Μετά άρχισα δουλειά στους 3 μήνες ζωής της.  Πώς, πείτε μου πώς γίνεται να αφήνεις ένα τόσο δα πλασματάκι 3 μηνών και να φεύγεις για δουλειά! Άτιμη κοινωνία!

Τέλος πάντων. Περνούσαν τα χρόνια. Μέχρι 1,5 ετών πηγαινοερχόταν στις δυο γιαγιάδες. Η μία (πεθερά) ήταν μεγάλη και μόνη της και την κρατούσε  δυο φορές τη βδομάδα και η άλλη (η μαμά μου) είχε κατάστημα και την είχε στο μαγαζί, στο καρότσι, τρεις φορές τη βδομάδα. Η Αναστασία έμαθε να ζει με αυτούς τους ρυθμούς, ήσυχη όμως πάντα χωρίς να μουρμουράει. Μέχρι που ήρθαν οι βάρβαροι! Όπου "βάρβαροι" βλέπε Παναγιώτη.  Τον Σεπτέμβρη του 2007 κατέφθασε στο σπιτικό μας ένας μικρός τυραννόσαυρος που ήρθε να διαταράξει την ηρεμία της Αναστασίας. Προσπάθησε να τον εξολοθρεύσει αλλά δεν τα κατάφερε. Εξολοθρεύονται ωρέ οι τυραννόσαυροι???
Τελικά τον αγάπησε.  Άρχισε τότε και παιδικό σταθμό (πριν την γέννα για να μην συνδυάσει Παναγιώτη με σταθμό και φρικάρει).  Μέχρι να αρχίσει τον παιδικό όμως είχα περάσει 50 εγκεφαλικά, 20 καρδιακές προσβολές και 10000 ώρες αγωνίας για το πως θα τα πάει στο σταθμό, πως θα την "αγκαλιάσουν", αν θα την φροντίζουν, αν θα τρώει, αν θα της αρέσει, κλπ.
Τελικά το κοριτσάκι μου έκλαψε λιγάκι στην αρχή αλλά προσαρμόστηκε αμέσως.  Ήταν μικρούλα και δεν καταλάβαινε.  Αν ήταν μεγαλύτερη για είχαμε δράματα.  Της έκανε πολύ καλό ο σταθμός.  Έκανε φίλους, ανεξαρτητοποιήθηκε, έμαθε πολλά παιχνίδια και τραγουδάκια.  Από τότε έκανε κάποια φιλαράκια που μέχρι σήμερα στα 7 τους έτη, κάνουμε ακόμα παρέα:  Γεια σας Δανάη, Χριστίνα, Ευμορφία, Κωνσταντίνα, Δημήτρη, Βασίλη, Κατερίνα και Μαρία.

Μιας και η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στην Αναστασία μου γιατί είχε τα γενέθλιά της και με την άδειά της πάντα, θα σας πω και λίγα λόγια παραπάνω για εκείνη:

• Είναι ένα πολύ καλό και ώριμο παιδί. 
• Ευγενική και τίμια. Ψέμματα δεν  λέει (εντάξει λέμε καμιά φορά όταν θέλουμε να κάνουμε έκπληξη στον μπαμπά και την διοργανώνουμε μαζί).
• Έχει τρελό χιούμορ και πετάει δολοφονικές ατάκες.
• Είναι φιλότιμη και ικανή. Κτητική και περήφανη.
• Έχει τρομερή υπομονή και της αρέσει να μοιράζεται ή να χαρίζει τα πράγματά της. 
• Είναι πεισματάρα πολύ και ισχυρογνώμων.
• Αν σε συμπαθήσει θα γίνει με την πρώτη γνωριμία, αλλιώς πας στα αζήτητα, στη μαύρη λίστα!
• Είναι ντροπαλή πολύ και σε οτιδήποτε καινούριο δεν προσαρμόζεται εύκολα. Δεν της αρέσει να λαμβάνει μέρος σε γιορτές σχολείου, ούτε να φοράει στολές. Δεν την πιέσα ποτέ να κάνει κάτι που δεν θέλει. Παρόλα αυτά, φέτος πήρε πρώτη φορά μέρος αλλά η φωνή της ίσα που ακουγόταν από το μικρόφωνο. Κάναμε όμως μια αρχή...
• Λατρεύει την ενόργανη-τραμπολίνο που άρχισε φέτος και της πρότειναν οι δασκάλες της να πάει στο αγωνιστικό τμήμα (έχει πάρει το κορμί και την ευλυγισία της μαμάς της...γκούχου γκούχου, εδώ ξέρω ήδη ποιες θα αρχίσετε τα σχόλια!).
• Έχει κόλλημα με συγκεκριμένα ρούχα, κυρίως μπλούζες και κολάν ή φόρμες. Φορέματα και φούστες θα την δείτε μια φορά το χρόνο να φοράει. Δεν της αρέσει οτιδήποτε λάμπει και στρασάρει όπως και της μαμά της δηλαδή! Η νονά της δεν λέει να το καταλάβει και μέχρι πρόσφατα της ψώνιζε ρούχα που δεν φόραγε ποτέ (διαβάζεις νονά?) και έδινε ένα σκασμό λεφτά παρόλο που της φώναζα!
• Λατρεύει τα μωρά και τα μικρότερα παιδάκια και όπου υπάρχουν, τα φροντίζει και τα προστατεύει. Μόνο τον αδελφό της είχε ταράξει στο ξύλο! Με παρακαλάει να κάνουμε κι άλλο μωράκι για να το μεγαλώσει εκείνη.  Μπαμπά μας μη διαβάζεις, ούτε εσύ εφορία! 
• Για το λόγο αυτό έχουμε αφοσιωθεί στο μεγάλωμα των εγγονιών μου. Ναι, σωστά διαβάσατε. Έχουμε πολλά μωρά της Αναστασίας, κατά συνέπεια, εγγόνια μου.  Όποιος την ρωτάει τι δώρο θέλει, "μωρά" απαντάει. Έτσι για να τα μεγαλώσουμε, με όλα τα καλά, έχουμε και την απόλυτη προίκα τους. Καρότσια πολλά, ρηλάξ, κούνιες, καθισματάκι τραπεζιού, πολλά μπιμπερό, κουβερτούλες, κλπ.  Σε λίγο θα φύγουμε εμείς, να ζήσουν τα μωρά της στο σπίτι!

Φτάσαμε αισίως στα έβδομα γενέθλιά της.  Πώς κάνουμε πάρτι σε ένα μικρό διαμέρισμα 62 τ.μ. με τους πιο μαζεμένους καλεσμένους να φτάνουν στους 20 μικρούς και 30 μεγάλους και τα οικονομικά καθώς και διάφορες άλλες συγκυρίες να μην μας επιτρέπουν να κάνουμε όλα αυτά που θα θέλαμε  να κάνουμε?
Θέλουμε στα πάρτι μας να περνάνε όλοι όμορφα και άνετα, μικροί και μεγάλοι γι'αυτό πάντα κάναμε κάτι ξεχωριστό κυρίως σε παιδότοπους γιατί δεν είχαμε χώρο. Πέρυσι πήγαμε στα υπαίθρια φουσκωτά του Village Park, κεράσαμε καφέδες τους γονείς, είχαμε φέρει σνακ για φαγώσιμα και πληρώσαμε την είσοδο στα πιτσιρίκια. Πέρασαν όλοι τέλεια. Τα παιδιά λύσσαξαν, εμείς μιλήσαμε και χαλαρώσαμε. Πως αλλιώς μπορούν να περάσουν 20-25 παιδάκια διαφόρων ηλικιών σε ένα μικρό χώρο? Τα παιδιά θέλουν άπλα και ελευθερία κινήσεων.
Φέτος σπάσαμε το κεφάλι μας αλλά λύση δεν βρήκαμε...
Τελικά κάναμε ένα πολύ μικρό οικογενειακό παρτάκι και μόλις καταφέρουμε θα κάνουμε άλλο ένα για τα φιλαράκια της και άλλο ένα για τους συμμαθητές της  (πήγαμε τις προάλλες σε ένα μαγικό πικ νικ πάρτι που θα σας μιλήσω σε άλλη ανάρτηση).

Το κέρασμά της όμως για το σχολείο της το είχα βρει εδώ και μήνες. Από τη Λίτσα του Home is where your story begins και το "κέρασμα του Φαίδωνα" που του είχε φτιάξει πέρυσι.  Φέτος το εξέλιξε σε μαγική πασχαλινή εκτέλεση, δείτε εδώ.  Η γυναίκα δεν υπάρχει! Οι ιδέες της είναι όλες μαγικές και τις φυλάω σαν ευαγγέλιο! Ειδικά το πάρτι των γιων της ήταν τόσο χρωματιστό και με απλά υλικά που μπορεί η καθεμιά μας πιστεύω να φτιάξει.

Η συνταγή των cupcakes ήταν της Αθηνούλας του Sugar Buzz και φυσικά από το βιβλίο της Cupcakes!  Από γεύση έσκισαν, από εμφάνιση τα στόλισα τράτζικ. Δεν ήθελε η Αναστασία την κρέμα αυτή που μπαίνει από πάνω, ήθελε γλάσο άχνης ζάχαρης και ελάχιστο.  Έτσι έγιναν τσουτσουρεμένα.  Το γεγονός βέβαια είναι ότι όταν τα είδαν τα παιδιά έτσι συσκευασμένα και κατόπιν τα έφαγα, έπαθαν γευστικό εγκεφαλικό!  Όταν πήγα να την πάρω από το σχολείο έπεσαν πάνω μου οι φίλες της και μου ζητούσαν κι άλλα. Έτσι μετά από 2-3 μέρες, τους ξανάφτιαξα και τους έστειλα. Αυτά είναι όταν έχεις άξιες φίλες bloggers!

Και ψιτ κορίτσια, αν ψάχνετε κέρασμα για σχολείο, ξέρετε που θα πάτε να τα βρείτε όλα σε ένα νοικοκυρεμένα? Στο Ανθομέλι φυσικά! Για δείτε εδώ.

της Λίτσας τα πανέμορφα

τα δικά μας 

Θα κλείσω την ανάρτηση με μια ευχή στην κορούλα μου.  Να έχει πάντα την υγεία της και δίπλα της ανθρώπους που να την αγαπούν αληθινά και να τους αγαπάει και εκείνη. Θέλω να βλέπω το πανέμορφο χαμόγελό της πάντα να φωτίζει το πρόσωπό της και όταν σκοτεινιάζει, να είμαι εκεί να τη φωτίζω.

Χρωστάω να μιλήσω για τρία βραβεία που μου έχουν δώσει η Μαριαντίνα, η Ασπασία και η Θεανώ. Δεν σας έχω ξεχάσει my girls. Προλαβαίνω νομίζετε???

Σήμερα Πέμπτη 11 Απριλίου φάγαμε το πρώτο μας παγωτό! Σιγά μην μας γλίτωνε με τέτοια μέρα!