Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ονειρευόμουν να παντρευτώ και να κάνω πολλά παιδιά. Λάτρευα το θεσμό της οικογενείας. Μεγάλωσα άλλωστε σε μια τρελούτσικη αλλά δεμένη φαμίλια με δύο καταπληκτικούς γονείς και ήθελα να τους μοιάσω. Είχα λοιπόν σχεδιάσει στο μυαλό μου πως θα είναι ο άντρας που θα παντρευτώ. Καλός άνθρωπος, με χιούμορ, οικογενειάρχης, χουβαρντάς στην ψυχή και στην τσέπη, εντάξει, και λιγάκι ομορφούλης (το πακέτο του μπαμπάκα μου δηλαδή!!!),
Η πρώτη μου επαφή με μωρά ήταν γύρω στα 15-16, όταν άρχισα να κάνω babysitting στο μωράκι ενός ζευγαριού που έμενε
κοντά μας, όταν ήθελαν να βγουν τα δυο τους και ευτυχώς για μένα
έβγαιναν αρκετά! Η Φωτεινούλα ήταν τότε 3-4 μηνών και είχα συγκλονιστεί
από το πόσο μικρή ήταν. Έμαθα να της αλλάζω πάνες, να της φτιάχνω το
γαλατάκι της, να τη βάζω να ρευτεί. Ήταν όλα για μένα τόσο μαγικά και πρωτόγνωρα.
Τότε ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι θα ήθελα πολύ να γίνω μανούλα (όταν φυσικά μεγαλώσω).
Πόσα βράδια κράτησα αυτό το μπεμπέ.....άπειρα. Μετά γεννήθηκε και η
αδελφούλα της και τις είχα και τις δυο. Εκεί να δεις χαμός (ένα ίσον κανένα στη φασαρία)! Ευτυχώς την
περισσότερη ώρα κοιμόντουσαν:) Μετά από 20 σχεδόν χρόνια συνάντησα την Φωτεινή., φοιτήτρια πλέον. Η συγκίνηση ήταν απερίγραπτη. Είχα και εγώ προσφέρει ένα ψιχουλάκι στο μεγάλωμά της. Με τα πρώτα μου λεφτά του baby sitting, κατάφερα να αγοράσω ένα ακριβό καφέ μπουφάν Chevignon που είχα ονειρευτεί και πίστευα ότι ποτέ μου δεν θα αποκτήσω.
Ένα από τα προξενιά που έκανα, από τα πρώτα κιόλας, κατέληξε σε γάμο με αποτέλεσμα δύο υπέροχες κοπέλλαρες (με διαβάζει η Λία η παθούσα)! Τη Δέσποινα και την Έλενα. Η Δέσποινα μάλιστα αδυναμία μου, γιατί την "κρατούσα" για 1 χρόνο περίπου, κάθε Σάββατο που δούλευε η μανούλα της (παιδική μου φίλη) και δεν είχε που να την αφήσει. Πόσο όμορφα περνούσαμε οι δυο μας χωρίς τη μαμά:) Τότε ήμουν 25-26 ετών ελεύθερη κι ωραία! Το πρωί φυλούσα το Δεσποινάκι και το βράδυ αλώνιζα στα clubs! Σε μένα περπάτησε πρώτη φορά και έκανε και την πρώτη της ζημιά (τυχαίο?)! Η Δέσποινα ήταν η δεύτερη και πιό ώριμή μου σκέψη πως θέλω πολύ να γίνω μανούλα. Το ονειρεύομουν ακόμα περισσότερο.
Πέρασαν τα χρόνια από τότε που κράτησα μωράκι για πρώτη φορά. Στο διάστημα αυτό πήγαινα σε γάμους, γέννες, βαπτίσεις φίλων και συναδέλφων, χαιρόμουν με την χαρά των άλλων. Ήθελα να το ζήσω και εγώ όλο αυτό. Έφερναν τα πιτσιρίκια τους καμιά φορά οι συνάδελφοι στο γραφείο και τα λάτρευα όλα και εκείνα το ίδιο. Είχα πάντα δωράκια, γλυκάκια και διάφορα για να τους δίνω δώρο.
Ονειρεύομουν να αποκτήσω και εγώ τα δικά μου παιδιά, τη δική μου οικογένεια.
Δεν είχα όμως ακόμα συναντήσει τον πρίγκηπά μου και δεν ήθελα να συμβιβαστώ σε κάτι τόσο σημαντικό για μένα, τον έρωτα. Μου έκαναν "προξενιά", έκανα εγώ και σε άλλους και πήγαινε αλυσίδα η κατάσταση μέχρι που η αγαπημένη μου ξαδέλφη και νονά πλέον της κόρης μου, μου έκανε τη γνωριμία της χρονιάς! Τον άντρα μου, το άλλο μου διαφορετικό μισό. Με κέρδισε αμέσως ο ήρεμος χαρακτήρας του (μες την τρέλα εγώ), το κοφτερό του μυαλό, το αστείρευτο χιούμορ του, η λογική του (εντελώς αυθόρμητη εγώ), η καλοσύνη του, η γενναιοδωρία του. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν Ο ΕΝΑΣ. Ήταν ακριβώς όπως τον ονειρεύομουν (εντάξει υπερβάλλω, επιδέχεται ίσως και λίγης βελτίωσης). Παντρευτήκαμε σχεδόν αμέσως και κάναμε τα παιδιά μας, αμέσως. Δεν ζήσαμε πολύ καιρό μόνοι αλλά δεν το μετανιώσαμε ποτέ. Υπάρχουν φυσικά και οι στιγμές έντασης αλλά προσπαθούμε να τις αποσυμπιέζουμε με αλληλοκατανόηση και συζήτηση. Οταν βρίσκουμε ευκαιρία και έχουμε babysitter για βράδυ (ελεύθερο τον μπαμπά μου ή την αδελφή μου χωρίς boyfriend-ναι, την "χώνουμε"), θα πάμε βολτούλα για σινεμαδάκι ή ποτάκι ή σε φίλους. Γενικά όμως πάμε παντού με τα παιδιά. Το σπίτι μας το έχουμε στήσει από οικονομικά έπιπλα/είδη ακριβώς γιατί θέλαμε να παίζουν άνετα τα τέκνα μας χωρίς να μας αγχώνει αν θα τα χαλάσουν ή ζωγραφίσουν (έχει τύχει και αυτό-το χαλί του σαλονιού μια ωραία μέρα το ζωγράφισε ο Παναγιώτης με κόκκινο μαρκαδόρο ή τον τοίχο με μολύβι). Δεν θέλαμε να έχουμε ένα κλειστό σαλόνι που ανοίγει μόνο σε γιορτές και επισκέψεις. Ζούμε κάθε μέρα σε κάθε γωνία. Είναι ένα μικρό αλλά τόσο "ζεστό" σπιτάκι. Ακριβώς όπως είχα ονειρευτεί ότι θα το κάνω.
Γι'αυτό φίλοι μου, τιτλοφόρησα την ανάρτησή μου αυτή με μία φράση του Walt Disney που πολύ αγαπώ "Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις". Έχετε πίστη, κάντε όνειρα. Όνειρα για τα παιδιά σας, όνειρα για εσάς. Έτσι θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, με υπομονή, θετική στάση και ελπίδα. Κάνοντας όνειρα εμείς οι γονείς για ένα καλύτερο μέλλον για τα βλαστάρια μας. Όνειρα οι ελεύθεροι για έναν πρίγκηπα/ισσα που θα σας αγαπήσει και θα αγαπήσετε. Όνειρα για το μωράκι που πάντα περιμένατε. Όνειρα για ένα ταξίδι στο εξωτερικό που πάντα επιθυμούσατε. Όνειρα για το βιβλίο που θέλατε πάντα να γράψετε. Όνειρα για μια καινούρια δουλειά που θέλετε να στήσετε ή μια δουλειά που ψάχνετε. Όνειρα για το ιδανικό σπίτι που θέλατε πάντα να φτιάξετε.
Μέχρι να πραγματοποιηθούν τα όνειρα αυτά, μπορείτε να παίρνετε δύναμη από μικρές, καθημερινές, αστείες και όμορφες στιγμές όπως κάνω εγώ:
Μια οικογενειακή βόλτα για τραμπολίνο.
Φτιάχνοτας μπισκότα με τον Παναγιώτη να φοράει την Spiderman στολή του, χωρίς να είναι απόκριες!
Πιτσιρίκια σπίτι μας για παιχνίδι, όπως σήμερα που ήρθε μια από τις "νύφες" (πώς λέμε η Πηνελόπη και οι μνηστήρες, εδώ λέμε ο Παναγιώτης και οι νύφες!) και έπαιζαν "οικογένεια". Καλομελέτα και θα γίνω και πεθερά!
Μια χελώνα που συναντάμε στο δρόμο για το σχολείο.
Κοιτάζοντας τον ουρανό από το μπαλκόνι, που μετά την καταιγίδα σιγά σιγά καθαρίζει και γίνεται γαλανός.
Ένα σχόλιο στο blog μου που στάζει αληθινή και γνήσια γλύκα, από μια φίλη. Κανονική και ηλεκτρονική:)
Ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα που στέλνει η Αναστασία και ο Παναγιώτης (δεν φαίνεται στη φώτο) στον μπαμπά τους, τώρα που λείπει ταξίδι. Τους τραβάω φωτογραφία και του την στέλνω με e-mail για να μην χάνει τις καθημερινές τους στιγμές. Τα βράδια που λείπει, μου δίνουν από τέσσερα φιλιά ο καθένας, σύνολο οκτώ! Τέσσερα για μένα και τέσσερα για τον μπαμπάκα που είναι μακριά.
Σας στέλνω και εγώ με τη σειρά μου, δύο από αυτά για μια γλυκιά καληνύχτα ή και καλημέρα αν διαβάζετε πρωί.
 |
| via |
Ένα από τα προξενιά που έκανα, από τα πρώτα κιόλας, κατέληξε σε γάμο με αποτέλεσμα δύο υπέροχες κοπέλλαρες (με διαβάζει η Λία η παθούσα)! Τη Δέσποινα και την Έλενα. Η Δέσποινα μάλιστα αδυναμία μου, γιατί την "κρατούσα" για 1 χρόνο περίπου, κάθε Σάββατο που δούλευε η μανούλα της (παιδική μου φίλη) και δεν είχε που να την αφήσει. Πόσο όμορφα περνούσαμε οι δυο μας χωρίς τη μαμά:) Τότε ήμουν 25-26 ετών ελεύθερη κι ωραία! Το πρωί φυλούσα το Δεσποινάκι και το βράδυ αλώνιζα στα clubs! Σε μένα περπάτησε πρώτη φορά και έκανε και την πρώτη της ζημιά (τυχαίο?)! Η Δέσποινα ήταν η δεύτερη και πιό ώριμή μου σκέψη πως θέλω πολύ να γίνω μανούλα. Το ονειρεύομουν ακόμα περισσότερο.
Πέρασαν τα χρόνια από τότε που κράτησα μωράκι για πρώτη φορά. Στο διάστημα αυτό πήγαινα σε γάμους, γέννες, βαπτίσεις φίλων και συναδέλφων, χαιρόμουν με την χαρά των άλλων. Ήθελα να το ζήσω και εγώ όλο αυτό. Έφερναν τα πιτσιρίκια τους καμιά φορά οι συνάδελφοι στο γραφείο και τα λάτρευα όλα και εκείνα το ίδιο. Είχα πάντα δωράκια, γλυκάκια και διάφορα για να τους δίνω δώρο.
Ονειρεύομουν να αποκτήσω και εγώ τα δικά μου παιδιά, τη δική μου οικογένεια.
Δεν είχα όμως ακόμα συναντήσει τον πρίγκηπά μου και δεν ήθελα να συμβιβαστώ σε κάτι τόσο σημαντικό για μένα, τον έρωτα. Μου έκαναν "προξενιά", έκανα εγώ και σε άλλους και πήγαινε αλυσίδα η κατάσταση μέχρι που η αγαπημένη μου ξαδέλφη και νονά πλέον της κόρης μου, μου έκανε τη γνωριμία της χρονιάς! Τον άντρα μου, το άλλο μου διαφορετικό μισό. Με κέρδισε αμέσως ο ήρεμος χαρακτήρας του (μες την τρέλα εγώ), το κοφτερό του μυαλό, το αστείρευτο χιούμορ του, η λογική του (εντελώς αυθόρμητη εγώ), η καλοσύνη του, η γενναιοδωρία του. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν Ο ΕΝΑΣ. Ήταν ακριβώς όπως τον ονειρεύομουν (εντάξει υπερβάλλω, επιδέχεται ίσως και λίγης βελτίωσης). Παντρευτήκαμε σχεδόν αμέσως και κάναμε τα παιδιά μας, αμέσως. Δεν ζήσαμε πολύ καιρό μόνοι αλλά δεν το μετανιώσαμε ποτέ. Υπάρχουν φυσικά και οι στιγμές έντασης αλλά προσπαθούμε να τις αποσυμπιέζουμε με αλληλοκατανόηση και συζήτηση. Οταν βρίσκουμε ευκαιρία και έχουμε babysitter για βράδυ (ελεύθερο τον μπαμπά μου ή την αδελφή μου χωρίς boyfriend-ναι, την "χώνουμε"), θα πάμε βολτούλα για σινεμαδάκι ή ποτάκι ή σε φίλους. Γενικά όμως πάμε παντού με τα παιδιά. Το σπίτι μας το έχουμε στήσει από οικονομικά έπιπλα/είδη ακριβώς γιατί θέλαμε να παίζουν άνετα τα τέκνα μας χωρίς να μας αγχώνει αν θα τα χαλάσουν ή ζωγραφίσουν (έχει τύχει και αυτό-το χαλί του σαλονιού μια ωραία μέρα το ζωγράφισε ο Παναγιώτης με κόκκινο μαρκαδόρο ή τον τοίχο με μολύβι). Δεν θέλαμε να έχουμε ένα κλειστό σαλόνι που ανοίγει μόνο σε γιορτές και επισκέψεις. Ζούμε κάθε μέρα σε κάθε γωνία. Είναι ένα μικρό αλλά τόσο "ζεστό" σπιτάκι. Ακριβώς όπως είχα ονειρευτεί ότι θα το κάνω.
Γι'αυτό φίλοι μου, τιτλοφόρησα την ανάρτησή μου αυτή με μία φράση του Walt Disney που πολύ αγαπώ "Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις". Έχετε πίστη, κάντε όνειρα. Όνειρα για τα παιδιά σας, όνειρα για εσάς. Έτσι θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, με υπομονή, θετική στάση και ελπίδα. Κάνοντας όνειρα εμείς οι γονείς για ένα καλύτερο μέλλον για τα βλαστάρια μας. Όνειρα οι ελεύθεροι για έναν πρίγκηπα/ισσα που θα σας αγαπήσει και θα αγαπήσετε. Όνειρα για το μωράκι που πάντα περιμένατε. Όνειρα για ένα ταξίδι στο εξωτερικό που πάντα επιθυμούσατε. Όνειρα για το βιβλίο που θέλατε πάντα να γράψετε. Όνειρα για μια καινούρια δουλειά που θέλετε να στήσετε ή μια δουλειά που ψάχνετε. Όνειρα για το ιδανικό σπίτι που θέλατε πάντα να φτιάξετε.
Μέχρι να πραγματοποιηθούν τα όνειρα αυτά, μπορείτε να παίρνετε δύναμη από μικρές, καθημερινές, αστείες και όμορφες στιγμές όπως κάνω εγώ:
Μια οικογενειακή βόλτα για τραμπολίνο.
Φτιάχνοτας μπισκότα με τον Παναγιώτη να φοράει την Spiderman στολή του, χωρίς να είναι απόκριες!
 | |
Μια χελώνα που συναντάμε στο δρόμο για το σχολείο.
Κοιτάζοντας τον ουρανό από το μπαλκόνι, που μετά την καταιγίδα σιγά σιγά καθαρίζει και γίνεται γαλανός.
Ένα σχόλιο στο blog μου που στάζει αληθινή και γνήσια γλύκα, από μια φίλη. Κανονική και ηλεκτρονική:)
Ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα που στέλνει η Αναστασία και ο Παναγιώτης (δεν φαίνεται στη φώτο) στον μπαμπά τους, τώρα που λείπει ταξίδι. Τους τραβάω φωτογραφία και του την στέλνω με e-mail για να μην χάνει τις καθημερινές τους στιγμές. Τα βράδια που λείπει, μου δίνουν από τέσσερα φιλιά ο καθένας, σύνολο οκτώ! Τέσσερα για μένα και τέσσερα για τον μπαμπάκα που είναι μακριά.
Σας στέλνω και εγώ με τη σειρά μου, δύο από αυτά για μια γλυκιά καληνύχτα ή και καλημέρα αν διαβάζετε πρωί.
Εσείς από ποιά μικρά καθημερινά αντλείτε δύναμη?
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ-ΑΦΙΕΡΩΣΗ
Έχω υποσχεθεί μια αφιέρωση στη γειτόνισσα και φίλη Ματίνα που θαυμάζω πολύ διότι έχει τέσσερα παιδιά και τα τέσσερα κάτω των πέντε ετών! Είναι ένα τέρας ηρεμίας, υπευθυνότητας και μητρικής αγάπης. Δεν χάνει ποτέ το χαμόγελό της και παρόλες τις όποιες δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει, προσπαθεί να βοηθάει και άλλους.
Πριν δυο εβδομάδες βάπτισε το τέταρτο αγγελούδι της, την Ευαγγελία. Ήθελε πολύ να έχει και εκείνη τα 15' δημοσιότητας που δικαιούται κάθε άνθρωπος, όπως είχε πει ο προφητικός Andy Warhol. Οπότε μοιραζόμαστε μαζί σας την βάπτιση της Εβελίνας (όπως θέλουμε να τη φωνάζουμε εφεξής). Επίσης, μπορεί και να συμπεθεριάσουμε στο μέλλον, μιας και η μεγαλύτερη κόρη της που είναι συμμαθήτρια του Παναγιώτη, είναι και υποψήφια νύφη αλλά δεν το ξέρει! Δεν μας πειράζει γιατί αν θέλουν οι συμπεθέρες, τύφλα να 'χει το ζευγάρι:)
