Η πρώτη της σοκοlacta και παντοτινή....?

Τρελά μου φιλαράκια γεια και χαρά σας!!!

Πριν ξεκινήσω να σας μιλήσω σήμερα, θέλω να ξέρετε ότι πήρα την άδεια της πρωταγωνίστριας για να σας τα γράψω. Της 7,5 χρονης κόρης μου φυσικά!

Τα πρόσωπα:
Α' Γυναικείος ρόλος....η Αναστασία
Α' Αντρικός ρόλος....ο Θ.
Β' Γυναικείος......η μαμά (εγώ)
Β' Γυναικείος επίσης......η Λ. (μαμά του Θ.) εφεξής αποκαλούμενη....Συμπεθέρα!

Μες την εβδομάδα που μας πέρασε, μια ωραία πρωία ανηφόριζα να πάρω τα τέκνα μου από το σχολείο.  Ξάφνου ακούω φωνές. Η Λ. (η συμπεθέρα) μαμά ενός συμμαθητή της Αναστασίας που γνωρίζω μεν, αλλά λέμε ένα απλό "γεια".  Με φωνάζει λοιπόν αγχωμένη από μακριά! Σας παραθέτω τη στιχομυθία μας:

Εγώ: Τι έγινε καλέ? 

Συμπεθέρα: Θέλω κάτι σοβαρό να σου πω! Ο γιος μου......ξέρεις......είναι ερωτευμένος με την κόρη σου!

Εγώ:  (αφού έχω μείνει κάγκελο και πολύ συγκινημένη) Ο Θ? Αυτό είναι πολύ γλυκό!!! Γιατί όμως κάνεις έτσι?

Συμπεθέρα:   Ήθελα να σε προετοιμάσω πως θέλει να της κάνει ένα δώρο! Με έχει φάει να της αγοράσουμε κάτι!

Εγώ: Που είναι το πρόβλημα καλέ? Σε παρακαλώ όμως όχι κάτι λιγότερο από 24Κ!

Συμπεθέρα: (αφού έλιωσε) Έχουμε κρίση βρε συμπεθέρα, κάτι πιο οικονομικό:)

Εγώ: Εντάξει, 14Κ αλλά όχι φο:)

Την επόμενη μέρα στο σχόλασμα (μην τον δουν οι συμμαθητές και τον κοροϊδεύουν) έρχεται η μαμά του Θ. με μια κατακκόκινη σοκολάτα Lacta και επειδή εκείνος ντρεπόταν πολύ, την έδωσε η μαμά του στην Αναστασία, λέγοντάς της πως είναι δώρο από τον γιο της. 

Η κόρη μου την πήρε απλά και ανέκφραστα και πήγε στο Θ. και του είπε ευχαριστώ.

Εκείνος ο καημένος, κοκκίνισε, πρασίνισε, ίδρωσε, άλλαξε χίλια χρώματα. Ένα υπέροχο, γλυκό, τρυφερό αγόρι. 

Πάμε σπίτι. Δεν της λέω τίποτα μήπως ντρέπεται ή στραβώσει γιατί είναι και περίεργη. Περιμένω να μου μιλήσει εκείνη. Μέσα μου πολύ συγκινημένη και τρώγομαι! Ο πρώτος της θαυμαστής!
Περιμένω να δω πως το έχει πάρει μεν και δεν θέλω να το κάνω μεγάλο θέμα δε και την επηρεάσω.
Τίποτα εκείνη. Τη ρωτάω αργότερα, γιατί φυσικά δεν έχω υπομονή, "Αναστασία γιατί σου έδωσε ο Θ τη σοκολάτα? Γιόρταζε?"

"Δεν ξέρω...μάλλον με αγαπάει, όλο με κοιτάει!" (μωρέ κοίτα αυτοπεποίθηση η δικιά σου!)

"Δεν ξέρουμε αν σε αγαπάει ή όχι, πάντως ήταν πολύ γλυκιά η κίνηση του.  Μην αρχίσετε αύριο τα δουλέματα με τις φίλες σου. Σας ξέρω εσάς τις γυναίκες! Ο Θ. είναι ντροπαλό αγόρι."

Τη ρωτάω αν μπορώ να το πω στο μπαμπά της και μου λέει ναι. Παίρνω το Στράτο (χωρίς να με ακούει εκείνη) και του τα λέω! Εγκεφαλικό εκείνος! Συνειδητοποίησε πως το κοριτσάκι του μεγάλωσε. "Ανέβασε το κοστούμι Νο2 από την αποθήκη" μου προστάζει!  (δυο κοστούμια έχει όλα κι όλα, ένα του γάμου και ένα που το έχει φορέσει στις βαπτίσεις των παδιών μας και σε όλες τις κοινωνικές υποχρεώσεις των τελευταίων 7 ετών!).

Το ίδιο απόγευμα είχαν ζωγραφική.  Φτάνουμε και βλέπω το Θ. να της έχει κρατήσει θέση δίπλα του. Κοντεύω να λιώσω εγώ η μάνα και η κακούργα η κόρη μου πάει και κάθεται απέναντι, δίπλα στην κολλητή της. Θα την καρύδωνα την άτιμη αλλά ξέρω πως οι κολλητές είναι υπεράνω! Γυναίκες!
Ο Θ. χαμηλώνει το κεφάλι.  

Πάω δίπλα του και τον χτυπάω στην πλάτη με συμπόνοια και σκέφτομαι "Καημένο αγόρι, δεν ήξερες που έμπλεξες! Αυτή μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις!".

Βγαίνουμε έξω με τη συμπεθέρα::

Εγώ: Κοίτα συμπεθέρα, ο γιος σου θα υποφέρει και δεν το θέλω! Στο λέω, δεν δέχομαι επιστροφές μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου:)

Συμπεθέρα: Όχι, όχι τη θέλουμε την Αναστασία. Είναι πολύ καλό κορίτσι και μια κούκλα!
Εγώ: Καλάααααα, πάντως όταν "τρώει" παντόφλα, μην μου πεις τίποτα! (όχι πως ξέρω εγώ από παντόφλες....ο δικός μου αντρούλης "τρώει" μόνο τηγάνια!!!)

Την άλλη μέρα η δικιά μου που δεν τη νοιάζει τι θα φορέσει και γενικά είναι αγοροκόριτσο, μου θέλει στόλισμα για το σχολείο! Αρχίσαμεεεεεε.
Στο σχόλασμα, βλέπουμε το Θ. και τη μαμά του και τον βλέπω να την κοιτάει και να λιώνει και η δικιά μου κάτι πονηρά, πλάγια βλέμματα. Αμάν λέω!
Στο σπίτι μου λέει "Μαμά ο Θ. όλο με κοιτάει στην τάξη".  "Και σε ενοχλεί αυτό?" της λέω.
"Όχι καλέ. Μου αρέσει!"  (πονηρά θηλυκά!)

Τη μεθεπόμενη μέρα βλέπω πάλι τη συμπεθέρα στο ανέβασμα για το σχόλασμα. Έρχεται γεμάτη χαρά μου λέει "Ο γιος μου από τη μέρα που χάρισε τη σοκολάτα έχει αλλάξει πολύ! Ενώ ήταν ντροπαλός, δεν έλεγε <<γεια>> ούτε στη γειτόνισσα, τώρα την καλημερίζει, ξυπνάει μες τη χαρά, είναι γενικά χαρούμενος! Ο έρωτας του έχει δώσει φτερά!"  (καλέ θα τρελαθώ! είμαστε αγαπησιάρικο σόι!!)

Μιλάμε ξέρετε πόσο ευφράνθηκε η καρδιά μου? Ο Θ είναι ένα πολύ καλό παιδί και νοικοκύρης. Όμορφος και τρυφερός.  Α, όλα κι όλα.  Να μην θέλω η κόρη μου να καλοπεράσει?? Να μην της μαγειρεύει ο καλός της ένα ρομαντικό dinner? Της καημένης της μαμάς της (εμένα δηλαδή) ο αντρούλης, αυγό ξέρει μόνο να βράζει:)
 Η Αναστασία μου ένα μικρό στραβοξυλάκι και πολύ πεισματάρα αλλά πολύ καλό και ευγενικό παιδί. Έχει αρχίσει  αυτές τις μέρες και όλο μου μιλάει για τον Θ. από εκεί που δεν την ένοιαζε. Θέλει να πηγαίνει περιποιημένη και ετοιμάζει τα ρούχα της από την προηγούμενη!  Καλέ χτενίζεται κιόλας που μέχρι πρότινος πήγαινε σχολείο σαν αναμαλλιασμένο πρόβατο!  Εκεί όμως που κατάλαβα ότι κάτι τρέχει περισσότερο είναι που δεν θέλει τα λέω στο μπαμπά της! (στους αναγνώστες και στις φίλες μου τις bloggers με αφήνει όμως! γνήσια blogoκόρη!)

Να, πάλι τώρα πριν λίγο που έπεσαν για ύπνο, με φωνάζει (αφού έχει κοιμηθεί ο αδελφός της) και μου λέει ψιθυριστά ¨"Μαμά δεν μπορώ να κοιμηθώ....θέλω να φωνάξουμε το Θ ένα απόγευμα σπίτι να παίξουμε".  (να τρέξω να ραφτώ????)

via

Εντάξει. Ότι και να περιγράψω (και δεν είμαι καλή στα συναισθηματικά εγώ) είναι λίγο. Το κοριτσάκι μου μεγάλωσε.  Άραγε νιώθει αυτά τα σκιρτήματα στο στομάχι της? Αυτά που νιώθαμε όταν είμαστε ερωτευμένοι τον πρώτο καιρό? Αχ πόσο όμορφος είναι ο έρωτας σε κάθε ηλικία.  Δεν ξέρω τι πρέπει να της λέω, πως να συμπεριφέρομαι, μην την κομπλάρω και μαζευτεί στο καβούκι της.  Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να σέβομαι την καρδούλα της και να της δίνω χώρο και χρόνο να ανθίσει.

Εύχομαι ολόψυχα να μην πληγωθεί ποτέ, να νιώθει αυτό το ερωτευμένο βλέμμα πάνω της 24/7. Ξέρετε ποιο λέω....αυτό που δίνει φτερά και μας κάνει ευτυχισμένους και αισιόδοξους!

Love is in the air tonight φίλοι μου:)

ps 1 Όσο σας γράφω έχω τσακίσει μια Lacta!
ps 2 Τη Lacta του Θ την τσακίσαμε οικογενειακώς εκείνο το βράδυ!!!
ps 3 Λέτε να σκάσει με μονόπετρο ή βιάζομαι?

Κλείσαμε τα έξι κι όποιος αντέξει:)

photo

Ζω. Ναι φίλοι μου είμαι εδώ ακμαία και αλλοπαρμένη.

Αποσυντονίστηκα μετά της διακοπές, το ομολογώ. Άρχισαν και τα σκολεία και πλέον έχω στο σπίτι και πρωτάκι και δευτεράκι!!! Μεγάλα πράγματα λέμε!!!
Πέρυσι είχα ένα μαθητή και μια δραστηριότητα τέκνου. Φέτος Χ 2 όλα!!! Με νιώθετε μάνες ε???

Η αλήθεια με το blogging είναι πως άμα το αφήσεις, σε αφήνει...
Εκεί που είχα συνηθίσει στα ξενύχτια για blogging, το καλοκαίρι με γύρισε ρεμάλι να κοιμάμαι με τις κότες! Ξεσυνήθισα.

Προσπάθησα πολλάκις να γράψω, χωρίς αποτέλεσμα. Οι απανταχού θαυμαστές μου όμως κινδύνευαν με λιμοκτονία, βομβάρδιζαν με emails τα εισερχόμενά μου, έτσι είπα να μην τους τεζάρω! Μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου έχει φτάσει η χάρη μου! Ο φίλος μου ο Γιάννης από το σούπερ μάρκετ, με ρωτάει κάθε φορά "Άντε, πότε θα γράψεις!". Όπως καταλάβατε τους αναγκάζω και εκεί να με διαβάζουν, με δημοκρατικές διαδικασίες πάντα "ή θα με διαβάζετε ή δεν ξαναψωνίζω απο εδώ:)"

Σήμερα λοιπόν ετοιμαστείτε για τρομερή φλυαρία!!! Έχω καιρό να γράψω και το αξίζω!

Θα σας μιλήσω για ένα λιγότερο ευχάριστο και ένα πολύ ευχάριστο συμβάν!!! Δεν ήθελα να τα διαχωρίσω σε ξεχωριστές αναρτήσεις, διότι στενάχωρες αναρτήσεις εγώ δεν κάνω!!!!

Με αφορμή λοιπόν τα 6α γενέθλια του μικρού άντρα του σπιτιού, του Παναγιώτη μας στις 23 Σεπτέμβρη, αποφασίσαμε να του κάνουμε ένα πάρτι μιας και ο καημένος σαν δεύτερο παιδί είναι ριγμένος (ναι, το ομολογώ...η Αναστασία πρόλαβε και καλές εποχές).

Ο καημενούλης μου όμως αρρώστησε και χρειάστηκε να νοσηλευτεί, ακριβώς εκεί κοντά στα γενέθλιά του. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μας.  Εγώ η δυνατή (υποτίθεται) μαμά έκλαιγα, σκεφτόμουν αρνητικά πως έχει κάτι πολύ σοβαρό, κλπ κλπ κλπ.   Ευτυχώς τελικά δεν ήταν κάτι απειλητικό για τη ζωή του, ένα μικρόβιο στο αίμα που τον γέμισε εξανθήματα σε όλο το σώμα όμως πραγματικά τρομερά στην όψη!  Όταν αρρωσταίνει το παιδί σου ακόμα και με το πιο απλό πράγμα, μαυρίζει η ψυχή σου, σκοτεινιάζει ο ουρανός!  Ο καημενάκος μου ράγιζε την καρδιά που τον έβλεπα με ορούς και φάρμακα. Ήθελα τόσο πολύ να βγούμε από το νοσοκομείο όπως και εκείνος άλλωστε. Μου έλεγε "Μαμά πάμε σπίτι μας"  "θέλω την αδελφούλα μου" (με την οποία πλακώνεται συνήθως), "θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα", "θέλω την κυρία Λιάνα μου" (την παιδίατρό μας-όταν τον εξέταζαν άλλοι γιατροί), "μου πήρες όλο το αίμα" (όταν του έπαιρναν αίμα), κλπ άλλα συγκινητικά και αστεία συγχρόνως.
Τα τηλέφωνα είχαν σπάσει, ήθελαν όλοι να έρθουν να μας δουν αλλά δεν τους άφηνα. Σε ένα νοσοκομείο γεμάτο μικρόβια δεν ήθελα κανείς να κολλήσει και φυσικά να μην μεταφέρουν στον Παναγιώτη κάτι άλλο μιας και ήταν πεσμένο το ανοσοποιητικό του.
Υγεία!!! Πόσο πολύτιμο αγαθό! Δυστυχώς όταν κλονιστεί το συνειδητοποιούμε πως την έχουμε δεδομένη. Όσοι λοιπόν την έχουμε, να την προσέχουμε και να την εκτιμούμε!!! Είμαστε τυχεροί.

Όσο λοιπόν ήμασταν στο νοσοκομείο τα δυο μας όλη μέρα, κάθε μέρα (ο μπαμπάς μας πήγαινε-έλα δουλειά-σπίτι-Αναστασία-νοσοκομείο), σκέφτηκα πως ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση φέτος να μην κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι να γιορτάσουμε την υγεία του και φυσικά τα 6α του γενέθλια!!!

Επειδή έχουμε πολλούς φίλους και βάλε και τους συμμαθητές του, ανέβαινε το κόστος τρομερά, στο σπίτι δεν χωρούσαμε, σε παιδότοπο δεν ήθελα (για οικονομικούς και άλλους λόγους), το επεξεργαζόμουν πολύ. Ήμουν σε τρομερό δίλημμα. Ήθελε να καλέσει τους συμμαθητές του που ήταν πολλοί, ήθελε κάποιους κολλητούς εκτός σχολείου, ήθελε και η μάνα και ο πατέρας δικούς τους φίλους με παιδιά, άστα να πάνε!!! Αναγκαστήκαμε να κάνουμε δυστυχώς περικοπές και με αυτές κιόλας, φτάσαμε στα 40 παιδάκια και 30 μεγάλους, λίγο προς βάπτιση αντί πάρτι το γεγονός:)

ΠΟΥ

Που θα κάναμε λοιπόν αυτό το πάρτι με τόσο κόσμο και χωρίς πολλά λεφτά???
Το βρήκα....στη Γιορτή! Σε ένα μαγικό μέρος που πάμε συχνά τα παιδιά κούνιες και εξερευνήσεις μες στο δάσος, μιας και δίπλα ακριβώς είναι ο Βοτανικός κήπος Χαϊδαρίου που επίσης πάμε συχνά. Έχει μέσα στον υπέροχο χώρο εστιατορίου και καφέ, ένα μικρό πάρκο, με ξύλινα τραπέζια για πικ νικ και κούνιες για τα παιδιά. Είχα δει να κάνουν πάρτι εκεί κάποια Σάββατα ή Κυριακές που πηγαίναμε. Οπότε ο κύβος ερρίφθη!  Δεν χρειαζόταν να πληρώσουμε ενοικίαση χώρου. Είναι ελεύθερη μεν η πρόσβαση, προφυλαγμένος δε ο χώρος για τα παιδιά. Πήγα μια βδομάδα νωρίτερα να μιλήσω στο καφέ-εστιατόριο για τους καφέδες που θα κερνούσαμε τους μεγάλους και όλα οκ.

Τη μέρα εκείνη στόλισα με μπλε μπαλόνια το χώρο, πιάνοντας τα ανάμεσα στα δέντρα.  Μου έφτιαξε και η Σίνα γιρλάντες με σχήμα ποδοσφαρικής φανέλας που έγραφαν "Παναγιώτης".

ΠΩΣ

Δεν είχα κάνει ποτέ θεματικό πάρτι στα τέκνα μου. Τον τελευταίο χρόνο λοιπόν που μπλογκάρω, με τόσο υπέροχες ιδέες πάρτι που έχω δει στο ίντερνετ και με ακόμα πιο υπέροχες μπλογκο-φίλες που έχω (Β15), γινόταν να μην κάνω θεματικό πάρτι???

Το θέμα το επέλεξε ο ίδιος φυσικά. Το ποδόσφαιρο, τι άλλο!!! Είχε ήδη ξεκινήσει σε ομάδα, πριν αρρωστήσει και το γούσταρε τρελά. Στην αρχή μου τα χάλασε με τα χρώματα γιατί ήθελε κίτρινο+μαύρο (χρώματα ομάδας που παίζει) μαζί με μπλε+μαύρο (ομάδα που υποστηρίζει...Inter Milan).
Βρε χρυσέ μου, βρε καλέ μου τσίρκο θα το κάνουμε!!! Εγώ πάρτι κιτς δεν κάνω η μάνα!!!

Ευτυχώς με λίγο πλύση εγκεφάλου, καταλήξαμε στα χρώματα μπλε-λευκο.
Ωραία, αλλά εγώ ήμουν άσχετη από όλα αυτά τα ωραία που έβλεπα στο διαδίκτυο και εκτυπωτή δεν είχα! Ποιος θα μου τα φτιάξει οέο???
Έσπευσαν οι Β15 να με βοηθήσουν.
Η μαγική μου Σίνα του Είμαι Παιδί και Sugar & Pearls που μου έφτιαξε όλα τα εκτυπώσιμα.  Της είπα πως ΔΕΝ είχα απολύτως τίποτα στο μυαλό μου και μαζί με κάποιες ιδέες που μου είχε στείλει το Ασπασάκι μου και το Κατερινάκι του Ανθομέλι και με έσωσαν, έκατσε η Σίνα εμπνεύστηκε και έψαξε άλλα τόσα και μου έφτιαξε δεκάδες πράγματα!!!  Δείτε εδώ σε ανάρτησή της. Μιλάμε το κοριτσάκι μου με απογείωσε!

Όλα αυτά τα εκτυπώσιμα τα σχεδίασε και έφτιαξε η Σίνα του Είμαι Παιδί και Sugar & Pearls

Μου έφτιαξε και αυτή τη σούπερ πρόσκληση που την τύπωσε και έγινε χαμός όταν τη μοίρασα! Χαμός λέμε! Έβαλε και το πράσινο σαν εφέ από το χόρτο του γηπέδου. Προσθήκη που έδωσε την σούπερ πινελιά σε όλο το ποδοσφαιρικό μας πάρτι!!!  Το κείμενο δικό μου, το layout όλο της Σίνας!

Η ημερομηνία αποφασίστηκε για τις 5 Οκτωβρίου.  Από το νοσοκομείο βγήκαμε δυο βδομάδες νωρίτερα αλλά ήθελα να γίνει εντελώς καλά διότι το ανοσοποιητικό του είχε πέσει με τα δεκάδες φάρμακα που είχε πάρει.  Και όσο ο καιρός ήταν μαγικός αρχικά...όσο έφτανε η ημερομηνία και ειδικά τη βδομάδα εκείνη έκανε παγωνιά και έβρεχε καθημερινά! Ξυπνούσα κάθε μέρα με το άγχος. Το δελτίο καιρού όμως έλεγε για το Σάββατο εκείνο πως θα έχει λίγα σύννεφα, κρύο και ευτυχώς όχι βροχές!

ΔΩΡΑΚΙΑ

Άρχισα τις προετοιμασίες.  Ένα από τα βασικά πράγματα ενός επιτυχημένου πάρτι, είναι φυσικά τα δωράκια! Καλώς ή κακώς παρόλο που οι εποχές είναι δύσκολες, τα παιδάκια χαίρονται τρελά με αυτά! Μπορούσα να μην κάνω? Έλα που ήταν και πολλά τα άτιμα τα τέκνα! Το μπάτζετ δεν με έπαιρνε για πολλά.  Ιδέες για δωράκια άπειρες μου έδωσε η Κατερίνα όπως σας είπα και παραπάνω! Τελικά κατέληξα σε τρία δώρα παρακαλώ και χωρίς πολλά λεφτά (σε σχέση με τα παιδάκια βέβαια)!!!
1) Χρωμοσελίδες με θέμα το ποδόσφαιρο. Έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα χιλιάδες. Επειδή δεν είχα εκτυπωτή, τα έστειλα με email στον αγαπημένο μας ξάδελφο που μένει παραδίπλα, μου τα τύπωσε και τα έβγαλα φωτοτυπίες σε ένα βιβλιοπωλείο (τα γράφω για όσες φίλες στερέψουν από ιδέες και δεν έχουν καταπληκτικές μπλογκοφιλενάδες όπως εγώ!!!).  Αγόρασα και πράσινα λαστιχάκια να τα τυλίξω. Για τα αγόρια "αγοράκι και μπάλα" και για τις τσούπρες "κοριτσάκι και μπάλα".
2) Φουρφουράκια.  Η Σίνα μου έφτιαξε φουρφουράκια σε διάφορα χρώματα του πάρτι φυσικά τα οποία μοίρασα στα παιδάκια και δεν ήξεραν ποιο χρώμα να διαλέξουν!
3) Marshmallows στα χρώματα του πάρτι.  Το Σοφάκι μου πρότεινε τα δοκιμασμένα απο το Χατζηγιαννάκη τα οποία είχαν χρησιμοποιήσει και στην μοναδική βάπτιση σταθμό της Δωροθέας. Πεντανόστιμα και πενταμάλακα!!!  Δεν κάνω διαφήμιση εδώ αλλά πραγματικά έμεινα απόλυτα ικανοποιημένη. Πήρα τηλ στην εταιρεία και επειδή δεν κάνουν λιανική, μου έδωσαν το τηλ των καταστημάτων που συνεργάζονται στην περιοχή που με βόλευε. Πήρα αμέσως, παρήγγειλα τα χρώματα που ήθελα (λευκό, πράσινο και γαλάζιο/μπλε) και την άλλη μέρα τα έφεραν. Να τα λέμε και τα καλά!!!
Η κάθε σακούλα έχει 100 τμχ περίπου, οπότε επί 3 χρώματα = 300 τμχ και έβαλα στο κάθε σακουλάκι 6 τμχ να είναι πλούσια και λαχταριστά!!! Φυσικά περίσσεψαν και τα τσακίσαμε, πήραν τα παιδιά και στο σχολείο να κεράσουν κι άλλα φιλαράκια.
Τα τύλιξα λοιπόν σε σακουλάκια με κορδελίτσες στα ίδια χρώματα και πέρασα ένα καρτελάκι που μου έφτιαξε η Σίνα που έγραφε "ευχαριστώ πολύ Παναγιώτης".

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

Δεν είχα την Κατερίνα  εδώ να μας κάνει τον διασκεδαστή, αλλά μου έδωσε χιλιάδες ιδέες και πήρα άλλες τόσες από τα περίφημα πάρτι τους που αφήνουν εποχή. Δείτε με θέμα Ninja, ζωγραφική, δεινόσαυρους, χαβανέζικο, στο camping, και πολλά άλλα.

Θέλαμε οπωσδήποτε να φέρουμε ένα μάγο-διασκεδαστή που έχουμε συναντήσει σε άλλα πάρτι αλλά και βάπτιση και τα παιδιά τον λατρεύουν. Είναι και γείτονας και φοβερό παιδί. Τα παιδιά ακόμα μου λένε γι'αυτόν όπως και οι φίλοι τους όταν τους συναντώ στο σχολείο ή μιλάμε στο τηλ. Είναι οικονομικός και έκατσε και πολύ παραπάνω από τις δύο ώρες που είχαμε συμφωνήσει γιατί τα παιδιά δεν τον άφηναν να φύγει, χωρίς να μας χρεώσει τίποτα έξτρα. Το καλλιτεχνικό του είναι Ramirez! Έπαιξε άπειρα παιχνίδια μαζί τους μες τη φύση, μετά τους έκανε μαγικά κόλπα, εμφάνισε λαγουδάκι, στήθηκαν σε ουρά να το χαϊδέψουν με απόλυτο σεβασμό και προσοχή. Ενώ λοιπόν είχα αγοράσει κώνους να παίξουμε ποδόσφαιρο, είχα φέρει μπάλες, είχα τυλίξει μικροδωράκια να παίξουμε παιχνίδια, δεν κάναμε τίποτα από όλα αυτά αφού ο μάγος τους απασχόλησε σχεδόν τρεις ώρες και μετά τα άτιμα έφυγαν στις κούνιες!
Φορούσαν όλα φόρμες και ρούχα απλά όπως είχε ζητηθεί στην πρόσκληση και έτσι ένιωθαν άνετα και cool!!!

Ramirez...ο απόλυτα αγαπητός μάγος! Κινητό 698 4410645

ΦΑΓΗΤΟ

Η αλήθεια είναι πως εδώ δεν επικεντρώθηκα πολύ και γιατί τη βδομάδα του πάρτι έλειπε ο Στράτος επαγγελματικό ταξίδι, δεν είχα αμάξι και είχα χιλιάδες εκκρεμότητες αλλά και γιατί τα παιδιά δεν νοιάζονται για το φαγητό αλλά για όλα τα άλλα στο πάρτι.  Αφοσιώθηκα λοιπόν σε όλα τα υπόλοιπα και είπα πως όσον αφορά το φαγητό θα έπαιρνα από το φούρνο της γειτονιάς μας τυροπιτοειδή, θα έφτιαχνα σαντουιτσάκια κομμένα στα τέσσερα (ιδέα που είδα πάλι απο το Ανθομέλι για να μην τα κάνω μεγάλα και πετιούνται), πιροσκί και μπόμπες που θα έφτιαχνε η κουμπάρα μου Δήμητρα, κέικ η φίλη μου η Δήμητρα (πολλές οι Δήμητρες!) και αγόρασα μπισκοτάκια, κρακεράκια, κουλουράκια και διάφορα τέτοια που τρώγονται με τα χέρια και δεν θέλουν μαχαιροπήρουνα κλπ. Δεν είχαμε ούτε τον χώρο να μεταφέρουμε χιλιάδες πράγματα εκεί αλλά ούτε και τα χρήματα να κάνουμε υπερπαραγωγές. Καφέδες κεράσαμε όλους τους γονείς από το καφέ εκεί και φυσικά είχαμε χυμούς μαζί και νερό.

Δύο ακόμα ιδέες που βρήκα από δύο καταπληκτικά blogs που διαβάζω σαν τρελή, είναι οι εξής:

Κουβαδάκια με δημητριακά από την Κατερίνα των Kapa για τα άκρως καλοκαιρινά γενέθλια του Γιώργου. Τελικά δεν βάλαμε δημητριακά, ούτε χρησιμοποιήσαμε κουβαδάκια, την προσαρμόσαμε την ιδέα στα μέτρα μας. Έφτιαξε η Σίνα θηκούλες ποπ κορν στα χρώματα του πάρτι και τις γεμίσαμε διάφορα σνακ (κρακεράκια, ποπ κορν, πατατάκια, κλπ που έφερε η φίλη μου η Λίτσα). Ανάρπαστα έγιναν!!!

Λουξάκια μπλε χωρίς ανθρακικό και λεμονάδες, ντυμένα με ετικέτες από την Ερμιόνη του The one with all the tastes από τη μοναδική βάπτιση της Ισμήνης.  Μου έφτιαξε η Σίνα ετικέτες που έγραφαν "Παναγιώτης", τις κόλλησα και το αποτέλεσμα τους ενθουσίασε όλους!  Έβαλα και σε μπουκάλια νερού και έγινε χαμός λέμε! Μα ποιος είσαι γιε μου και με νερό στο όνομά σου!!!

Οι χαρούμενες, ενθουσιασμένες και απορροφημένες φατσούλες που έβλεπα, με ικανοποιούσαν απόλυτα.  Οι γονείς είχαν ξεχάσει πως έχουν παιδιά και είχαν πιάσει το μπίρι μπίρι όταν δεν χάζευαν το μάγο.
Τα παιδιά δεν ήξεραν τι να πρωτοκάνουν και τι να πρωτομασουλήσουν.
Έκανε κρύο αρκετό-18 βαθμούς (post διόρθωση...πρέπει να είχε 15-λίγο για την εποχή), ο ήλιος έφευγε κι ερχόταν αλλά η διάθεση ήταν ανεβασμένη!!!

ΟΙ ΤΟΥΡΤΕΣ

Λέω "οι τούρτες" και όχι "η τούρτα" γιατί μαζί με τον Παναγιώτη είχε γενέθλια και η αδελφούλα μου. Της πήρα λοιπόν μια τούρτα και εκείνης και της κάναμε έκπληξη. Για εκείνη επέλεξα την Κυρία Χαχανούλα επειδή με ξετρέλανε όπως και την ίδια!!! Έχουμε και όλα τα βιβλία τους σπίτι και τα παιδιά όταν την είδαν, αυτή επέλεξαν για τη θεία τους!!!

Τη δική μας τούρτα που θα ήταν ποδοσφαίρου θα μπορούσα να τη φτιάξω αλλά πραγματικά δεν πίστευα πως θα τολμούσα τέτοιο εγχείρημα για τόσα άτομα. Και αν δεν πετύχαινε??? Δεν το πήρα το ρίσκο και προτίμησα την ασφαλή οδό του ζαχαροπλαστείου:)
Το Ασπασάκι μου είχε στείλει μια φοβερή τούρτα (δεν τη βρίσκω τώρα) και με τη φώτο πήγα στο ζαχαροπλαστείο. Μοιάζει λίγο με αυτή. Τους είπα να βάλουν απλά πράσινο σκούρο ζαχαρόπαστα και απο πάνω μόνο τις γραμμές του γηπέδου λευκές και δυστυχώς μου έβαλαν και σαντιγί και χαλάστηκα αλλά μικρό το κακό.  Ήταν καταπληκτικές στη γεύση. Η ζαχαροπάστα (ή αμυγδαλόπαστα) είχε γεύση πικραμύγδαλο. Ήταν φανταστική!!!

Εντωμεταξύ επειδή το κόστος των τουρτών θα ήταν αρκετό για τόσα άτομα, δεν πήρα πολλά κιλά (όσα μου πρότειναν στο ζαχαροπλαστείο) αλλά ρίσκαρα με λιγότερα.  Όταν λοιπόν κόβαμε την τούρτα, έλεγα "με τρόπο" στην κουμπαρίτα μου που την έκοβε: "μικρά κομμάτια, μικρά, για να φτάσει" και όταν είδα ότι θα περισσέψει (όπως και έγινε),  φώναζα "καλέ φάτε τούρτα, έχουμε πολύ!!!" Αμ πως!

τα κολλητάρια 

η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά

Παρόλο που ο χώρος εκεί είναι ιδιωτικός (δεν ξέρω τι "παίζει" με το Δήμο) και παρόλο που έχουν άνθρωπο και καθαρίζει καθημερινά, υπήρχαν παντού γόπες και αρκετά σκουπίδια. Γιατί παρακαλώ, όλοι εσείς που καπνίζετε πετάτε κάτω τα αποτσίγαρα στην παιδική χαρά???  Καλά, για τα σκουπίδια τι να πω! Πραγματικά απορούμε καμιά φορά γιατί δεν πάμε μπροστά σαν λαός και δεν κοιτάμε πρώτα να είμαστε καθαροί και να έχουμε παιδεία! 

Καθαρίσαμε φυσικά τα πάντα και τα αφήσαμε πιο όμορφα και παστρικά από πριν! Όπως θα έπρεπε να κάνουν όλοι δηλαδή. 

Ευχές για τον μικρό μου άντρα!

Xρόνια πολλά γλυκό μου, πανέμορφο αντράκι! Μικρέ μου λεβέντη εσύ! Πλακατζή, θεατρίνε και πεισματάρη.  Υπναρά, αεικίνητε και γλυκατζή.  Παραπονιάρη, ατίθασε αλλά και μυγιάγγιχτε:)
Σε λατρεύω απίθανα πολύ! Όταν με κοιτάς λιώνω, θέλω να σε ζουπάω και να σε λιώνω στα φιλιά! Με κάνεις και γελάω τόσο πολύ με τις χαζομάρες που κάνεις αλλά κλαίω κιόλας από το πόσο στοργικός είσαι με τα μωράκια και τα ζωάκια.
Να είσαι πάντα γερός, τυχερός και ευτυχισμένος και να είμαστε αγαπημένη οικογένεια!!!
(αχ αυτοί οι γιοί, αχ αυτοί οι γιοί!! αχ αυτό το οιδιπόδειο!!)

Ευχαριστίες

Ευχαριστώ την αγαπημένη μου κουμπάρα Δήμητρα, τη φίλη μου Δήμητρα, την κουμπάρα μου Λένα, τη φίλη μου Λίτσα, την ξαδέλφη μου Αναστασία, τη φίλη μου από Λιθουανία τη Ράσα, για όλα όσα έκαναν για το πάρτι. Ξέρουν εκείνες. Μαγειρέματα, κιλίμια που έφεραν για να κάθονται τα παιδιά, βοήθεια για στήσιμο και καθαρισμό μετά, φωτογραφίες πάρτι, υποστήριξη.

Ευχαριστώ όλες τις φίλες μου που ήθελαν πολύ να με βοηθήσουν αλλά δεν τις άφησα γιατί δούλευαν και ήθελα να έρθουν ξεκούραστες και χωρίς ευθύνες. Ξέρουν αυτές!!!

Ευχαριστώ τη Σίνα για όλα τα υπέροχα που μου έφτιαξε με αγάπη και μεράκι.  Είναι πραγματικά καταπληκτική σε αυτό που κάνει και παίρνει το κάθε θέμα προσωπικά και το απογειώνει. Δείτε πρόσφατη δουλειά της εδώ και εδώ και το καινούριο της site Sugar & Pearls.
Ευχαριστώ την Κατερίνα και την Ασπασία που με βοήθησαν πάρα πολύ με τις ιδέες τους!!!!
Ευχαριστώ και τις φίλες μου τις μπλόγκερς, τις Β15 που με στήριξαν η καθεμία με τον τρόπο της, μου έστελναν θετικά vibes για να πάνε όλα καλά και ήταν έτοιμες να έρθουν με το πιστολάκι να στεγνώσουν το χώρο:)

Τις ευχαριστίες τις γράφω γιατί πραγματικά με βοήθησαν πολύ οι φίλοι μας, ακόμα και αυτοί που δεν έκαναν κάτι πρακτικό, μας στήριξαν και είχαν καλή διάθεση.

Θέλω απλά να πω, πως δεν χρειάζεται τρομερό κόστος να κάνεις ένα πάρτι όμορφο. Ακόμα και αν έχετε μικρό σπίτι, βγείτε σε πάρκο, σε παιδική χαρά, σε γήπεδο. Μου το έλεγε η Κάτια από τότε το Μάρτη, στα γενέθλια της κόρης μου που δεν ήξερα τι να κάνω.  Ο κόσμος πλέον το τολμάει.  Με μικρό κόστος κιόλας.  Και αν έχετε μαγικούς φίλους όπως εγώ και σας βοηθήσουν κιόλας, θα κάνετε υπερπαραγωγές.  Ο καιρός είναι ένα ρίσκο, αλλά πόσο συχνά βρέχει στην Ελλάδα? Δεν είμαστε Αγγλία:)  Το κρύο το παλεύουμε, η βροχή είναι η δύσκολη!!!


Κλείνω (επιτέλους) με Χρόνια πολλά σε όλους τους Δημήτρηδες για αύριο Σάββατο και φυσικά στην αφεντιά μου!!! Να με χαίρεστε!!!

Σας αφιερώνω για κέρασμα, ατάκα του λατρεμένου μου και πανέξυπνου συζύγου, όταν του είπα το πρόγραμμα σταθερής τηλεφωνίας που μου πρότεινε η υπάλληλος (θα αλλάξουμε τηλεφωνική εταιρεία + ίντερνετ στο σπίτι):

Εγώ:  Μου είπε η κοπέλα ένα πολύ οικονομικό πρόγραμμα με 3,5 ώρες σταθερά και μισή ώρα κινητά.
Στράτος:  3,5 ώρες σταθερά? Τι να σου κάνουν? Εσύ αυτές τις τρως για πρωινό!!!
(πιο πρωινό? μεζεδάκι είναι!)

Δεν ξέρω πότε θα ξαναγράψω αλλά να μην ανησυχείτε για μένα φιλαράκια μου, θα επανέλθω δριμύτερη:)

Ιστορίες καλοκαιρινής τρέλας

Αναγνωστάκια μου αγαπημένα. Δεν έχω φύγει ακόμα διακοπές. Εδώ είμαι. Ετοιμάζομαι όμως. Λίστες, βαλίτσες, σιδέρωμα!   Είπα να σας γράψω κάτι καλοκαιρινό πριν φύγω.

Ξέρετε πως εδώ γράφουμε μόνο χαρούμενες, αστείες, αληθινές πάντα ιστορίες που μόνο σκοπό έχουν να κάνουν τα χειλάκια σας να χαμογελάσουν.  Έτσι λοιπόν έκατσα και ανέσυρα  διάφορα αστεία και ευχάριστα περιστατικά για να σας αποχαιρετήσω γλυκά

photo

Σας έχω ξαναμιλήσει εδώ για το τρελό παρεάκι τότε, παλιά που ήμουν πιτσιρίκα (16-26 ετών)! Πέρασα απίστευτα στα νιάτα μου (ναι, τώρα μεγάλωσα κομματάκι) και αυτό θεωρώ ότι είναι και ένα από τα μυστικά της ευτυχισμένης συζυγικής μου ζωής. Ναι, είμαι χορτασμένη από γλέντια, χορούς, εξόδους, φλερτ και τώρα απολαμβάνω σπίτι και οικογένεια, χωρίς απωθημένα.  Τα γλέντια δεν υπονοούν πάντα λεφτά. Δεν χρειάζονται μόνο λεφτά για να περνάς όμορφα. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά.  Καλή παρέα και κέφι τα δύο βασικά συστατικά.  Αν δεν έχεις κάποιο από τα δύο, χλωμό το βλέπω να καλοπερνάς.  Μιζέρια STOP λοιπόν!

Η γιαγιά μας η καλή και ΤΟ πάρτι!
Ένα καλοκαίρι που ήμασταν περίπου 16-18 ετών, οι γονείς μας θα πήγαιναν για λίγες μέρες διακοπούλες μόνοι και μας έφεραν τη γιαγιά μου τη Σουλτάνα να μας προσέξει! Ναι, η γιαγιά μας η Πολίτισσα, αθώα και γλυκιά, δεν-υψώνω-φωνή-με-κάνουν-ότι-θέλουν-τα-εγγόνια γιαγιά μας θα πρόσεχε ΕΜΑΣ τις ατίθασες εγγόνες!  Καλοκαίρι ήταν, σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα παρτάκι, μικρό. Τοσοδούλι.  Το είπαμε στους γονείς μας πριν φύγουν, συμφώνησαν αρκεί να ήταν μικρό και με λίγα άτομα. Ναι καλέ, με λίγα άτομα! Μικρό! Η' μιλάμε ή βήχουμε!
Μέσα σε μία μέρα τα οργανώσαμε όλα, το είπαμε σε φίλους, πήραμε ποτά, φτιάξαμε σνακ, κανονίσαμε τη μουσική και ήταν όλα έτοιμα. Η γιαγιά θα έμενε κλειστή στο δωμάτιο των γονιών μου, βλέποντας τηλεόραση. Της απαγορεύσαμε την έξοδο εκ του δωματίου, παρά μόνο για τουαλέτα:) Φαγητό και νερό την είχαμε προμηθεύσει.

Περνούσαμε τέλεια! Κέφι, χορός!  Η μουσική διαπασών, η γιαγιά με ωτοασπίδες στο δωμάτιο κοιμόταν (ω ναι) και το κέφι αυξανόταν  Δεν ξέρω τι έγινε, η φήμη του πάρτι εξαπλώθηκε, άρχισε να έρχεται κόσμος και κοσμάκης από άλλες περιοχές και γέμισε το σπίτι ασφυκτικά. Βάλαμε "πόρτα" κάτω στην είσοδο της πολυκατοικίας γιατί η κατάσταση είχε ξεφύγει. Χυμένα ποτά στο πάτωμα, στους τοίχους, κάποιος μεθυσμένος πέρασε από την τζαμαρία του σαλονιού και την έκανε χίλια κομμάτια (όλα αναίμακτα  ευτυχώς), ένας άλλος κλώτσησε την πόρτα της κουζίνας (το σημάδι υπάρχει ακόμα να μας θυμίζει τις καφρίλες), κάποιος άλλος χάλασε το καζανάκι, μας φώναξαν την αστυνομία. Αλλά το πάρτι θα ήταν μικρό όπως είχαμε υποσχεθεί!
Αρχίσαμε να τους διώχνουμε όλους. Η γιαγιά δεν είχε βγει από το δωμάτιο η καημενούλα. Καθαρίσαμε με τις φίλες μου λιγάκι (με διαβάζουν οι δύο μου κουμπάρες Δήμητρα και Ελένη που ήταν παρούσες) και πήγαμε στο Buzios που ήταν κοντά μας (in club της εποχής) να συνεχίσουμε την κραιπάλη!  Το άλλο πρωί, ξυπνήσαμε τη γιαγιά που έπαθε ένα μικρό (μεγάλο) εγκεφαλικό!  Ευτυχώς πριν γυρίσουν οι γονείς μας, φτιάξαμε τη τζαμαρία και το καζανάκι, κάναμε το σπίτι λαμπίκο και τους υποδεχτήκαμε με περίσσια αγάπη!  Σιγά μη δεν τα μάθαιναν φυσικά, να είναι καλά οι "καλοπροαίρετοι" γείτονες, γιατί η γιαγιά τάφος φίλε μου! Δεν τους είπε κουβέντα!
Θυμίστε μου, όταν μου ζητήσουν πάρτι τα τέκνα μου στην εφηβεία, να το ξεχάσουν από τώρα!

Κορίτσια στον ήλιο
Γρίφος: Πως χωράνε 4 γκομενάκια στα 20s τους, με τα ρούχα και τα παπούτσια που θα φορέσουν για μία εβδομάδα, σε ένα μικρό Fiat χωρίς κλιματισμό, ταξιδεύοντας για το πανέμορφο νησί της Κέρκυρας, πέντε-έξι ώρες?
Λύση: Χωράνε γιατί λυσσάνε! Καλή διάθεση να υπάρχει και μείον 10 κιλά η καθεμία από όσα είναι σήμερα:)
Μαγικές εποχές, κάτω από τον ήλιο με τις ώρες, χωρίς αντηλιακό και χωρίς πρωινό για να μην πετάει η κοιλιά!  Μα πόσες βλακείες κάναμε τότε, μικρές! Μόνο που τα σκέφτομαι τρελαίνομαι! Να δω την κόρη μου όταν μεγαλώσει, να φεύγει χωρίς πρωινό και να κάθεται πέντε ώρες στον ήλιο χωρίς προστασία....θα την φάω ζωντανή! Άκουγα τότε όμως τη μαμά μου???
Ποτέ χωρίς πρωινό και αντηλιακό και να ακούτε τη μαμά! 

photo

Έρωτας πάνω από τα σύννεφα
Το πρώτο μας καλοκαίρι με το Στράτο.  Ήμουν ερωτευμένη ήδη αλλά εκείνο το καλοκαίρι τον αγάπησα.
Δεν είχα μπει ποτέ σε αεροπλάνο. Ολόκληρη γυναίκα, ατρόμητη και φοβόμουν τα αεροπλάνα.  Ε λοιπόν με πήγε διακοπές στη μαγευτική Ρόδο.

Το νησί αυτό που αγαπάμε και οι δύο για τους εξής λόγους:
-Έχω πάει 5ήμερη και έχει πάει άπειρα καλοκαίρια
-Οι πρώτες μας διακοπές
-Εργάζεται ο κουνιαδούλης μου που αγαπώ πολύ και ας είναι μουρμούρης:)
-Ζουν πολλοί κοινοί μας πλέον φίλοι και φυσικά ο κουμπάρος μας ο Π. που πρόσφατα έγινε μπαμπάς
-Γυρίστηκαν πολλές ελληνικές ταινίες με κορυφαία αυτή!

Έκλεισε λοιπόν εισιτήρια να πάμε αεροπορικώς για να μου φύγει ο φόβος. Μου κρατούσε το χέρι εκεί πάνω από τα σύννεφα, καθώς πηγαίναμε και καθώς επιστρέφαμε, απλά, χωρίς πολλά λόγια, όπως ακριβώς είναι το αγόρι μου. Δεν είμαι ρομαντική βρε παιδιά, αλλά εκεί κάπου ψηλά στα σύννεφα, τον αγάπησα γιατί μαζί του πετάω και νιώθω πάντα ελεύθερη!  

Καλοκαίρι Π.Π. και Μ.Π.
Καλοκαίρι 2005, έγκυος στην κορουλίτα μου. Διακοπές ξεκούραστες στο Πήλιο και στα Χανιά. Στην παραλία κουβαλούσαμε μια πετσέτα και μια ομπρέλα, τίποτα άλλο.
Διαβάζαμε με τις ώρες βιβλία, στις ξαπλώστρες, στο δωμάτιο, στη βεράντα. Τότε ήταν που έγινε ο χαμός με τον Dan Brown και είχαμε πάρει και τα δύο που είχαν βγει (Illuminati και the Da Vinci Code) και τα "ρουφούσαμε" με πλήρη αφοσίωση, χωρίς διάλειμμα, παρά μόνο για νερό και φαγητό (εντάξει και άλλα πράγματα!). Δεν ξέραμε τι σημαίνει κούραση, αϋπνία, εξάντληση. Διακοπές Προ Παιδιών.

Καλοκαίρι 2006, η Αναστασία μωρό 4 μηνών. Διακοπές μαζί της στην Κουρούτα, στο Πήλιο (ξανά) και λίγο στη Μιτζέλα. Οι περισσότεροι μας έφαγαν που πάμε διακοπές με μικρό μωρό. Εμείς απτόητοι. Δεν φοβόμασταν τίποτα. Ήμασταν οι τρεις μας. Οι πρώτες διακοπές με το παιδί μας.

photo

Εκείνο το καλοκαίρι οι λέξεις κούραση, αϋπνία και εξάντληση πήραν μία πιο ρεαλιστική υπόσταση στον εγκέφαλο αλλά και στη ζωή μας.  Στην παραλία τις πρώτες πρωινές ή τις απογευματινές ώρες αποκλειστικά, με χιλιάδες εξαρτήματα για το μωρό, θηλασμός+αποστειρώσεις, συμπράγκαλα, ξενύχτια, κούραση. Διακοπές Μετά Παιδιών.

Θα τις άλλαζα? Όχι! Άλλαξε η ζωή μας. Τα καλοκαίρια έγιναν πιο μεγάλα γιατί ξυπνούσαμε νωρίς και τα απολαμβάναμε περισσότερο. Ένα μικρό πλασματάκι ήταν όλη μας η ζωή.  Διοικούσε την φαμίλια βάσει του ρητού "μαμ κακά και νάνι".  Η μέρα μας ξεκινούσε και τέλειωνε βάσει αυτών των αναγκών:)

Τι κι αν από εκείνο το καλοκαίρι του 2005 έχω να διαβάσω απερίσπαστα βιβλίο. Φέτος, το καλοκαίρι του 2013 που μεγάλωσαν και τα δυο μου παιδιά, έχω ήδη πακετάρει το καινούριο του Dan Brown, το Inferno καθώς και το βιβλίο της αγαπημένης μου Ροδούλας Με το χρώμα της Αλήθειας, που κέρδισα στο διαγωνισμό της και έχω βάλει στόχο να τα τελειώσω και τα δύο! Νομίζω θα τα καταφέρω. Τι λέτε?

Φεύγω (σε λίγες μέρες) λοιπόν φιλαράκια μου και σας αφιερώνω τρελό, παλιό, αγαπημένο κομμάτι. Σ'ένα από τα νησιά που τραγουδάει ο "ποιητής" θα είμαι και εγώ:)  Σε ποιο οέο?
Εσείς που ξέρετε Σςςςςςς! Αφήστε τους άλλους να μαντέψουν:)

Καλές διακοπές φιλαράκια μου μαγικά!!!! Να "ρουφήξετε" κάθε μέρα του καλοκαιριού! Σας θέλω φορτισμένους τον Σεπτέμβρη:)

ΥΓ Η καινούρια μου blogger-φίλη Αγγελική, κάνει αντίστροφη μέτρηση για τις διακοπές της στην Ελλάδα, με ένα σούπερ, καλοκαιρινό κομμάτι κάθε μέρα. Τρέξτε να απολαύσετε!  Εγώ πάντως μπαίνω καθημερινά και "παίρνω" μια τζουρίτσα!

10 ευρώ στην τσέπη και βασιλική διασκέδαση!

Κου κου τζα! Εδώ είμαι καλέ. Είμαι μια χαρά για όσους ανησυχείτε.  Απλά τρέχει ο χρόνος και δεν τον προλαβαίνω, δεν με προλαβαίνει, γενικά χανόμαστε!!!

Είπα λοιπόν να γράψω μετά τα εκατομμύρια emails των απανταχού θαυμαστών μου (με περίσσια πάντα μετριοφροσύνη εγώ η ταπεινή blogger).

Καλώς τα φιλαράκια μου τα γλυκά!  Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα μαγικό Σαββατοαπογευματόβραδο που περάσαμε πριν λίγες εβδομάδες, με σχεδόν 10€ και διασκέδαση και εκπαίδευση στο κόκκινο.  Όχι τίποτα, γιατί γκρινιάζουμε συνέχεια πως δεν έχουμε λεφτά και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! Κι όμως η ζωή είναι τόσο όμορφη και απλή αν δεν ζητάς πολυτέλειες και φαμφάρες!

Ο αντρούλης μου λοιπόν είχε την δεύτερη πιο έξυπνη ιδέα στην κοινή μας ζωή (η εξυπνότερή του ήταν πως με παντρεύτηκε).  Ήταν λοιπόν Σάββατο 18 Μαΐου. Διεθνής ημέρα Μουσείων.  Η είσοδος σε όλα τα μουσεία ΔΩΡΕΑΝ.  Σκέφτηκε να πάμε στην Ακρόπολη. Στον αρχαιολογικό χώρο όμως, όχι στο μουσείο.  Στο μουσείο με τον Παναγιώτη και όλα τα αρχαία, θα μας επικύρητταν. Κρίμα κι άδικο να στιγματιστούμε σαν οικογένεια!!!

Μαζί με τρελή παρεούλα (Ζ family) που απογείωσε την επιτυχία της ημέρας, ξεκινήσαμε με ιδανικό συννεφιασμένο καιρό για την Ακρόπολη για να μην γκαγκανιάσουμε κιόλας. Συναντηθήκαμε στις 17:00 στο Θησείο και ανηφορίσαμε.

Φτάσαμε στην είσοδο, πάει ο Στράτος αεράτος να πάρει τα ΔΩΡΕΑΝ (τονίζω) εισιτήριά μας και έρχεται καμαρωτός λέγοντας στην παρέα "Τα εισιτήρια δικά μου!" Έλα του λέω, μην ανοίγεσαι τόσο:)

(Σημειωτέον, εάν ενδιαφέρεστε να επισκεφθείτε την Ακρόπολη, μιας και η είσοδος είναι 12 ευρώ για τους ενήλικες, υπάρχουν αρκετές μέρες μες το χρόνο που η είσοδος είναι ελεύθερη. Δείτε ΕΔΩ τις ημερομηνίες.)

Είχα φυσικά φροντίσει να φρεσκάρω τις γνώσεις μου για όλες τις πιθανές ερωτήσεις των παιδιών μου. Πώς? Καλέ μέσω google! Κάποια τα θυμόμουν, άλλα όχι. Ήμουν έτοιμη να κάνω την έξυπνη μαμά που τα ξέρει όλα (όπως νομίζουν τα παιδιά μου). Απαντήσεις έτοιμες για τις Καρυάτιδες, τον Παρθενώνα, τον Φειδία, το Ερέχθειο, το λόρδο Έλγιν, τη Μελίνα Μερκούρη, τα Προπύλαια, ακόμα και μια γάτα που είδαν μέσα σε ένα μηχάνημα, έπρεπε να γνωρίζω σε ποιόν ανήκει και πώς βρέθηκε εκεί! Αχ εμείς οι μαμάδες. Είμαστε πανέξυπνες τελικά!

Η επίσκεψή μας στον ιερό αυτό χώρο μαζί με τα παιδιά μας, με γέμισε πολύ. Είχα να πάω από το σχολείο. Ντροπή.  Βγάζαμε συνεχώς φωτογραφίες.  Φωτογραφίες που σίγουρα έχετε δει χιλιάδες φορές. Τα παιδιά ρωτούσαν, έτρεχαν, θαύμαζαν και φυσικά πεινούσαν.  Μα γίνεται να πάμε κάπου και να μην τους πιάσει λιγούρα? Βγάλαμε λοιπόν κάτι μπισκότα και κάτσαμε σε ένα αρχαίο παγκάκι και ξαποστάσαμε, όπως σίγουρα είχε ξαποστάσει τον 5ο αιώνα π.Χ ο Καλλικράτης σ' ένα διάλειμμά του από την κατασκευή της Ακρόπολης:)  Ένιωσα ένα ρίγος.

Μετά (μην με κοροϊδέψετε), θυμήθηκα και την Έλενα και ήθελα να χορέψω να με καμαρώσουν οι τουρίστες αλλά είπα να μην ρεζιλευτώ περισσότερο από όσο έχουμε ήδη ρεζιλευτεί παγκοσμίως ως Έλληνες.

Αφού τελείωσε η περιήγηση, κατηφορίσαμε προς Θησείο. Συναντήσαμε δύο φοβερούς τύπους που έπαιζαν μια καταπληκτική ανεβαστική μουσική που σ' έκανε να θέλεις να κουνηθείς βρε παιδί μου! Τα παιδιά αλλά και εμείς μαγευτήκαμε και κάτσαμε να τους ακούσουμε τουλάχιστον 10-15 λεπτά και λικνίσαμε τα υπέροχα (βεβαίως βεβαίως κορμιά μας).

Μετά, κάτσαμε να φάμε παγωτάκι φυσικά γιατί χωρίς παγωτάκι δεν νοείται μια υπέροχη καλοκαιρινή ημέρα. Το παγωτάκι κερασμένο από την τρελή παρέα (thanks Z family που διαβάζεις).  Είδαμε το τρενάκι να ανεβοκατεβαίνει αλλά δεν το πήραμε αυτή τη φορά. Έχουμε ανέβει αρκετές άλλες.  Προχωρώντας, είδαμε το promotion ενός καινούριου ποτού. Ντυμένοι με στολές, μοίραζαν ποτά στους περαστικούς. Οι άντρες μας φυσικά δεν σταμάτησαν (ντροπήήήή). Οι γυναίκες φυσικά σταματήσαμε(θράσσοςςςςς)! ΔΩΡΕΑΝ λοιπόν τονίζω, ήπιαμε και τα ποτάκια μας και πήραμε και για τα αντράκια μας! Τόσο μεγάλη η αγάπη μας:)

Εν συνεχεία πήγαμε στις κούνιες. Καμαρώσαμε τα κορίτσια μας, να κάνουν γυμναστικές επιδείξεις εν'όψει της μεγάλης γιορτής της ενόργανης....for our eyes only. Τα αγόρια με τους μπαμπάδες έπαιζαν ποδόσφαιρο. Μετά πήραμε ένα ακόμα ποτάκι από το περίπτερο να  διατηρήσουμε την ελαφριά ζαλάδα μας, χαζεύοντας την Ακρόπολη και κάνοντας κους κους. Τρελή ξεκούραση οι μαμάδες...τρελή κούραση οι μπαμπάδες!!!!

Η ώρα είχε πάει 22:00 και δεν θα μπορούσε να κλείσει η βραδιά πιο μαγικά από την άκρως εθιστική γεύση της....σοκολάτας!  Πετυχαίνουμε τα εγκαίνια ενός καινούριου καταστήματος με ντόνατας. Μπαλόνια, χαμός, συντριβάνια σοκολάτας, κεράσματα. Οι άντρες φυσικά προσπέρασαν και δεν σταμάτησαν. Μα είναι δυνατόν να περάσεις από ΔΩΡΕΑΝ συντριβάνι σοκολάτας και να μην σταματήσεις????? Εμείς τιμήσαμε τα εγκαίνια, βουτήξαμε μπισκότα στο σιντριβάνι και πήραμε και για τους άλλους. Τέτοια τεράστια ανιδιοτέλεια!  Καταφέραμε να τα πάμε χωρίς να τα φάμε! Φωτογραφίες που να σας βγάλω βρε παιδιά....ήμουν μπουκωμένη και γεμάτη σοκολάτα!!!!

Ναι ρε γ@μώτο.  Η ζωή είναι ωραία. Αρκεί να ξέρεις να απολαμβάνεις όλα τα όμορφα πράγματα. Μια καλή παρέα είναι το μαγικό συστατικό, κέφι το δεύτερο και φυσικά και λίγη τύχη να ξετρυπώνεις τις ευκαιρίες:)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους τους μπαμπάδες για σήμερα!!!! Στον δικό μου μπαμπάκα που λατρεύω και φυσικά στον αντρούλη μου και πατέρα των παιδιών μου. Ο πεθερούλης δυστυχώς δεν ζει εδώ και χρόνια, αλλά σίγουρα μας καμαρώνει από ψηλά!!!

Μπαμπάδες all over the σύμπαν σας αγαπάμε κι ας κλέβουμε όλα τα φώτα εμείς οι μαμάδες!!!  Είστε το μαγικό συστατικό της δημιουργίας της ζωής:)))

ΥΓ Χρωστάω βραβειοανάρτηση και είναι μισοέτοιμη. Το λέω για όλες τις αγαπημένες φίλες που μου τα χάρισαν. Δεν είμαι αγνώμων. 

Η δική ΜΟΥ μαμά

Μέρες τώρα προσπαθώ να γράψω μια ανάρτηση αλλά θες ο καιρός, θες τα παιδιά που δεν έχουν σχολείο και είμαστε όλο βόλτες, θες οι δουλειές του σπιτιού, έχω παραμελήσει το μπλογκοσπιτάκι μου.  Σήμερα όμως δεν γινόταν να μην γράψω για τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ μανούλα!!!  Δεν ξέρει ότι θα γράψω, θα της κάνω έκπληξη. Με διαβάζει και θα συγκινηθεί η ατιμούλα μου.  

Η δική ΜΟΥ μαμά λοιπόν δεν είναι η τυπική νοικοκυρά.  Όχι, δεν είναι μοντέρνα στην εμφάνιση. Έχει μοντέρνες ιδέες σε συνδυασμό με παραδοσιακά εφόδια.

πηγη φώτο εδώ

Κυνήγησε τα όνειρά της έστω και αργά.  

Έμαθε να οδηγεί γύρω στα 30. Ο μπαμπάς μου δεν έμαθε ποτέ και  μέχρι τώρα κυκλοφορεί με τις συγκοινωνίες.   Πήρε λοιπόν το πρώτο της αμάξι γύρω στο 1982-85 (δεν θυμάμαι καλά και δεν μπορούσα να την ρωτήσω-έκπληξη είπαμε).  Ένα παλιό λευκό opel cadett. Ήμασταν γύρω στην προ εφηβεία με την αδελφή μου.  Ήθελε η δόλια να μας πάει βόλτα. Πρώτες μέρες με το αμάξι, ήταν ατζαμού η καημενούλα. Είχε τη φαεινή ιδέα να μας πάει παραλιακή προς Γλυφάδα. Εμείς "Αμάν, θα δούμε κάνα γνωστό που θα κυκλοφορούμε με το σαράβαλο, ντροπή" αλλά είπαμε "Εντάξει μωρέ τι θα γίνει, ποιος θα μας δει!".  Περνάμε τη Γλυφάδα, όλα καλά.  Στο γυρισμό όμως η μοίρα μας είχε κανονίσει ρεζιλίκι.....  Τα χάνει η μαμά, δεν ξέρω τι έγινε και ανεβαίνει στο διάζωμα-παρτέρι με ολόκληρο το αμάξι ακριβώς στο κέντρο της Γλυφάδας!  Η αδελφή μου και εγώ πέσαμε κάτω από τα καθίσματα, όλος ο κόσμος είχε γυρίσει να μας κοιτάει, αναγκαστήκαμε να βγούμε έξω!  Καλά που δεν θα μας έβλεπε κανείς!  

Μέχρι τώρα που μαζευόμαστε το συζητάμε και γελάμε!

Έμαθε αγιογραφία μετά τα 30.  Άρχισε μαθήματα Αγιογραφίας και συντήρησης εικόνων. Έφτιαξε και το δικό της χώρο στο σπίτι και μας γέμιζε εικόνες.  Γέμιζε, γέμιζε τους τοίχους, μοιάζαμε λίγο σαν παρεκκλήσι. Ευτυχώς ηρέμησε η μανία της Αγιογραφίας:)

Της άρεσαν πάντα τα ταξίδια και επειδή ο μπαμπάς μου δεν ακολουθούσε λόγω δουλειάς που δεν μπορούσε να αφήσει, πήγαινε μόνη της με group ή φίλες, μετά τα 40.  Έχει γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο και  γέμισε μαγνητάκια το ψυγείο της από όλες τις χώρες που έχει επισκεφθεί. Καμαρώνει πολύ όταν μιλάει για τα ταξίδια της.

Έμαθε κομπιούτερ στα 50+ της!  Σιγά σιγά. Γεμίζει το inbox μου καθημερινά με δεκάδες emails που δεν διαβάζω (συγνώμη μαμά) και ξετρελαίνεται σαν μικρό παιδί όταν της στέλνω εγώ ή της μαθαίνω κάτι καινούριο.  Στην προηγούμενη μου ανάρτηση άφησε και το πρώτο της σχόλιο! Μεγάλες στιγμές μιλάμε!  Με έκανε πολύ περήφανη! 

Λατρεύει το μαγείρεμα αλλά απεχθάνεται τις οικοκυρικές δουλειές όπως σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα, σιδέρωμα.  Και σε ποια νοικοκυρά αρέσουν δηλαδή, αλλά στη μαμά μου δεν άρεσαν ποτέ και μέχρι τώρα τις αποφεύγει όταν μπορεί.  Δεν είναι τεμπέλα αλλά δεν τις γουστάρει βρε παιδί μου!  

πηγή φώτο εδώ

Φτιάχνει μια μαγική μελιτζανοσαλάτα και κάθε φορά που μυρίζουν μελιτζάνες στην πολυκατοικία, κατεβαίνουν από τους ορόφους με ταπεράκι!  Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη και η μαγειρική της δεν συγκρίνεται!!!! 

Προ κρίσης, κάθε επίσκεψή της στο σούπερ μάρκετ σήμαινε 10 πακέτα μακαρόνια, 3 πακέτα ζάχαρη, 10 κουτιά γάλα εβαπορέ, 4 πακέτα φασόλια, κλπ.  Κάθε φορά θα νόμιζαν ότι γίνεται πόλεμος και μαζεύουμε προμήθειες. Πλέον έχει περιοριστεί λιγάκι αλλά πάλι αν ανοίξεις τα ντουλάπια, ζεις για κάνα χρόνο από το απόθεμα!  Στο φαγητό ήταν πάντα large! Και στα ψώνια και στις μερίδες!!

Δεν ήθελε στο σπίτι ποτέ κατοικίδιο.  Έλα όμως που θέλαμε εμείς.  Αφού της κάναμε πλύση εγκεφάλου, υπογράψαμε συμφωνητικό με την αδελφή μου ότι θα το προσέχουμε, πήραμε ένα σκύλο το Rasty (ήμασταν γύρω στα 12-13).  Στην αρχή τον προσέχαμε αποκλειστικά εμείς.  Όσο περνούσαν τα χρόνια, εμείς μεγαλώναμε, αρχίζαμε τα γκομενίσματα, τις εξόδους, πέρασε ο Rasty στην φροντίδα της μαμάς μου και από κει που δεν τον ήθελε καθόλου, έγινε ο "γιος" της. Μαζί κοιμόντουσαν, μαζί ξυπνούσαν. Τη λάτρευε και τον λάτρευε!  Αφού δεν μας άφηνε να την πλησιάσουμε ο άτιμος.  Αγαπήθηκαν πολύ οι δυο τους.... 

Τρελαίνεται να συλλέγει διάφορα.  Κυρίως σακούλες και κορδέλες από γλυκά τα οποία δεν χρησιμοποιεί ποτέ. Απλά της αρέσει να τα μαζεύει. Έχει μια τεράστια συλλογή από γραμματόσημα που κάθε αξιόλογος συλλέκτης θα ζήλευε.

Δεν είναι εκδηλωτική ούτε σαν μαμά ούτε σαν άνθρωπος, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν αισθανθήκαμε την αγάπη της λίγη.  Την έδειχνε με τον τρόπο της.  Με μια πράξη της, μια κουβέντα της, μια συγκίνηση σε ανύποπτη στιγμή.  Παρόλο που δεν είναι καθόλου κοινωνική, δεν ξέρω πως τα έχει καταφέρει και όλοι την αγαπούν και λένε για αυτήν τα καλύτερα.  Όλη την κοινωνικότητα στην οικογένεια την είχε ο μπαμπάς μου και την παρέλαβα εγώ. Όχι παίζουμε!

Είχε ένα κατάστημα με εργόχειρα. Δούλευε όλη μέρα όπως και ο μπαμπάς μου. Μας μεγάλωσε εκεί. Στο πατάρι του μαγαζιού διαβάζαμε, τρώγαμε, κοιμόμασταν για μεσημέρι.   

Δεν φάγαμε ξύλο από τη μαμά μου (άντε καμιά ελαφριά στον ποπό). Δεν μας καταπίεσε ποτέ.  Μας είχε πάντα εμπιστοσύνη. Ποτέ δεν αισθανθήκαμε κριτική, εισβολή στα προσωπικά μας ή πίεση. Μέχρι τώρα. Έχω να το λέω. Μακάρι να γίνω και εγώ έτσι καλή μαμά και πεθερά γιατί με βλέπω να οδεύω προς την καταπίεση!!!!  Τρέμετε νύφες και γαμπροί!!!!

Δεν ανακατεύεται ποτέ στον γάμο μου. Λατρεύει τον γαμπρούλη της και τον καμαρώνει.  Μας βοηθάει με όποιο τρόπο μπορεί, αρκεί να μην χρειαστεί να κρατήσει και τα δυο εγγόνια-παιδιά μου-τυρρανόσαυρους-θηρία-μαζί για πάνω από μια ώρα!  

Η οικογένεια που θα είχα (φώτο εδώ)

Έχει επιχειρηματικό πνεύμα (όπως ισχυρίζεται εκείνη) αλλά δυστυχώς δεν το διαπιστώσαμε ποτέ.  Δεν θα με χαλούσε να είμαι μια Κάρινγκτον της γνωστής Δυναστείας!  Δεν πειράζει όμως. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες!

Είναι οικονόμα πολύ αλλά είπαμε, όχι στο φαγητό!!! Στην οικονομία δεν της έμοιασα καθόλου! Μουρμουρούσε όταν άρχισα να δουλεύω "Κάνε οικονομία, μην χαλάς τα λεφτά σου, μάζευε τα, θα σου χρειαστούν!" Που να ακούσω εγώ όμως!  Τρελή και αλλοπαρμένη, πέταγα τα ψώνια από το μπαλκόνι πριν ανέβω και έμπαινα Κυρία στο σπίτι χωρίς σακούλες!  Όταν με έβλεπε να φοράω κάτι καινούριο "Η Ελένη μου το χάρισε" "Η τάδε μου το δάνεισε" και τα πίστευε η αθώα μανούλα μου!!! Μαμά το έγκλημα παραγράφεται μετά το πέρας 15 ετών!!!  Η καημένη, την έκανα και την κάνω ότι θέλω:)

Η δική ΜΟΥ μαμά είναι μοναδική, αληθινή, απλή, τίμια και μεγάλη μορφή!  Δεν έμαθε ποτέ να λέει ψέμματα και αν χρειαστεί να πει γίνεται κόκκινη σαν παντζάρι!  Δεν ξέρει από διπλωματίες και γλυκόλογα. Είναι ειλικρινής και ξεκάθαρη. Όταν έχει κάτι θα στο πει κι ας μην σ'αρέσει!  Λειτουργεί με τη λογική κυρίως, σαν γνήσια Αιγοκερίνα και τα πράγματα για αυτήν είναι απλά.   Την αδέσποτη γάτα που μπαινοβγαίνει στο μαγαζί της, την έχει ονομάσει "Γάτα"! Αυτό τα λέει όλα!  

Δυστυχώς δεν έχει χιούμορ. Και αυτό της το πήρε όλο ο μπαμπάς μου και εγώ:) (update λόγω παραπόνων....πήρε και η αδελφούλα μου, αλλά τα πειραχτήρια είμαστε μπαμπάς και εγώ). Πολλές φορές παρεξηγούμαστε μεταξύ μας γιατί δεν "πιάνει" το χιούμορ μας. Αχ βρε μαμά, καημό το 'χω ....

Τελευταίο άφησα αυτό που κρατώ σαν κειμήλιο και το λέω πάντα με καμάρι γι'αυτήν.  Για πολλά χρόνια ανέλαβε την φροντίδα της πεθεράς της όταν όλες οι άλλες τρεις παρακαλώ νύφες δεν την ήθελαν. Την πήρε στο σπίτι μας και την φρόντιζε σαν δική της μαμά. Δεν ήταν ρόδινα φυσικά τα πράγματα γιατί το Αλτσχάιμερ της είχε χτυπήσει την πόρτα της γιαγιάς μου. Ξεκίνησε με τα απλά, να ξεχνάει το όνομά της, τα παιδιά της, κλπ και έφτασε να μην ξέρει πως πρέπει να φάει, να πάει στην τουαλέτα, να ξεχωρίζει τη μέρα με τη νύχτα, κλπ. Οι γονείς μου δούλευαν και εμείς το ίδιο. Μοιραζόμασταν σε βάρδιες.  Βοηθούσαμε όλοι. Το Αλτσχάιμερ για όσους έχουν ζήσει με πάσχοντες, είναι κακιά αρρώστια! Σε αλλάζει, σε "παίρνει", σε κάνει πιο παιδί και από παιδί.  Η γιαγιά μου έφτασε στην πιο άσχημη μορφή. Περάσαμε δύσκολες στιγμές για 10 σχεδόν χρόνια  αλλά ποτέ δεν σκέφτηκε  η μαμά μου να την πάει σε Γηροκομείο. Ήταν η μαμά του άντρα της.  Ήταν μια μαμά και εκείνη όπως η δική ΜΟΥ μαμά.

Μέχρι τώρα τρέχει από εδώ και από εκεί και βοηθάει τους αδύνατους, τους μαγειρεύει, τους ψωνίζει και μοιράζει φαγητό. Δεν το λέει όμως. Δεν περηφανεύεται.  Μπορώ όμως να το κάνω εγώ:

Είμαι πολύ περήφανη μαμά μου για σένα!

Μ'ακούς? 

Σ'αγαπώ!

Χρόνια σου πολλά!!!

Χρόνια πολλά σε ΟΛΕΣ τις μανούλες του κόσμου.

Σε ποιες Γειτονιές ξεχνιέται η μάνα και λησμονεί τη φαμίλια της? Μα στις Ψηφιακές καλέ!

Όταν μάθαμε για την ημέρα αυτή 20/4/2013 ενθουσιαστήκαμε τρελά, σημειώσαμε στην ατζέντα μας την ημερομηνία και ακυρώσαμε ότι είχαμε!  Όταν όμως μας αποκάλυψαν οι 4 φίλες μας ότι θα είναι ομιλήτριες, εκεί πετάξαμε τη σκούφια μας και αρχίσαμε τα τρελά και τα χαζά που μόνο οι κοριτσοπαρέες ξέρουν να κάνουν!!!  Ξέρετε φυσικά για την παρεούλα που έχουμε δημιουργήσει 15+ bloggers και λυσσάμε καθημερινά.

Αυτό θέλησαν να κάνουν και οι Ψηφιακές Γειτονιές. Να φέρουν τους/τις bloggers κοντά, να τους "μορφώσουν" με χρήσιμα tips, τεχνικές, φιλοσοφίες του blogging.  Απ' ότι έμαθα, έξι μήνες δούλευαν νυχθημερόν με μόνο σκοπό.....ένα μαγικό αποτέλεσμα. Και τα κατάφεραν.

Περάσαμε τόσο μα τόσο όμορφα, που εγώ προσωπικά ξέχασα τα παιδιά και τον αντρούλη μου και τους έστειλα ένα sms μόνο προς το απόγευμα να δω αν είναι καλά:) Γίνεται να ξεχάσεις παιδιά και σύζυγο? Βρε γίνεται σου λέω όταν περνάς ΤΕΛΕΙΑ!  

Ήπιαμε πολλά καφεδάκια, φάγαμε πολύ, πήραμε δωράκια (με καλύτερα την τσαντούλα και το μαγνητάκι), κάναμε τη γυμναστική μας, blogoμορφωθήκαμε τεχνολογικά και φιλοσοφικά, γνωρίσαμε πολύ κόσμο, ήπιαμε μπύρες, φωτογραφηθήκαμε πολύ (ούτε μοντέλα να ήμασταν!), γελάσαμε πολύ και κλάψαμε ακόμα πιό πολύ!

Εκτός από τις φιλενάδες μου, συνάντησα εκεί την παλιά μου συνάδελφο και φίλη, την ευαίσθητη και πολυτάλαντη Ειρήνη - Το μικρό μου blog. Γνώρισα bloggers που διάβαζα και περίμενα πως και πως να συναντήσω και έψαχνα σαν την τρελή: την αγαπημένη Κατερίνα - KaPa..Me without you..tea without a biscuit, την μαγευτική Λίτσα - Home is where your story begins,  την αστείρευτη Τζωρτζίνα - Προφανώς θα αδυνατίσω. Οι όμορφες φατσούλες τους, τα γλυκά τους χαμόγελα και η ζεστή τους αγκαλιά ήταν αληθινές.
Γνώρισα επίσης την μινιατούρα γλύκα Ελένη - MyWowMom,, την χαμογελαστή Λένα-Pollyanna's days, αλλά και καινούριες που θα διαβάζω: το τρελοκομείο τη Σοφία - SuperMomRocks, την απίστευτα συμπαθητική Νάταλι - the playroom, την πολύ ζεστή Μαρία του - Μάνα, Μανούλα, Μαμά. Και φυσικά και τα υπόλοιπα κορίτσια (και αγόρι) των panels που θα προσπαθώ να διαβάζω μιας και το blogroll μου οδεύει προς την υπερχείλιση:)

Στεναχωρήθηκα που δεν γνώρισα την Αντιγόνη του Inventive mommy και ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου. Μιλήσαμε όμως με email...κρίμα κρίμα κρίμα:(

Θα σας συνοψίσω την ημέρα, όσο πιο καλά (και σύντομα μπορώ...λέμε τώρα για το "σύντομα"):

Έφτασα γύρω στις 12.  Η υποδοχή με την Κατερίνα Λάμπρου των Μικρών Μεγάλων και τους εθελοντές της ομάδας GloVo που πρώτη φορά συναντούσα, μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις με την φρεσκάδα και τα χαμόγελά τους.  Ανέβηκα επάνω και συνάντησα ένα τεράστιο παρεάκι χαμογελαστό. Bloggers, εθελοντές, χορηγούς, διοργανωτές, ομιλητές.  Ήπια το πρώτο μου καφεδάκι και μπήκα μέσα στο χώρο των ομιλιών/workshops όπου έπεσα στην Ελένη Πετρουλάκη και έκανα και το πρωινό μου στρέτσινγκ η γυναίκα!  Έκατσα να ακούσω τα περισσότερα workshops όταν δεν φλυαρούσα με τις bloggers έξω! Έμαθα πολλά, αλήθεια.

Για όσους δεν ήρθατε αλλά και για όσους σας ενδιαφέρει φυσικά (και να μην σας ενδιαφέρει, εγώ πάλι θα τα πω!), ιδού τα κεντρικά σημεία, εάν θέλεις να είσαι ένας καλός και πολυδιαβαστερός blogger:

• Να γράφεις όταν έχεις έμπνευση, όχι να γράφεις απλά για να γράψεις κάτι.
• Να γράφεις γι'αυτό που ξέρεις εσύ καλά. Ο καθένας μας είναι μοναδικός και ξέρει κάτι καλά. Να γράφεις γι'αυτό κι ας είναι για σαλιγκάρια ή τσαγιέρες! Κάποιος θα βρεθεί να σε διαβάσει. 
• Να είσαι αληθινός, μην βγάζεις κάτι ψεύτικο, αργά ή γρήγορα θα βγουν όλα στη φόρα.
• Να γράφεις και τα καλά αλλά και τα αρνητικά σου. Μην δημιουργείς μια πλασματική εικόνα. Πχ βλέπε "οικογένειες βιτάμ". 
• Να εμπλουτίζεις τις αναρτήσεις σου με φωτογραφίες αλλά μην "κλέβεις" ιδιοκτησίες άλλων. Αν δεν βρίσκεις την πηγή, βάλε τουλάχιστον link την πηγή που την βρήκες εσύ. Πάντα με αναφορά. Μην κάνεις ότι δεν θέλεις να σου κάνουν.
• Μην χρησιμοποιείς μεγάλες φωτογραφίες στις αναρτήσεις σου που αργούν να "κατέβουν" και κουράζουν τον αναγνώστη (χε χε χε θα το διορθώσω από επόμενη ανάρτηση).
• Μην περιμένεις να βγάλεις λεφτά από το blogging.
• Έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο.

Ξεχώρισα τα workshops των: Βίκη Κολοβού για τις τεχνικές blogging και Μόνικα Κρητικού για την φωτογραφία.

Ξετρελάθηκα με τις ομιλίες: του Τάσου Παγκάκη που ήταν πολύ αληθινή και εμπνευσμένη, της Έφης Ανέστη πολύ ζεστή και σπιρτόζα σαν την ίδια, της Στέλλας και του Κωνσταντίνου που μας έφεραν κοντά μέσω skype με τους συνεργάτες τους worldwide και μας είπαν την ιστορία τους, μαγικές στιγμές σας λέω!!!

Φυσικά μαγεύτηκα, συγκινήθηκα, αγάπησα την ομιλία της Κατερίνας του KaPa..Me without you..tea without a biscuit που την περίμενα σαν τρελή.  Μας μίλησε τόσο ζεστά, τόσο απαλά, η φωνή της ήταν τόσο γάργαρη και ήρεμη συγχρόνως. Μέσα σε άλλα, μας είπε ότι αφήνει ανοιχτό το "παράθυρό" της κι ας μπαίνουν "κουνούπια".  Τολμάει. Μας έβαλε να γνωριστούμε με τον διπλανό μας. Ξεκίνησε την ομιλία της με τη Μαφάλντα και τελείωσε με την Σαΐτα   Μας μοίρασε από ένα χαρτόνι χρωματιστό και με οδηγίες μας είπε να φτιάξουμε μια σαΐτα (καλέ είχαμε ξεχάσει να φτιάχνουμε σαίτες!). Όταν ήμασταν έτοιμοι, τις πετάξαμε ψηλά. Στην δική μου έγραψα για το χαμόγελο.  Στα πόδια μου έπεσε της αγαπημένης μου Γιωργίας (4seasons) με το μήνυμα "Κοιτάω μπροστά" και πάντα αυτό κάνω! Τυχαίο?

Η ώρα περνούσε και έφτασε η στιγμή των κοριτσιών μας. Καθόμασταν όλες κοντά, στις πρώτες σειρές για να δίνουμε δύναμη και κουράγιο στις αγχωμένες μας φιλενάδες!!!

Τα panels με τους γονείς bloggers και το πρόγραμμα που εμφανίστηκαν, μπορείτε να τα δείτε εδώ:

Από την παρεούλα μας λοιπόν, στο πρώτο θα μιλούσαν η Κατερίνα το ήμισυ του Ανθομέλι και η Σοφία μας του ShareYourLikes.  

Η Κατερίνα μας "έστειλε" με την άνεσή της στο φακό και τα τσαλίμια της με το Δημοσιογράφο. Γεννήθηκε πανελίστρια, τέλος! Ειλικρινής και χειμαρρώδης, μας είπε την ιστορία του blog τους όταν προσπαθούσε να αγκαλιάσει και την ανηψούλα της που της έκανε εφόδους. Μια γλυκιά "κατάσκοπος" που ήρθε από το Βορρά, όπως την αποκαλώ και ξέρει εκείνη γιατί:) Την γνώρισα εκείνη τη μέρα και η εγκαρδιότητα της με κέρδισε!
Η Σοφία μου...τι να πούμε γι'αυτό το πλάσμα που αν την λατρεύετε από τα κείμενά της, θα την αγαπήσετε άμα τη γνωρίσετε. Είναι ευτυχισμένη και το φωνάζει. Είναι ήρεμη και το δείχνει. Μια νεράιδα στη blogosfera! Γειτονάκια blogosferικά, γειτονάκια και πραγματικά! Κάθε φορά που τη διαβάζω, φεύγω μαγεμένη!

Στο δεύτερο panel θα μιλούσαν η Ασπασία του MyLovableBaby και η Γιωργία του 4seasons.
Η Ασπασία μου, μια δυναμική και συγκροτημένη γυναίκα σε πρώτη όψη. Μια ευαίσθητη και γλυκιά μανούλα και φίλη άμα τη γνωρίσεις καλύτερα. Όταν ανέβηκε έτρεμε η φωνούλα της η οποία "έσπασε" μόλις μίλησε για την παρεούλα μας και τα βραχιολάκια που την σφραγίζουν. Είναι ακόμα πιο όμορφη στην ψυχή απ'ότι στην εμφάνιση!
Η Γιωργία μου είναι μια τόσο μα τόσο ευαίσθητη ψυχή, ένα πλάσμα τόσο αληθινό και συνεσταλμένο που θέλεις οπωσδήποτε να αγκαλιάσεις, να παρηγορήσεις, να χαϊδέψεις  Της έβαλα κίτρινη καρδούλα στη φωτογραφία κάτω, για τον Θοδωράκο της τον Αεκτζή που περνάει δύσκολες ώρες λόγω ΑΕΚ (και εγώ Θοδωρή, και εγώ!). Το καημενούλι μου ήταν τρομαγμένο και αγχωμένο. Ήταν η πρώτη blogoφίλη που γνώρισα από κοντά και πάντα θα είναι στην καρδιά μου.

Τέλειωσαν οι ομιλίες των γονέων bloggers που ερωτήθηκαν γιατί και πως ξεκίνησαν το blog τους, αν είχαν/έχουν σκοπό να βγάλουν λεφτά από αυτό, αν γράφουν μόνο τα ευχάριστα της ζωής τους και μήπως αυτό δείχνει μια λάθος εικόνα στους αναγνώστες τους, πόση ώρα τους παίρνει και πότε συνήθως γράφουν τις αναρτήσεις τους (δεν θυμάμαι αν ξέχασα κάτι...συμπληρώστε με!).

Μετά το πάρτι!!!!! Αχ το πάρτι. Κους κους, αγκαλιές, φιλιά, φωτογραφίες (ούτε στο γάμο μου τόσες!) και μπύρες....πολλές μπύρες!!! Φύγαμε τελευταίες. Γλυτώσαμε ευτυχώς το σκούπισμα. Γύρισα σπίτι στις 23:30, μεθυσμένη από ευτυχία και ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μου!  Γιατί κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μας δίνουν την απάντηση στην ερώτηση "Γιατί μπλογκάρεις?".  Άνθρωποι που τους αρέσει να μοιράζονται αυτό που ο καθένας ξέρει καλύτερα. Συναίσθημα, εμπειρίες, κατασκευές, χόμπι, ταξίδια, φωτογραφία, γνώσεις, χιούμορ.

Ένα μεγάλο μπράβο στην ομάδα πίσω από τις Ψηφιακές Γειτονιές! Άσπα, Κατερίνα, Πέπη, Νάταλι, Έλενα και Χρήστο γιατί δουλέψατε σκληρά, χωρίς προσωπικό όφελος αλλά με ένα σκοπό να κάνετε καλό σε όλους εμάς. Μπράβο γιατί δεν ήταν ένα απρόσωπο συνέδριο αλλά χαμογελαστό και ανθρώπινο.  Μπράβο σας Μαμά...δες Μπαμπά...δες και Μικροί Μεγάλοι για την τεράστια αγάπη σας σε αυτό που κάνετε. Όταν κάνεις κάτι με μεράκι, πάντα το αποτέλεσμα είναι άψογο!

Ειδική μνεία στην λατρεμένη Άσπα του Aspa online που είναι τόσο γλυκιά, αληθινή, ζεστή και εγκάρδια όσο φαίνεται στην φωτογραφία της και στα γραπτά της! Όχι ότι τα άλλα παιδιά δεν ήταν αλλά συγνώμη...οι αδυναμίες δεν κρύβονται!

Τελευταίες στην ανάρτηση αλλά πρώτες στην καρδιά μου, οι 15+ φιλεναδίτσες μου Αναστασία, Ασπασία, Βέρα, Γεωργία, Γιάννα,  Θεανώ, Callie+Κατερίνα, Κατερίνα, Μαρία, Μαρία, Μαρώ, Μάχη, Σίνα, Σοφία.  Ναι. Αυτές είναι μια απόδειξη ότι οι Ψηφιακές Γειτονιές υπάρχουν. Ότι στις γειτονιές αυτές γεννιούνται φιλίες.  Ότι 15+ γυναίκες μπορούν να συνεννοηθούν, να αγαπηθούν, να είναι αληθινές, να στηρίζουν η μια την άλλη, να κλαίνε για τον πόνο, να γελάνε για τη χαρά. Υποσχόμαστε ότι η σχέση μας θα βασίζεται στην ειλικρίνεια. Υποσχόμαστε να κάνουμε μαζί πολλά. Υποσχόμαστε να είμαστε πάντα ενωμένες. Μια για όλες και όλες για μία!

Υ.Γ.1  Τα βραχιολάκια μας τα έχει φτιάξει με ειδική παραγγελία, σχεδιασμό, πατέντα, μεράκι, η γλυκιά και ταλαντούχα Δέσποινα του Oh so cute things! Παιδί φοβερό, ανοιχτόκαρδο και γενναιόδωρο! Να πάτε ΟΛΟΙ στο blog της που κάνει και διαγωνισμό με σούπερ δώρο!

Υ.Γ.2  Λυπάμαι πολύ που δεν μπόρεσαν πολλές μαμαδοblogoφιλεναδίτσες μας εκτός Αθηνών να έρθουν και που ξέρω πόσο το ήθελαν! Ειδικά η Ελπίδα, η Γιώτα και η Αθηνά(που δεν είναι μαμά αλλά ήθελε τρελά να έρθει).
Ήθελα πολύ να σας γνωρίσω κορίτσια!  Α και εσένα Αλεξάνδρα που δεν τα κατάφερες!

30 Μαρτίου 2006 ήρθε η Άνοιξη στο σπιτικό μας.

Κάπως έτσι μπήκε η Άνοιξη στη ζωή μου. ΄Ήταν 30 Μαρτίου 2006 στις 06:05 το πρωί. Μέχρι τότε δεν είχα καταλάβει ή μάλλον συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να είσαι μαμά.  Παρόλη την επαφή μου με μωρά (έκανα από μικρή babysitting για χαρτζιλίκι) και παιδιά φίλων και συναδέλφων που πάντα έπαιζα μαζί τους, δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της αγάπης και της ευθύνης για το μικρό αυτό σπουργιτάκι.  Άλλο να κρατάς για κάποιες ώρες ένα μωράκι/παιδάκι, μετά να το αφήνεις στη μαμά του και να συνεχίζεις τη ζωή σου και άλλο να έχεις απόλυτα και ολοκληρωμένα ΕΣΥ την 24ωρη αποκλειστική ευθύνη του.

photo via

Όσους υπερήχους και να είχα κάνει, όσες φορές κι αν είχα ακούσει την καρδούλα της, όταν την αγκάλιασα και κυρίως όταν γυρίσαμε σπίτι και με κοιτούσε και την κοιτούσα, είπα "Αυτή είναι δική μου?".  Στο μαιευτήριο ήμουν κυρία, με είχαν βασίλισσα (τα γνωστά μαρκετινίστικα των ιδιωτικών μαιευτηρίων). Τα πανηγύρια θα άρχιζαν σε λίγο, όπως είχα ακούσει δηλαδή.
Για καλή μου τύχη το μωράκι μου ήταν τόσο μα τόσο καλόβολο. Δεν μας ξαγρυπνούσε, καθόταν στο ρηλάξ χωρίς να γκρινιάζει, καθόταν στο καρότσι της με τις ώρες όταν πηγαίναμε βόλτα, σούπερ μάρκετ, κομμωτήριο (τότε πήγαινα συχνά, πλέον μόνο όταν φτάσω στα όρια του απροχώρητου), για καφεδάκι με φίλες ή μόνες μας βολτούλες, κλπ.  Μετά άρχισα δουλειά στους 3 μήνες ζωής της.  Πώς, πείτε μου πώς γίνεται να αφήνεις ένα τόσο δα πλασματάκι 3 μηνών και να φεύγεις για δουλειά! Άτιμη κοινωνία!

Τέλος πάντων. Περνούσαν τα χρόνια. Μέχρι 1,5 ετών πηγαινοερχόταν στις δυο γιαγιάδες. Η μία (πεθερά) ήταν μεγάλη και μόνη της και την κρατούσε  δυο φορές τη βδομάδα και η άλλη (η μαμά μου) είχε κατάστημα και την είχε στο μαγαζί, στο καρότσι, τρεις φορές τη βδομάδα. Η Αναστασία έμαθε να ζει με αυτούς τους ρυθμούς, ήσυχη όμως πάντα χωρίς να μουρμουράει. Μέχρι που ήρθαν οι βάρβαροι! Όπου "βάρβαροι" βλέπε Παναγιώτη.  Τον Σεπτέμβρη του 2007 κατέφθασε στο σπιτικό μας ένας μικρός τυραννόσαυρος που ήρθε να διαταράξει την ηρεμία της Αναστασίας. Προσπάθησε να τον εξολοθρεύσει αλλά δεν τα κατάφερε. Εξολοθρεύονται ωρέ οι τυραννόσαυροι???
Τελικά τον αγάπησε.  Άρχισε τότε και παιδικό σταθμό (πριν την γέννα για να μην συνδυάσει Παναγιώτη με σταθμό και φρικάρει).  Μέχρι να αρχίσει τον παιδικό όμως είχα περάσει 50 εγκεφαλικά, 20 καρδιακές προσβολές και 10000 ώρες αγωνίας για το πως θα τα πάει στο σταθμό, πως θα την "αγκαλιάσουν", αν θα την φροντίζουν, αν θα τρώει, αν θα της αρέσει, κλπ.
Τελικά το κοριτσάκι μου έκλαψε λιγάκι στην αρχή αλλά προσαρμόστηκε αμέσως.  Ήταν μικρούλα και δεν καταλάβαινε.  Αν ήταν μεγαλύτερη για είχαμε δράματα.  Της έκανε πολύ καλό ο σταθμός.  Έκανε φίλους, ανεξαρτητοποιήθηκε, έμαθε πολλά παιχνίδια και τραγουδάκια.  Από τότε έκανε κάποια φιλαράκια που μέχρι σήμερα στα 7 τους έτη, κάνουμε ακόμα παρέα:  Γεια σας Δανάη, Χριστίνα, Ευμορφία, Κωνσταντίνα, Δημήτρη, Βασίλη, Κατερίνα και Μαρία.

Μιας και η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στην Αναστασία μου γιατί είχε τα γενέθλιά της και με την άδειά της πάντα, θα σας πω και λίγα λόγια παραπάνω για εκείνη:

• Είναι ένα πολύ καλό και ώριμο παιδί. 
• Ευγενική και τίμια. Ψέμματα δεν  λέει (εντάξει λέμε καμιά φορά όταν θέλουμε να κάνουμε έκπληξη στον μπαμπά και την διοργανώνουμε μαζί).
• Έχει τρελό χιούμορ και πετάει δολοφονικές ατάκες.
• Είναι φιλότιμη και ικανή. Κτητική και περήφανη.
• Έχει τρομερή υπομονή και της αρέσει να μοιράζεται ή να χαρίζει τα πράγματά της. 
• Είναι πεισματάρα πολύ και ισχυρογνώμων.
• Αν σε συμπαθήσει θα γίνει με την πρώτη γνωριμία, αλλιώς πας στα αζήτητα, στη μαύρη λίστα!
• Είναι ντροπαλή πολύ και σε οτιδήποτε καινούριο δεν προσαρμόζεται εύκολα. Δεν της αρέσει να λαμβάνει μέρος σε γιορτές σχολείου, ούτε να φοράει στολές. Δεν την πιέσα ποτέ να κάνει κάτι που δεν θέλει. Παρόλα αυτά, φέτος πήρε πρώτη φορά μέρος αλλά η φωνή της ίσα που ακουγόταν από το μικρόφωνο. Κάναμε όμως μια αρχή...
• Λατρεύει την ενόργανη-τραμπολίνο που άρχισε φέτος και της πρότειναν οι δασκάλες της να πάει στο αγωνιστικό τμήμα (έχει πάρει το κορμί και την ευλυγισία της μαμάς της...γκούχου γκούχου, εδώ ξέρω ήδη ποιες θα αρχίσετε τα σχόλια!).
• Έχει κόλλημα με συγκεκριμένα ρούχα, κυρίως μπλούζες και κολάν ή φόρμες. Φορέματα και φούστες θα την δείτε μια φορά το χρόνο να φοράει. Δεν της αρέσει οτιδήποτε λάμπει και στρασάρει όπως και της μαμά της δηλαδή! Η νονά της δεν λέει να το καταλάβει και μέχρι πρόσφατα της ψώνιζε ρούχα που δεν φόραγε ποτέ (διαβάζεις νονά?) και έδινε ένα σκασμό λεφτά παρόλο που της φώναζα!
• Λατρεύει τα μωρά και τα μικρότερα παιδάκια και όπου υπάρχουν, τα φροντίζει και τα προστατεύει. Μόνο τον αδελφό της είχε ταράξει στο ξύλο! Με παρακαλάει να κάνουμε κι άλλο μωράκι για να το μεγαλώσει εκείνη.  Μπαμπά μας μη διαβάζεις, ούτε εσύ εφορία! 
• Για το λόγο αυτό έχουμε αφοσιωθεί στο μεγάλωμα των εγγονιών μου. Ναι, σωστά διαβάσατε. Έχουμε πολλά μωρά της Αναστασίας, κατά συνέπεια, εγγόνια μου.  Όποιος την ρωτάει τι δώρο θέλει, "μωρά" απαντάει. Έτσι για να τα μεγαλώσουμε, με όλα τα καλά, έχουμε και την απόλυτη προίκα τους. Καρότσια πολλά, ρηλάξ, κούνιες, καθισματάκι τραπεζιού, πολλά μπιμπερό, κουβερτούλες, κλπ.  Σε λίγο θα φύγουμε εμείς, να ζήσουν τα μωρά της στο σπίτι!

Φτάσαμε αισίως στα έβδομα γενέθλιά της.  Πώς κάνουμε πάρτι σε ένα μικρό διαμέρισμα 62 τ.μ. με τους πιο μαζεμένους καλεσμένους να φτάνουν στους 20 μικρούς και 30 μεγάλους και τα οικονομικά καθώς και διάφορες άλλες συγκυρίες να μην μας επιτρέπουν να κάνουμε όλα αυτά που θα θέλαμε  να κάνουμε?
Θέλουμε στα πάρτι μας να περνάνε όλοι όμορφα και άνετα, μικροί και μεγάλοι γι'αυτό πάντα κάναμε κάτι ξεχωριστό κυρίως σε παιδότοπους γιατί δεν είχαμε χώρο. Πέρυσι πήγαμε στα υπαίθρια φουσκωτά του Village Park, κεράσαμε καφέδες τους γονείς, είχαμε φέρει σνακ για φαγώσιμα και πληρώσαμε την είσοδο στα πιτσιρίκια. Πέρασαν όλοι τέλεια. Τα παιδιά λύσσαξαν, εμείς μιλήσαμε και χαλαρώσαμε. Πως αλλιώς μπορούν να περάσουν 20-25 παιδάκια διαφόρων ηλικιών σε ένα μικρό χώρο? Τα παιδιά θέλουν άπλα και ελευθερία κινήσεων.
Φέτος σπάσαμε το κεφάλι μας αλλά λύση δεν βρήκαμε...
Τελικά κάναμε ένα πολύ μικρό οικογενειακό παρτάκι και μόλις καταφέρουμε θα κάνουμε άλλο ένα για τα φιλαράκια της και άλλο ένα για τους συμμαθητές της  (πήγαμε τις προάλλες σε ένα μαγικό πικ νικ πάρτι που θα σας μιλήσω σε άλλη ανάρτηση).

Το κέρασμά της όμως για το σχολείο της το είχα βρει εδώ και μήνες. Από τη Λίτσα του Home is where your story begins και το "κέρασμα του Φαίδωνα" που του είχε φτιάξει πέρυσι.  Φέτος το εξέλιξε σε μαγική πασχαλινή εκτέλεση, δείτε εδώ.  Η γυναίκα δεν υπάρχει! Οι ιδέες της είναι όλες μαγικές και τις φυλάω σαν ευαγγέλιο! Ειδικά το πάρτι των γιων της ήταν τόσο χρωματιστό και με απλά υλικά που μπορεί η καθεμιά μας πιστεύω να φτιάξει.

Η συνταγή των cupcakes ήταν της Αθηνούλας του Sugar Buzz και φυσικά από το βιβλίο της Cupcakes!  Από γεύση έσκισαν, από εμφάνιση τα στόλισα τράτζικ. Δεν ήθελε η Αναστασία την κρέμα αυτή που μπαίνει από πάνω, ήθελε γλάσο άχνης ζάχαρης και ελάχιστο.  Έτσι έγιναν τσουτσουρεμένα.  Το γεγονός βέβαια είναι ότι όταν τα είδαν τα παιδιά έτσι συσκευασμένα και κατόπιν τα έφαγα, έπαθαν γευστικό εγκεφαλικό!  Όταν πήγα να την πάρω από το σχολείο έπεσαν πάνω μου οι φίλες της και μου ζητούσαν κι άλλα. Έτσι μετά από 2-3 μέρες, τους ξανάφτιαξα και τους έστειλα. Αυτά είναι όταν έχεις άξιες φίλες bloggers!

Και ψιτ κορίτσια, αν ψάχνετε κέρασμα για σχολείο, ξέρετε που θα πάτε να τα βρείτε όλα σε ένα νοικοκυρεμένα? Στο Ανθομέλι φυσικά! Για δείτε εδώ.

της Λίτσας τα πανέμορφα

τα δικά μας 

Θα κλείσω την ανάρτηση με μια ευχή στην κορούλα μου.  Να έχει πάντα την υγεία της και δίπλα της ανθρώπους που να την αγαπούν αληθινά και να τους αγαπάει και εκείνη. Θέλω να βλέπω το πανέμορφο χαμόγελό της πάντα να φωτίζει το πρόσωπό της και όταν σκοτεινιάζει, να είμαι εκεί να τη φωτίζω.

Χρωστάω να μιλήσω για τρία βραβεία που μου έχουν δώσει η Μαριαντίνα, η Ασπασία και η Θεανώ. Δεν σας έχω ξεχάσει my girls. Προλαβαίνω νομίζετε???

Σήμερα Πέμπτη 11 Απριλίου φάγαμε το πρώτο μας παγωτό! Σιγά μην μας γλίτωνε με τέτοια μέρα!