Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα 'ρθεις

Είμαι από τους ανθρώπους, που έχουν την τύχη να έχουν δύο υπέροχους γονείς.  

Αποφάσισα σήμερα να σας γράψω για τα σημαντικά αυτά πρόσωπα στη ζωή μου, διότι κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιώ πόσο σωστά μας μεγάλωσαν, πόσο πολύ μας αγαπάνε (την αδελφή μου, εμένα και την οικογένεια που έχω δημιουργήσει) και πόσο πολύ μας στηρίζουν.   Μας έμαθαν να αγαπιόμαστε, να μοιραζόμαστε, να μην βάζουμε ΠΟΤΕ ανάμεσά μας περιουσιακές διαφορές (όπως δυστυχώς πολύ συχνά γίνεται μεταξύ αδελφών).  Να βοηθάμε τους αδύνατους, να είμαστε τίμιες, να μην είμαστε μίζερες στην ψυχή ούτε και στην τσέπη και πολλές πολλές ακόμα αρετές.

Μιας και δούλευαν και οι δύο, από πολύ μικρές με την αδελφή μου, μεγαλώσαμε σχεδόν μόνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μας είχαν παραμελήσει.  Ίσα ίσα που ήταν πάντα κοντά μας, διακριτικά, ότι κι αν χρειαζόμασταν, χωρίς να μας καταπιέζουν.  Όχι βέβαια πως είχαμε όλες τις ελευθερίες και κάναμε ότι θέλαμε, όλα με μέτρο. Είναι τόσο δύσκολο αυτό το....μέτρο.  Το βλέπω τώρα που είμαι μαμά και θέλω να προστατεύω τα παιδιά μου από όλα τα κακά του κόσμου και χωρίς να το θέλω γίνομαι καταπιεστική!  Όταν π.χ. θα αρχίσουν να βγαίνουν μόνα τους, πως θα τα αφήσω να κυκλοφορούν μες την μαύρη νύχτα με όλη αυτή την εγκληματικότητα???  Πείτε μου πώς?  Εσείς οι γονείς το σκέφτεστε καθόλου?

Θυμάμαι τότε, τους γονείς μου όταν εγώ ήμουν 16-17 και άρχισα να γκομενίζω και να κανονίζω εξόδους με την παρεά μου στο τότε in club Buzios! Δεν με άφηναν να βγω, καυγάδες, κακό, χαμός.  Τελικά τα βρίσκαμε στη μέση....μια φορά το δίμηνο!  Άλλο βέβαια που "κοιμόμουν" και καλά στην κολλητή μου (και νυν κουμπάρα μου) και clubάραμε σχεδόν κάθε βδομάδα!  Δεν τους καταλάβαινα τότε (όπως και εσείς πιστεύω) που περιμέναν ν' ακούσουν το κλειδί στην πόρτα για να πέσουν για ύπνο!  Τους καταλαβαίνω όμως τώρα.  Όπως μου έλεγαν πάντα "Εκεί που είσαι, ήμουνα και εδώ που είμαι θα 'ρθεις".  Πολύ σωστό!

Μεγάλωσα, παντρεύτηκα, έκανα τη δική μου οικογένεια και όσο μεγαλώνουν και τα παιδιά μου, συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να τα αναθρέψεις σωστά και να τους δώσεις τα κατάλληλα εφόδια.  Να τα κάνεις ακέραιους χαρακτήρες, τίμιους, καλούς ανθρώπους.  Μακάρι να γίνω σαν τους γονείς μου!!!

Γιώτη και Μαρία σας λατρεύω και θέλω να είστε μαζί μας για πολλά πολλά χρόνια ακόμα!

Υ.Γ.  Μια μικρή αναφορά και στην πεθερούλα μου που αγαπώ και σέβομαι γιατί είναι φοβερή, μας στηρίζει εξίσου και μας μαγειρεύει κιόλας διότι εγώ και η μαγερική έχουμε σχέση μίσους!!!!