- See more at: http://www.all4blogs.gr/arthra/kante-aytomata-ta-exoterika-link-na-anoigoyn-se-neo-parathyro#sthash.CzJeFc1E.dpuf Counting SMiLES: Σεπτεμβρίου 2012

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα 'ρθεις

Είμαι από τους ανθρώπους, που έχουν την τύχη να έχουν δύο υπέροχους γονείς.  

Αποφάσισα σήμερα να σας γράψω για τα σημαντικά αυτά πρόσωπα στη ζωή μου, διότι κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιώ πόσο σωστά μας μεγάλωσαν, πόσο πολύ μας αγαπάνε (την αδελφή μου, εμένα και την οικογένεια που έχω δημιουργήσει) και πόσο πολύ μας στηρίζουν.   Μας έμαθαν να αγαπιόμαστε, να μοιραζόμαστε, να μην βάζουμε ΠΟΤΕ ανάμεσά μας περιουσιακές διαφορές (όπως δυστυχώς πολύ συχνά γίνεται μεταξύ αδελφών).  Να βοηθάμε τους αδύνατους, να είμαστε τίμιες, να μην είμαστε μίζερες στην ψυχή ούτε και στην τσέπη και πολλές πολλές ακόμα αρετές.



Μιας και δούλευαν και οι δύο, από πολύ μικρές με την αδελφή μου, μεγαλώσαμε σχεδόν μόνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μας είχαν παραμελήσει.  Ίσα ίσα που ήταν πάντα κοντά μας, διακριτικά, ότι κι αν χρειαζόμασταν, χωρίς να μας καταπιέζουν.  Όχι βέβαια πως είχαμε όλες τις ελευθερίες και κάναμε ότι θέλαμε, όλα με μέτρο. Είναι τόσο δύσκολο αυτό το....μέτρο.  Το βλέπω τώρα που είμαι μαμά και θέλω να προστατεύω τα παιδιά μου από όλα τα κακά του κόσμου και χωρίς να το θέλω γίνομαι καταπιεστική!  Όταν π.χ. θα αρχίσουν να βγαίνουν μόνα τους, πως θα τα αφήσω να κυκλοφορούν μες την μαύρη νύχτα με όλη αυτή την εγκληματικότητα???  Πείτε μου πώς?  Εσείς οι γονείς το σκέφτεστε καθόλου?

Θυμάμαι τότε, τους γονείς μου όταν εγώ ήμουν 16-17 και άρχισα να γκομενίζω και να κανονίζω εξόδους με την παρεά μου στο τότε in club Buzios! Δεν με άφηναν να βγω, καυγάδες, κακό, χαμός.  Τελικά τα βρίσκαμε στη μέση....μια φορά το δίμηνο!  Άλλο βέβαια που "κοιμόμουν" και καλά στην κολλητή μου (και νυν κουμπάρα μου) και clubάραμε σχεδόν κάθε βδομάδα!  Δεν τους καταλάβαινα τότε (όπως και εσείς πιστεύω) που περιμέναν ν' ακούσουν το κλειδί στην πόρτα για να πέσουν για ύπνο!  Τους καταλαβαίνω όμως τώρα.  Όπως μου έλεγαν πάντα "Εκεί που είσαι, ήμουνα και εδώ που είμαι θα 'ρθεις".  Πολύ σωστό!

Μεγάλωσα, παντρεύτηκα, έκανα τη δική μου οικογένεια και όσο μεγαλώνουν και τα παιδιά μου, συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να τα αναθρέψεις σωστά και να τους δώσεις τα κατάλληλα εφόδια.  Να τα κάνεις ακέραιους χαρακτήρες, τίμιους, καλούς ανθρώπους.  Μακάρι να γίνω σαν τους γονείς μου!!!


Γιώτη και Μαρία σας λατρεύω και θέλω να είστε μαζί μας για πολλά πολλά χρόνια ακόμα!

Υ.Γ.  Μια μικρή αναφορά και στην πεθερούλα μου που αγαπώ και σέβομαι γιατί είναι φοβερή, μας στηρίζει εξίσου και μας μαγειρεύει κιόλας διότι εγώ και η μαγερική έχουμε σχέση μίσους!!!!

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Κάντε....προξενιά γιατί χανόμαστε!

Γιατί δηλαδή να ντραπώ να το θίξω?  Κακό είναι ή ντροπή?  Όλοι έχουμε ένα single φίλο/η που είναι μόνος, έχει περάσει τα 35 και θέλει να κάνει οικογένεια.  Προσέξτε, δεν λέω "θέλει να παντρευτεί" γιατί πολλοί δεν πιστεύουν πλέον στο θεσμό αυτό και θέλουν απλά να συμβιώσουν και να κάνουν παιδί. 

Είναι λοιπόν κακό να φέρουμε δύο ανθρώπους κοντά και να γνωρίσουν τον έρωτα?  


Τον πολυλατρεμένο μου σύζυγο (θα με διαβάσει γι'αυτό τα γράφω), με προξενιό τον γνώρισα, χάρη στο αετίσιο μάτι της ξαδέλφης μου (θα σ'ευγνωμονώ για πάντα Αναστασία)!  Εν αντιθέσει με μένα βέβαια, που έχω κάνει 125.187 γνωριμίες σε τρίτους και ΟΥΤΕ μία δεν έχει καταλήξει σε γάμο!  Εκείνη έκανε δύο στη ζωή της και οι δύο με 100% επιτυχές/ευτυχές αποτέλεσμα!  Δεν πτοούμαι όμως (προς απογοήτευση κάποιων) και θα συνεχίσω να προσπαθώ μέχρι να τα καταφέρω! Υπάρχουν πολλά θύματά μου, από αποτυχημένες γνωριμίες....που θέλουν να με λιντσάρουν, αλλά δεν μπορούν γιατί με αγαπάνε!

Δεν ξέρω γιατί αλλά έχουν δυσκολέψει οι σχέσεις πλέον.  Είναι λόγω της χειραφέτησης των γυναικών και αντίστοιχα του "ευνουχισμού" των αντρών όπως πολλοί υποστηρίζουν?  Δεν είμαι ειδική για να το απαντήσω.  Στο post μου αυτό θέλω μόνο να σας δώσω το έναυσμα να κάνετε προξενιά!  Να φέρνετε κοντά δυό ανθρώπους μόνους.  Να δημιουργείτε δηλαδή....έρωτα!  Ξέρετε πόσο όμορφα θα αισθανθείτε? Love is in the air my friends!  Η μοναξία δεν κάνει καλό.  Η συντροφικότητα όμως σε μια ευτυχισμένη σχέση, ναι, προσφέρει γαλήνη, ευεξία, αισιοδοξία.  Έτσι όπως έχει αλλάξει η ζωή όλων μας και επικρατεί ένα συνεχές τρέξιμο και άγχος, είναι καλύτερα να βαδίζουμε δυο δυο στα δύσκολα.  Αλλά και εσείς οι ορθολογιστές, αν το δείτε από την δική σας σκοπιά, πάλι συμφέρει γιατί θα μοιράζεστε τα έξοδα!

Γι' αυτό λοιπόν, απενοχοποιήστε το προξενιό και:

1) Αν έχετε ελεύθερους φίλους, σκεφτείτε ποιός/α θα μπορούσε να ταιριάξει με ποιά/ον και οργανώστε το έγκλημα!  Είτε εμμέσως (και καλά τυχαία συνάντηση) ή αμέσως (χύμα, ας αλλάξουν τηλέφωνα και ας βγουν μόνοι τους).  Εγώ θα σας τα λέω όλα????



2) Αν είστε ο ίδιος single να δοκιμάζετε να βγείτε ένα blind date και μην κολλάτε πιά! Ήμαρτον! Δεν είναι ντροπή!   Αν δεν είναι αμοιβαία τα αισθήματα και τί έγινε, ένα απλό ραντεβού ήταν και πέρασε.  Αν όμως υπάρχει η σπίθα....ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να καταλήξει...

Σας αφήνω με τις σκέψεις και εγώ πάω για σίδερο!  Μ' αυτά και μ'αυτά...μια ντάνα μέχρι το ταβάνι μαζεύτηκε!! Γλυκές καληνύχτες σε όλα μου τα φιλαράκια...

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Καθαρίζω άρα υπάρχω ή μήπως όχι?

Με αφορμή τις συνηθισμένες πλέον δουλειές του σπιτιού που με έκαναν να χάσω την πρωινή μου Σαββατιάτικη βόλτα με παιδιά και σύζυγο, το σημερινό μου post είναι αφιερωμένο στις Νοικοκυρές αλλά και στους συντρόφους αυτών! Στην υγεία μας!

Δουλειές δουλειές δουλειές!  Έρχεται Σαββατοκύριακο και αντί να ξεκουραστούμε, καταπιανόμαστε με χιλιάδες μκρο και μεγαλοδουλειές του σπιτιού και χάνουμε πολύτιμο χρόνο με τους δικούς μας ανθρώπους. Και δηλαδή αν το σπίτι μας είναι ΤΕΛΕΙΟ θα μας δώσει κανείς το βραβείο της Καλής Νοικοκυράς?  Η' μήπως δεν θα ξαναγίνουν όλα χάλια σε λίγη ώρα, ειδικά αν έχουμε παιδιά? Δεν εννοώ φυσικά να τα παρατήσουμε όλα και να γίνουμε ρεμάλια. Υπάρχει και η μέση λύση.  Το σπιτάκι μας καθαρό όσο πρέπει (κουζίνα, τουαλέτα, πάτωμα και λίγη τακτοποίηση) και τα υπόλοιπα άλλη φορά. Δεν χρειάζεται να πλένουμε τα μπαλκόνια κάθε μέρα/βδομάδα, μπορούμε απλά να τα σκουπίζουμε (+οικονομία).  Δεν χρειάζεται να ξεσκονίζουμε ολημερίς.  Τι κι αν έχουν λίγη σκόνη τα έπιπλα.  Μην σας πρήζω με αυτά, εσείς τα ξέρετε καλύτερα.


Για τις εμάς τις παντρεμένες ειδικά: Οι περισσότερες ξέρετε βέβαια ότι οι σύζυγοί μας (η πλειοψηφία τουλάχιστον) δεν ενδιαφέρονται τόσο αν το σπίτι είναι "στην τρίχα" και μπορούν να γλύψουν το πάτωμα, παρά προτιμούν να βλέπουν την γυναίκα τους ήρεμη, ξεκούραστη και....ερωτευμένη (μαζί τους εννοώ πάντα....σεμνάααααα). 

Δεν μας θέλουν δηλαδή έτσι

αλλά έτσι
 

ή και κάπως έτσι 
   

Σ'αυτό το σημείο θα πείτε  "τι μας λέει τώρα" ή θα συμφωνήσετε μαζί μου.  Δεν το παίζω έξυπνη φυσικά γιατί τα ίδια κάνω (μέχρι κάποιο βαθμό).  Το παλεύω όμως. Ήδη έχω αλλάξει από παλιά που π.χ. καθόμουν σπίτι κάθε σαββατοκύριακο να καθαρίζω σαν την σπαστικιά και να χάνω πολύτιμο χρόνο από την βόλτα με την οικογένειά μου, που πήγαινε φυσικά χωρίς εμένα!  Μέχρι που ξύπνησα. Κάνω τα βασικά και όσα βλέπει η...πεθερά! Κάντε το ίδιο...χωρίς να αρρωστήσετε από τις τύψεις!
 

Και απο εδώ και στο εξής, όταν πάτε στο σπίτι μια φίλης σας για καφέ, μην βιαστείτε να την κατακρίνετε αν έχει λίγη σκόνη!  Θα έχει διαβάσει το post μου!!!

Είτε λοιπόν έχουμε οικογένεια, είτε μόνο σύζυγο ή απλά φίλους, τώρα που ο καιρός είναι ακόμα υπέροχος και μπορούμε να πάμε βόλτες, ας το εκμεταλλευτούμε.  Ας απολαύσουμε την κάθε στιγμή μαζί τους κάνοντας από μια απλή βόλτα μέχρι μια εκδρομή για πικ νικ. Μπορούμε να περάσουμε όμορφα και χωρίς πολλά λεφτά!  Περιμένω τις απόψεις σας.

Υ.Γ.  Επειδή κάποιοι με ρωτάτε πως να αφήσετε σχόλιο: Πατάτε πάνω εκεί που λέει "¨Κανένα σχόλιο". Αν κάποιος έχει ήδη σχολιάσει, γράφει αντίστοιχα "1 Σχόλιο", "2 σχόλια" κοκ. Πατάτε εκεί λοιπόν και γράφετε. Αν δεν έχετε λογαριασμό google ή κάτι άλλο, υπογράψτε σαν Ανώνυμος αλλά γράψτε στο τέλος το όνομά σας μόνο, αν θέλετε.

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Πρωινό ξύπνημα για το σχολείο...ούφ!

Ξεκίνησαν τα σχολεία και ξεκίνησε και ο πρωινός αγώνας....να ξυπνήσεις τα παιδιά, να πλυθούν, να ντυθούν, να φάνε κάτι και φυσικά να φτάσουμε εγκαίρως στο σχολείο...πριν κλείσει η πόρτα και μείνουμε απ' έξω!
 Όλα καλά...αλλά πώς ξυπνάμε τα παιδιά τις καθημερινές  που ροχαλίζουν μέχρι τις 7:30 και δεν χαμπαριάζουν, αλλά τα Σαββατοκύριακα που δεν έχουν σχολείο ξυπνάνε από τις 7:00??? Και άντε, σηκώθηκαν. Μετά ένα τρέξιμο, ένας πανικός να τα προλάβουμε όλα.


Διαβάζω, ότι πρέπει να κάνουν τα παιδιά αλλά και εμείς ένα καλό και πλούσιο πρωινό! Αυτοί που τα γράφουν, τα έχουν κάνει πράξη???  Ήθελα να ξερα αν προλαβαίνει κάποια μαμά να φτιάχνει αυτά τα υπέροχα πρωινά με τις ευτυχισμένες, όμορφες οικογένειες, στις διαφημίσεις γνωστών γαλακτοκομικών, που όλοι είναι χαμογελαστοί και φιλιούνται, αγκαλιάζονται και ο χρόνος δεν μοιάζει να μετράει!

Στη δική μας πάντως οικογένεια επικρατεί ένας μικρός πανικός κάθε πρωί (μας ακούει όλο το οικοδομικό τετράγωνο!), για να προλάβουμε να φτάσουμε σχολείο πριν μας κλείσουν έξω!  Όπως και έγινε προχτές....καθυστερήσαμε(πολύ) στο Νήπιο και βρήκαμε κλειστή την πόρτα(λογικά)!  Για να μην πάθει λοιπόν ψυχικό τραύμα το αγόρι μας...τον πέρασε ο μπαμπάς μας πάνω από τα κάγκελα (απλά και καθημερινά πράγματα) και μπήκε σεινάμενος κουνάμενος στην τάξη του! Αν από τώρα πηδάμε τα κάγκελα...τι θα δουν τα μάτια μας σε 10-15 χρονάκια????